Οταν απουσιάζουν ένα αυτόματο σύστημα στήριξης των θυμάτων κακοποίησης από τους συντρόφους τους κι ένα οργανωμένο δίκτυο δομών καταφυγής, τότε περιορίζονται δραματικά οι πιθανότητες τα όποια σπαράγματα προστασίας να αποτρέψουν τον φόνο. Η ανδρική επιθετικότητα γκρεμίζει δικαστικές αποφάσεις για αποφυλάκιση με περιοριστικούς όρους (όπως στην περίπτωση της Ζακύνθου), ασφαλιστικά μέτρα (όπως στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης), την προσφερόμενη αστυνομική χείρα βοηθείας (τα, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, Γραφεία Αντιμετώπισης Ενδοοικογενειακής Βίας). Η νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία, κρίσιμη για την αποτροπή της έμφυλης βίας, από μόνη της δεν αρκεί· χρειάζεται ένα ισχυρό νομικό και κοινωνικό σύστημα αναγνώρισης και απομείωσης των εν δυνάμει σφαγείων.
Οταν τα αγόρια εξακολουθούν να ανατρέφονται με την ιδέα ότι η «πυγμή» είναι το θεμέλιο του ανδρισμού, η συμβία κτήμα τους και προδοσία η αλλαγή πορείας, ότι άλλοι ευθύνονται για την επιθετικότητα και τα λάθη τους, ότι οι γυναίκες έχουν πλαστεί να αντέχουν την απογοήτευση και τον πόνο, όμως οι άντρες όχι, ο ανδρικός πόνος είναι αδιανόητος και αφόρητος… Τότε μικραίνει φρικιαστικά η απόσταση ανάμεσα στη σφιχτή αγκαλιά και στην ασφυκτική λαβίδα, στις χειρονομίες δήθεν προστασίας και στη σιδηρά απαίτηση για υποταγή που κινεί το χέρι που δολοφονεί.
Οταν το θύμα περιγράφεται ως ένα ον ανεκτικό, ενοχικό, παγιδευμένο στα ανδροκρατικά πρότυπα και στις υλικές συνθήκες που υποβιβάζουν τη θέση του στην κοινωνία, τότε αναγνωρίζεται μόνο μία από τις άκρες της κόλασης. Αγνοείται ο μηχανισμός της ανασφάλειας και του παραλυτικού φόβου, ο ανασταλτικός παράγων των μεγάλων καθυστερήσεων, των μακρών διαδικασιών, των νομικών παγίδων, ενώ δίνονται μονοσήμαντες απαντήσεις για ένα φαινόμενο με πολλαπλά οδυνηρά βάθη. Κατακρεουργήθηκαν και γυναίκες που ύψωσαν γρήγορα ανάστημα, κατήγγειλαν ή έσπασαν τον κλοιό του ολέθρου.
Και αρχίζει να συντελείται μια ρήξη στις σχέσεις των δύο φύλων, κυρίως στις νεαρότερες ηλικίες. Τρυπώνει η καχυποψία στις καρδιές των νεαρών γυναικών για το ποιόν του υποψήφιου συντρόφου, ζυγίζονται με σχολαστικότητα οι εκρήξεις θυμού ή ζήλιας. Είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Ο φόβος ακινητοποιεί, σμπαραλιάζει δεσμούς, σκάβει αβύσσους. Η γνώση μπορεί να χτίσει ένα ανάχωμα, μια νέα νεανική κουλτούρα και των δύο φύλων ενάντια στη βία, να φανερώσει την άκρη του μπερδεμένου μίτου.