O άρχων του τρόμου

2' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εάν πριν από τριάντα –και κάτι πάρα πάνω– χρόνια η Σοβιετική Ενωση ήταν η «αυτοκρατορία του κακού», που συστηματικά μεθόδευε την αποσταθεροποίηση της Δυτικής Ευρώπης αξιοποιώντας τις υπηρεσίες των κομμουνιστικών κομμάτων της Ευρώπης και της ευρύτερης Αριστεράς, σήμερα είναι η Δεξιά που πλέον κατηγορείται από τις «δημοκρατικές δυνάμεις» ως ο φορέας των συμφερόντων της Ρωσίας και του προέδρου της, Βλαντιμίρ Πούτιν.

Υπέβαλε πριν από λίγες ημέρες την παραίτησή του ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Ντράγκι, καταψηφισθείς από τα κόμματα που τον στήριζαν, και η Ευρώπη περιέπεσε σε κατατονική κατάσταση. Δύο ηγέτες δεξιών κομμάτων, ο Ματέο Σαλβίνι της Λέγκας και ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι του Φόρτσα Iτάλια θεωρείται ότι τηρούν στάση αμφίσημη έναντι της Ρωσίας και του Πούτιν.

Λίγους μήνες πριν, κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, η κ. Μαρίν Λεπέν είχε επίσης κατηγορηθεί από τον βασικό αντίπαλό της Εμανουέλ Μακρόν πως χρηματοδοτείται από τον Πούτιν. Αλλά, όπως διευκρίνισε η κ. Λεπέν, όταν οι γαλλικές τράπεζες αρνήθηκαν να δανειοδοτήσουν το κόμμα του οποίου ηγείτο αναγκάσθηκε να συνάψει δάνεια από ρωσική τράπεζα. Τόσο απλά ήταν τα πράγματα.

Η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη χαιρετίσθηκε με ενθουσιασμό από τη Δύση, αλλά ανέδειξε ένα μείζον πρόβλημα: Η μετακομμουνιστική Ρωσία δεν ήταν εύκολα διαχειρίσιμη. Και αυτό διότι, σε αντίθεση με τους θεωρητικούς αφορισμούς που διατύπωσε το 1992 ο Φράνσις Φουκουγιάμα για «Το τέλος της Ιστορίας», η Ρωσία άρχισε να διαμορφώνει μια νέα εθνική ιδεολογική ταυτότητα, στην οποία πλέον ενέτασσε τους Ρομανόφ και την Ορθοδοξία.

Η σύγκρουση με τον Πούτιν φαίνεται να οδηγεί στην οικονο- μική και πολιτική αποδιοργάνωση του ευρωπαϊκού συστήματος, μέχρι στιγμής τουλάχιστον.

Αίσθηση είχε δημιουργήσει το γεγονός ότι κατά τους εορτασμούς των 50 χρόνων από την άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας, στην παρέλαση που οργανώθηκε στη Μόσχα τον Μάιο του 1995 μετείχε πολυπληθέστατη ομάδα μοναρχικών υπό τον θυρεό των Ρομανόφ.

Αυτά συνέβαιναν επί της προεδρίας του Μπόρις Γέλτσιν και προωθήθηκαν με τρόπο συστηματικότερο από τον διάδοχό του Πούτιν, ο οποίος καλλιέργησε τις σχέσεις της Μόσχας με τα δεξιά εθνικιστικά κόμματα της Ευρώπης – τον Δούρειο Ιππο της Ε.Ε. και της αμερικανικής μονοκρατορίας. Και αυτό δεν ήταν δυνατόν να γίνει ανεκτό.

Μπορεί ο πρόεδρος Μπάιντεν των ΗΠΑ να έχει δίκιο και ο κ. Πούτιν να είναι όντως η «ενσάρκωση του κακού». Μπορεί όμως όχι. Μπορεί επίσης ο κ. Μπάιντεν να επιδίωκε μία σύγκρουση με τον Ρώσο πρόεδρο για να αναδειχθεί ως ο ηγέτης που εκρίζωσε το κακό από την ανθρωπότητα. Γίνονται αυτά στην πολιτική. Μόνο που η στρατηγική που εκπόνησε το επιτελείο του Αμερικανού προέδρου δεν έχει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Στην οικονομική και πολιτική αποδιοργάνωση του ευρωπαϊκού συστήματος φαίνεται να οδηγεί το όλο εγχείρημα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον.

Οι ηγέτες της Ε.Ε. έχουν απόλυτη συνείδηση αυτού του γεγονότος, αλλά είναι αποφασισμένοι να μείνουν σταθεροί στην απόφασή τους να εξέλθουν νικητές από τη σύγκρουσή τους με τον πρόεδρο Πούτιν. Και όπου μας βγάλει εντέλει η όλη υπόθεση…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή