Γράφαμε και παλιότερα ότι σ’ αυτή τη χώρα η έννοια της βίας έχει ξεχειλώσει τόσο πολύ που «τα πάντα πλέον ασκούν βία. Ο λόγος, έχει ειπωθεί, ασκεί βία και γι’ αυτό φροντίζουμε να τον περιορίσουμε. Τα σχολεία, λέγεται, ασκούν βία και γι’ αυτό τα καταλαμβάνουν. Η εξουσία ασκεί βία και γι’ αυτό θέλουμε να την καταλύσουμε. Οι νόμοι ασκούν βία και γι’ αυτό τους καταργούμε στην πράξη. Το θέμα όμως είναι ότι με τόση πολλή μεταφορική βία, δεν χάνει απλώς η έννοια τη σημασία της. Παύουν να ιεραρχούνται και οι πράξεις. Αν όλα είναι βία, τότε κάθε βία είναι δικαιολογημένη. Αν τ’ αυτοκίνητα είναι βία, τότε η καταστροφή τους είναι αυτοάμυνα».
Στο παλμαρέ της βίας μπήκαν εσχάτως και οι Πανελλήνιες Εξετάσεις. Οχι καθαυτές· είναι σίγουρο ότι κάποιος στοχαστής της προόδου θα ενέταξε την αγωνία των υποψηφίων ως «μια μορφή βίας στις άγουρες ψυχές των μαθητών». Αλλά τώρα υπάρχει και η «βία των αποτελεσμάτων». Οπως γράφει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Νίκος Φίλης, «τη βία του αποκλεισμού από την Ανώτατη Εκπαίδευση γνώρισαν 40.000 περίπου υποψήφιοι τα δύο χρόνια εφαρμογής της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής από την κυβέρνηση της Ν.Δ.» (29.7.2022). Προφανώς όλα ήταν ειρηνικά την εποχή που κάποιος έμπαινε στο πανεπιστήμιο δίνοντας λευκή κόλα. Ή μήπως υπήρχε βία σε βάρος των βαθμολογητών όταν διάβαζαν στο μάθημα της Ιστορίας ότι την 28η Οκτωβρίου γιορτάζουμε τη νίκη επί των Τούρκων; Αυτό δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη από τους ειδικούς της βιαιολογίας.
Αλλά σύμφωνα με τον κ. Φίλη, «φέτος έμειναν εκτός Πανεπιστημίων 1 στους 3 υποψήφιους από τα Γενικά Λύκεια και 2 στους 3 από τα ΕΠΑΛ. [Εγιναν] Θυσία στο βωμό του Μινώταυρου της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας». Απαντες γνωρίζουμε ότι ο νεοφιλελευθερισμός πάει με όλα και προπαντός φταίει για όλα. Ομως, τις άλλες χρονιές που έμεναν –έστω λιγότεροι– εκτός ΑΕΙ, σε ποιον Μινώταυρο θυσιάζονταν; Της ΠΦΑ; (Πρώτη Φορά Αριστερά)
Για να σοβαρολογούμε: το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ πάσχει πολλαπλώς· όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες, όπως οι ΗΠΑ, που διακρίνονται για τα ακαδημαϊκά τους ιδρύματα. Εδώ προστίθεται και το ελληνικό δαιμόνιο, που είναι ο κεντρικός έλεγχος του κράτους με πολλαπλά αρνητικά αποτελέσματα. Γεμίσαμε τη χώρα πανεπιστημιακά τμήματα και κάθε χρόνο παρατηρείται συνωστισμός στα κεντρικά. Μικρό αριθμό εισακτέων ζητούν οι διοικήσεις, για να μπορέσουν να λειτουργήσουν σωστά τα ΑΕΙ, πολλαπλάσιος τους έρχεται λόγω ποικίλων νομοθετημάτων του υπουργείου Παιδείας (Πρόνοιας και Κοινωνικής –διά του πτυχίου– Εξασφάλισης). Η ελάχιστη βάση εισαγωγής διορθώνει κάπως το πρόβλημα, όχι για τα τμήματα όπου παρατηρείται συνωστισμός, αλλά για τα παρακατιανά που ιδρύθηκαν χωρίς περίσκεψη και μελέτη. Κάποιοι περνούσαν με μέσο όρο βαθμολογίας 3 αλλά δεν πήγαιναν ή ακόμη κι αν πήγαιναν δεν έβρισκαν προκοπή.
Ολη αυτή η διαδικασία δεν έχει καμία σχέση με τον Μινώταυρο ούτε με τον φιλελευθερισμό. Το σύστημα Λύκειο – Εξετάσεις – Πανεπιστήμιο είναι μια διαρκής αποτυχία του κράτους και γι’ αυτό εξάλλου αλλάζει κάθε λίγο…