Δεν έχει ανάγκη τα πεζά δεδομένα της μετεωρολογίας. Ενα ον τόσο ευαίσθητο, όσο ο Κρίτων Αρσένης, είναι καλωδιωμένο με τη μαμά φύση. Εχει έμφυτο ανεμόμετρο. Γι’ αυτό και, με αιθέρια άνεση, αψήφησε τις μετεωρολογικές μετρήσεις και απεφάνθη ότι, την ώρα της φωτιάς, «οι αέρηδες δεν ήταν δυνατοί». «Η μισή Αθήνα», έγραψε ο βουλευτής του ΜέΡΑ25 στο τουίτερ, «θα κινδυνέψει χωρίς λόγο να καεί».
Τελικώς, το φλογερό ένστικτο του Κρίτωνος διαψεύστηκε, όχι μόνο από τη μετεωρολογική πραγματικότητα, αλλά και από την πραγματικότητα της μισής Αθήνας, που αντιστάθηκε με πυρίμαχο πείσμα στα ψυχανεμίσματά του.
Αν έπρεπε οπωσδήποτε να δώσει κανείς στις σαμανικές δοκιμές του βουλευτή πολιτική σημασία, θα τις κατέτασσε στο είδος της αντιπολιτευτικής τεφροθηρίας, που καραδοκεί κάθε φορά για να βρει στα καμένα στόχο καταγγελίας.
Η μέθοδος δεν είναι ούτε νέα ούτε περιθωριακή – κι ας της δίνει ιλαρό χαρακτήρα ένας μποφοράκιας του πολιτικού περιθωρίου. Καμία αντιπολίτευση –ούτε η Ν.Δ., προτού γίνει κυβέρνηση– δεν έχει αντισταθεί στη γοητεία της στάχτης.
Η λαχτάρα όμως να αντληθούν από τις εξάρσεις της κλιματικής αλλαγής κομματικά οφέλη –όπως εκδηλώθηκε κυρίως διαδικτυακά, ενώ η πυρκαγιά ακόμη μαινόταν– ήταν μέρος μιας ρεβανσιστικής διάθεσης, που διαρκεί τα τελευταία χρόνια: Η αξιωματική αντιπολίτευση ψάχνει για το «Μάτι» του Μητσοτάκη. Ψάχνει για ένα γεγονός που δεν θα χρεωθεί στον αντίπαλό της απλώς ως διαχειριστική αποτυχία της κυβέρνησής του, αλλά και θα στιγματίσει τον ίδιο ηθικοπολιτικά. Ψάχνει υλικό για τέτοιο στίγμα όχι μόνο στις φυσικές καταστροφές.
Δύο είδη φαντασιακής αντιπολίτευσης στο τουίτερ.
Το νέο «Μάτι» αναζητήθηκε στην πανδημία, τότε που διακινούνταν δοξασίες, όπως εκείνη που έλεγε ότι οι θάνατοι από την παγκόσμια δημοσιονομική απειλή εδώ οφείλονταν σε «VIP εντατικές».
Συστατικά για νέο «Μάτι» επιχειρήθηκε να συλλεγούν και από τις περσινές φωτιές. Η πρωθυπουργική συγγνώμη, όμως, χάλασε τη συνταγή. Χάλασε την αναλογία με το 2018.
Τώρα, είναι πια καθαρό ότι γίνεται προσπάθεια να ενεργοποιηθεί ο πιο αρχαϊκός μηχανισμός του στίγματος με πυροκροτητή μια ποινική υπόθεση. Γίνεται προσπάθεια να υφανθεί το νήμα μιας συνενοχής που θα ρυμουλκεί το βάρος ενός σεξουαλικού εγκλήματος –και τον κοινωνικό αποτροπιασμό που αυτό προκαλεί– στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Η παγίδα ακούγεται απλοϊκή, αλλά δεν είναι. Γιατί απέναντι στο ανάθεμα μιας τέτοιας συνενοχής, ακόμη και η μη αντίδραση, ακόμη και η θεσμική αυτοσυγκράτηση, μπορεί να χρωματιστεί ως ύποπτη.
Και μετά, μας φταίει ο Κρίτων. Σε σύγκριση με το εγχείρημα της ποινικοπολιτικής πλοκής, οι πηγαίες αντιπολιτευτικές φαντασιώσεις του είναι ζωγραφιές νηπιαγωγείου.