Μια στο τόσο, κάποιος Ελλην ή φιλέλλην απαιτεί να δίνουν ένα ευρώ οι ξένοι λογοτέχνες, επιστήμονες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι κ.ά. για κάθε αρχαιοελληνική λέξη που χρησιμοποιούν. Ευτυχώς η υπόθεση μένει απλή –ανόητη– απειλή. Αποφεύγουμε έτσι πιθανή αντεκδίκηση των ξένων. Γιατί θα μπορούσαν να απαιτήσουν να τους πληρώνουμε νοίκι για τις λέξεις τους που μας ντύνουν. Και θα μας ξεγύμνωναν.
Το ξέρουμε – δεν το ξέρουμε, μας νοιάζει – δεν μας νοιάζει, ενδυματολογικά είμαστε καταχρεωμένοι, μάλιστα τα δανεικά ξεκίνησαν με τον εβραϊκό ή φοινικικό ή σημιτικό χιτώνα. Το κοστούμι μας είναι ιταλικό, γλωσσικά βεβαίως. Οπως και το παντελόνι κι η κάλτσα. Το καλτσόν πάλι είναι γαλλικό, όπως και η μπλούζα, η ρεντιγκότα και το παλτό (αν και ποδοσφαιρικά παλτά βρίσκεις σε όλον τον πλανήτη). Και το μποτίνι επίσης, ενώ η μπότα βενετοφέρνει. Ωραία. Ντυθήκαμε. Βγάζουμε τις ιταλικές παντόφλες, φοράμε τα τουρκικά παπούτσια μας και την ιταλική
Και η σαγιονάρα; Τι λέει το εθνικό μας σαβουάρ βιβρ για τη γιαπωνέζικης καταγωγής σαγιονάρα, ετών 65, που τη χρωστάμε στον Μάρλον Μπράντο και στο φερώνυμο φιλμ; Επιτρέπεται σε επίσημους χώρους ή όχι; Ουχί, απαντούν της βιασύνης τα παιδιά. Οι πρωινοί τηλεδημοσιογράφοι δηλαδή, που πίστεψαν πως είχαν βγάλει αντισυριζικό λαβράκι, ενώ, αν είχαν κάνει στοιχειώδες ρεπορτάζ, ως όφειλαν, θα διαπίστωναν πως είχαν πέσει απλώς σε Στρατάκη: τον μουσικό Ιωάννη Στρατάκη, που πήγε με σαγιονάρα στο Προεδρικό Μέγαρο για την πρόβα της ορχήστρας, ώρες πριν από την επιμνημόσυνη γιορτή της δημοκρατίας.
Στο Μέγαρο Μαξίμου πάντως πας και με σαγιονάρα. Αρκεί να είσαι πρίγκιψ, και δη της Σαουδικής Αραβίας. Μιας χώρας που τα πετροδολάριά της εξαγοράζουν όσα πλυντήρια θέλει, αμερικανικά, τουρκικά, ελληνικά, ευρωπαϊκά. Και τι δηλαδή. Θ’ αρνηθούμε τις επενδύσεις του διαδόχου Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν για έναν στυγνό φόνο (του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι) κι έναν βρώμικο πόλεμο (με την Υεμένη), ή επειδή ακόμα και το καθεστώς Πούτιν μοιάζει δημοκρατικό εν σχέσει με το σαουδαραβικό; Μα δεν ξέρετε, ω ηθικούληδες, τι έλεγε ο Βεσπασιανός για τον οβολό των αποχωρητηρίων; Οτι το χρήμα δεν έχει οσμή. Ε, ούτε το αίμα έχει.