Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Επισκεπτόμενος την Τρανσυλβανία της Ρουμανίας, όπου υπάρχει ισχυρή ουγγρική μειονότητα, εκφώνησε μια παραληρηματική ρατσιστική ομιλία – «μια καθαρά ναζιστική διατριβή αντάξια του Γιόζεφ Γκέμπελς», όπως τη χαρακτήρισε μία από τις στενές και επί εικοσαετία σύμβουλός του, που παραιτήθηκε από τη θέση της λίγες ημέρες μετά.
«Εμείς οι Ούγγροι δεν είμαστε μια μεικτή φυλή και δεν θέλουμε να γίνουμε μια μεικτή φυλή. Υπάρχουν χώρες στις οποίες οι ευρωπαϊκοί πληθυσμοί αναμειγνύονται με όσους φτάνουν εκτός Ευρώπης. Οι χώρες αυτές δεν είναι πλέον έθνη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα συνονθύλευμα λαών», είχε πει ο Ορμπαν, αλλά δεν αρκέστηκε σε αυτά.
Αφού επιτέθηκε για άλλη μία φορά κατά τη Ε.Ε. –τις χρηματικές ενισχύσεις της οποίας όμως δέχεται ασμένως–, κατέκρινε τη δυτική στρατιωτική βοήθεια της Δύσης και προφήτεψε την παρακμή της Δύσης, κάλεσε τους νεαρούς Ούγγρους να ετοιμαστούν για μια φυλετική σύγκρουση με «Αραβες», οι οποίοι, όπως είπε, «κατέλαβαν και πλημμυρίζουν τη Δύση». Υποστήριξε, δε, ότι μπορεί να υπάρχουν ο πόλεμος, η ενεργειακή κρίση και ο πληθωρισμός, αλλά «στην πραγματικότητα η ιστορική μάχη που δίνουμε αφορά τo δημογραφικό, τη μετανάστευση και το φύλο».
Η σιωπή που υπήρξε από την πλευρά των Βρυξελλών έναντι του ορμπανικού παραληρήματος ήταν για άλλη μία φορά εκκωφαντική και καλύφθηκε πίσω από το στερεότυπο «δεν σχολιάζουμε ποτέ δηλώσεις Ευρωπαίων πολιτικών». Η ανοχή που συνεχίζει να επιδεικνύει η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αναιρείται από ένα tweet του αντιπροέδρου της Κομισιόν, Φρανς Τίμερμανς, ότι «ο ρατσισμός είναι μια δηλητηριώδης πολιτική εφεύρεση» και από μια δήλωση της προέδρου Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν σε σλοβακικό μέσο ενημέρωσης –μόλις το περασμένο Σάββατο– ότι οι διακρίσεις λόγω φυλής απαγορεύονται σύμφωνα με το δίκαιο της Ε.Ε.
Πλέον, μετά τη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για την Ε.Ε. το μπλοκάρισμα των δισ. ευρώ που αναλογούν στην Ουγγαρία από το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, η απελευθέρωση των οποίων συνδέεται με τον σεβασμό του κράτους δικαίου.
Στην κρίση χρέους, χώρες του ευρωπαϊκού Νότου τιμωρήθηκαν με μνημόνια και οδυνηρά προγράμματα λιτότητας, επειδή παραβίασαν το Σύμφωνο Σταθερότητας και τις «ιερές» οικονομικές αρχές της Ε.Ε. Ειδικά για την Ελλάδα προβλέφθηκε και η ποινή της εξόδου από την Ενωση, που παρά κάτι δεν της επιβλήθηκε. Για όσους αμφισβητούν τις ίδιες τις συνθήκες της Ε.Ε. και τις αξίες, πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε, άραγε ποια ποινή αρμόζει;