Νάνσυ Πελόζι: Στρατηγικές

1' 58" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τι κάνεις λοιπόν με τα αυταρχικά καθεστώτα; Πώς τους απευθύνεσαι; Πώς επιχειρείς να αναχαιτίσεις τον αναθεωρητισμό τους; Η απάντηση για τις πρώτες δεκαετίες μετά το ατελές «τέλος της Ιστορίας» ήταν ακαταμάχητης λογικής: Κάνεις επίθεση εμπορικής φιλίας και αφήνεις τη γοητεία του χρήματος να καταπραΰνει τα επεκτατικά ένστικτα. Επενδύεις στο συμφέρον των ίδιων των καθεστώτων. Γιατί να θέλει ένας δικτάτορας να ξοδεύει αλόγιστα για να εξοπλίσει ριψοκίνδυνα εγχειρήματα αναθεωρητισμού, όταν μπορεί να απολαμβάνει ήρεμα το μέρισμα ειρήνης που του προσφέρει ο δυτικός καπιταλισμός; Κι όταν, με αυτό το μέρισμα, μπορεί να συντηρεί, σχεδόν ανενόχλητος από τη φιλελεύθερη Δύση, τους μηχανισμούς της εξουσίας του στο εσωτερικό;

Νάνσυ Πελόζι: Στρατηγικές-1Η λογική αυτού του ρεαλισμού –κάνουμε μπίζνες, όχι πόλεμο· μιλάμε για αμοιβαία συμφέροντα, όχι για κοινές αξίες και δικαιώματα– αποδείχθηκε όχι και πολύ παραγωγική. Βοήθησε, ας πούμε, τα καθεστώτα της Ρωσίας, της Κίνας, της Σαουδικής Αραβίας να αποκτήσουν οικονομική ισχύ και μεγαλύτερες δυνατότητες γεωπολιτικής παρέμβασης, χωρίς να εκπληρώσουν τον φιλελεύθερο ντετερμινισμό. Χωρίς να επαληθεύσουν το δόγμα ότι η οικονομική ανάπτυξη είναι πάντα η μαμή της δημοκρατίας.

Η αιματηρή διάψευση της επαγγελίας φαίνεται να δικαιολογεί τώρα τη στροφή που ενσάρκωσαν τις τελευταίες ημέρες δύο γυναίκες της διεθνούς πολιτικής. Η Γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών, που εγκατέλειψε τις αβρότητες και τις «δημιουργικές» αποσιωπήσεις ενώπιον του τουρκικού αναθεωρητισμού. Και η πρόεδρος της αμερικανικής Βουλής, που προέβη σε μια εκκωφαντική, έμπρακτη δήλωση προς το Πεκίνο με το ακτιβιστικό της διάβημα να επισκεφθεί την Ταϊβάν.

Πώς απευθύνεται κανείς στα αυταρχικά καθεστώτα;

Τι νόημα έχει να επιμένεις σε έναν δήθεν ρεαλισμό που αποδείχθηκε ανίκανος να εμποδίσει τους μεγαλοϊδεατισμούς; Η Δύση αρχίζει να συνειδητοποιεί τι πήγε στραβά. Αλλά δεν ξέρει πώς να το διορθώσει. Η στρατιωτική αναμέτρηση με τον αναθεωρητισμό θα δικαίωνε τις μεθόδους του τελευταίου. Οι σκέτες διακηρύξεις και οι αναίμακτες κυρώσεις αποδεικνύονται αργές, αν όχι εντελώς ατελέσφορες.

Αρα; Μήπως έχει δίκιο η Πελόζι; Μήπως δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλο την Ιστορία να μας οδηγήσει και πρέπει να κάνουμε κάτι εδώ και τώρα;

Η εικόνα της αμερικανικής ηγεσίας να διχάζεται δημοσίως, με την επικεφαλής του νομοθετικού σώματος να περιφρονεί τις υποδείξεις της κυβέρνησης, δεν εκφράζει αποφασιστικότητα. Εξάγει στρατηγική αμηχανία. Εκδηλώνει και στο πεδίο των διεθνών σχέσεων το σάστισμα της Δύσης, που ομολογεί με τον πιο αυτοϋπονομευτικό τρόπο ότι δεν μπορεί να συνδυάσει την ισχύ της με τις αξίες της.

Η στρατηγική της καπιταλιστικής νομοτέλειας μπορεί να απέτυχε. Αλλά η ενθουσιώδης ασυναρτησία δεν μπορεί να είναι αυτό που θα την υποκαταστήσει.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή