Δεν είναι η πρώτη φορά που απόρησα με την πολιτική αφέλεια της κ. Μενδώνη. Σηκώθηκε να φύγει από το θέατρο όταν μια μικρή παρέα του κοινού σήκωσε ένα πανό που έγραφε: «Κι όμως, είναι βιαστής». Και ας μην το αμφισβήτησε κανείς, αυτοί οι τύποι ήθελαν να το επιβεβαιώσουν. Η κ. Μενδώνη όμως; Δεν αντιλαμβάνεται πως η προσπάθεια πολιτικοποίησης της «Λιγνάδειας» στοχεύει πρωτίστως τη δική της θέση και μέσω αυτής την κυβέρνηση; Δεν αντιλαμβάνεται ότι όταν αποχωρεί επιδεικτικά είναι σαν να σηκώνει το γάντι που της πετάνε; Σαν να ομολογεί πως αυτοί «κάτι» εκφράζουν με το οποίο εκείνη δεν συμφωνεί; Τι είναι αυτό που εκφράζουν; Οτι «η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να ανεχτεί ότι ένας βιαστής είναι εκτός φυλακής;» όπως δήλωσε ο κ. Πέτσας. Ή μήπως ότι οι δικαστικές αποφάσεις θα πρέπει να συμβαδίζουν με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», όπως με τον δικό του «προοδευτικό» πρωτογονισμό δήλωσε ο κ. Σκανδαλίδης; Eχουν βαλθεί όλοι τους να μας πείσουν ότι η «Λιγνάδεια» ποιητική αηδία έχει πολιτικό πρόσημο; Θα μου πεις, εδώ ένας άλλος ηθοποιός, ο Σκιαδαρέσης, βρίζει τον Κρέοντα. Οχι τίποτε άλλο, για να ξέρουμε τι καταλαβαίνουν από τα έργα που υποτίθεται πως ερμηνεύουν οι Ελληνες ηθοποιοί. Αν τα διαβάζουν, εννοείται, διότι οι περισσότεροι αποστηθίζουν τους ρόλους τους. Φαντάζομαι, δε, τι γέλια θα έριχναν ο Χορν, η Παξινού ή ο Κουν αν άκουγαν την εισαγγελική ανακοίνωση του ΣΕΗ. Ομως, οι φανατικοί δεν έχουν χιούμορ. Και στον κόσμο μας ο φανατισμός έχει το πάνω χέρι, μαζί με την υστερία που τον ακολουθεί.
Ολο αυτό το ηθικοπλαστικό κουτσομπολιό με τον πολιτικό καιροσκοπισμό έχει την εξήγησή του. Οι αφελέστεροι αυτών απλώς βαριούνται το θέατρο, ειδικά δε το αρχαίο δράμα. Και ψάχνουν να βρουν τρόπους για να μην πλήξουν στην Επίδαυρο ή αλλαχού. Σιγά μην πάνε για τους «Πέρσες». Για το μπούγιο πάνε, παλαιότερα το κοσμικό-τηλεοπτικό, τώρα που ξέφτισε κι αυτό, για το μπούγιο που θα προκαλέσουν οι ίδιοι. Το λένε «πολιτικό» προς χάριν των πονηροτέρων. Αυτό που έγινε προχθές στην Επίδαυρο είναι ο απόλυτος ευτελισμός της τέχνης. Ο Πλάτων, στους «Νόμους» το αποκαλεί «θεατροκρατία». «Θέατρο» στη γλώσσα του είναι ο χώρος του κοινού. «Θεατροκρατία» είναι το καθεστώς όπου το κοινό υπερισχύει των όσων συμβαίνουν επί σκηνής, κοινώς η «ποιητική αηδία» υπερισχύει της ποίησης. Με άλλα λόγια, η συνθήκη όπου η άποψη του ηλίθιου που σηκώνει το πανό ή του αμόρφωτου συνδικαλιστή που καταγγέλλει έχει μεγαλύτερη αξία από τον Αισχύλο.