Είναι διάφορα εγκλήματα, μικρά και μεγάλα, για τα οποία δεν υπάρχει η χρειώδης απαξία ώστε να εξαλειφθούν. Η «παραδοσιακή βεντέτα» ήταν ένα από αυτά. Ενώ ο φόνος, γενικώς, ήταν καταδικαστέος, η βεντέτα ή τα αποκαλούμενα «εγκλήματα τιμής» εθεωρούντο κάτι σχεδόν ηρωικό.
Οι βιαιότητες κατά των γυναικών δεν θεωρήθηκαν ποτέ ηρωικές πράξεις, αλλά υπήρχε… κατανόηση. «Θέλω τα χάδια μου και τη σφαλιάρα μου από τον άνθρωπο που αγαπώ», τραγουδούσε η Δούκισσα το 1966, ενώ ακόμη ακούγεται το τραγούδι του Τσιτσάνη «θα κάνω ντου βρε πονηρή (…) κι αν θα σε κάνω τσακωτή να ξέρεις η βραδιά σου αυτή θα είν’ η τελευταία». Ετσι κι αλλιώς, όπως ακούμε στην ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» (1955) στις γυναίκες δεν «πέφτει λόγος/ η γυναίκα πρέπει να ’ναι πάντα υπό/ και υποτάξου κι εξηγήσου αναλόγως». Ή, με πιο λόγιο τρόπο, «η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα».
Αυτές οι νοοτροπίες δεν εξαλείφονται και αυτές οι συμπεριφορές δεν απαξιώνονται κάνοντας «διακριτό στον ποινικό κώδικα» το κακούργημα της γυναικοκτονίας που έτσι κι αλλιώς τιμωρείται ως ανθρωποκτονία με ισόβια. Ούτε το ζήτημα των πυρκαγιών λύθηκε με την «αυστηροποίηση» των ποινών. Φέτος και παρά τον νόμο 4855/2021, είχαμε τον ίδιο ή και μεγαλύτερο αριθμό πυρκαγιών στα δάση, παρά το γεγονός ότι παραπέμπονται για κακούργημα (και με ποινή που φτάνει τα ισόβια) ακόμη και εμπρηστές χωρίς πρόθεση.
Είναι δε εντυπωσιακό το γεγονός πως το σκεπτικό της κυβέρνησης για την «αυστηροποίηση» των ποινών για εμπρησμό διατυπώνεται με παραπλήσιο τρόπο με εκείνο των φεμινιστριών που ζητούν να γίνει η γυναικοκτονία ιδιώνυμο αδίκημα. Γράφει, για παράδειγμα, ο υφυπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Κώτσηρας ότι οι εμπρησμοί (ακόμη και εξ αμελείας) «έτυχαν ιδιαίτερης προσοχής και προκρίθηκε ότι έπρεπε να διαφοροποιηθούν και να αυστηροποιηθούν σε πολλά επίπεδα, προκειμένου η βαρύτητα και η απαξία τους να γίνει απολύτως διακριτή και αντιληπτή και η αυστηρή τιμώρησή τους να λειτουργήσει, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες, αποτρεπτικά και κατασταλτικά για τους δράστες και τους επίδοξους δράστες». Η δε «ρύπανση ή υποβάθμιση ή σοβαρή ή ευρεία οικολογική και περιβαλλοντική διατάραξη ή καταστροφή (σ.σ.: από έναν εμπρησμό, έστω εξ αμελείας) … προβλέπε[ται] για πρώτη φορά ως ιδιαίτερη μορφή και εκφράζει τη δικαιοπολιτική απαξία και αποδοκιμασία, η πράξη τιμωρείται ομοίως ως κακούργημα» («Το νέο ποινικό πλαίσιο για τον εμπρησμό», «Τα Νέα» 5.8.2022).
Ετσι λοιπόν νόμοι προστίθενται σε ένα εκτενές και πολύπλοκο νομικό σύστημα μόνο και μόνο για να επιβαρύνονται τα δικαστήρια, χωρίς φυσικά να λύνονται προβλήματα.