Ερχόταν τρεκλίζοντας προς το μέρος μας. «Τρεκλίζω» δεν είναι το σωστό ρήμα για πετούμενο, όμως αυτό μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας το μεγάλο πουλί που πάσχιζε να κρατηθεί στον αέρα. Πέρασε ξυστά από τις ομπρέλες της παραλίας κι έπεσε σ’ ένα χωράφι στην πάνω πλευρά του δρόμου. Σχεδόν ακούσαμε τον γδούπο.
Καμιά δεκαριά ενήλικοι και παιδιά, Ελληνες και ξένοι, τρέξαμε προς το μέρος του. Ηταν γύπας. Με λευκό κεφάλι και λαιμό, κυρτό ράμφος και τεράστιες φτερούγες. Ξέπνοος είχε γείρει στο χώμα, αλλά μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία μας σύρθηκε προς μια συστάδα θάμνων και χώθηκε πίσω από τις φυλλωσιές.
Επιστρέψαμε στην παραλία. Τι θα κάναμε; «Να ψάξουμε τις φιλοζωικές οργανώσεις του νησιού», πρότεινε ένας Βρετανός. «Δεν φάνηκε τραυματισμένος», παρατήρησε μια Γαλλίδα. «Να τηλεφωνήσουμε στον Αρκτούρο;» είπε μια Ελληνίδα. «Ο Αρκτούρος είναι για τις αρκούδες, μαμά!» τη διόρθωσε ο γιος της (ήταν δεν ήταν οκτώ ετών). «Ασε που είναι στη Φλώρινα», παραδέχτηκε εκείνη το λάθος της γελώντας.
Τελικά συμφωνήσαμε να επικοινωνήσουμε με τον Σύλλογο Προστασίας και Περίθαλψης Αγριας Ζωής ΑΝΙΜΑ. Οι άνθρωποί του μας έδωσαν σαφείς οδηγίες: Δεν έπρεπε να πλησιάσουμε τον γύπα για να μην του προκαλέσουμε στρες –βασικός κανόνας διαχείρισης παγιδευμένου άγριου ζώου–, ούτε να τον αφήσουμε να πλησιάσει στη θάλασσα, γιατί, εξασθενημένος καθώς ήταν, θα κινδύνευε με πνιγμό. Η Διεύθυνση Δασών Λασιθίου και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κρήτης θα φρόντιζαν για την περισυλλογή του και θα αναλάμβαναν τα υπόλοιπα.
Μισή ώρα αργότερα, και ενώ οι δασικοί υπάλληλοι βρίσκονταν καθ’ οδόν προς την παραλία μας, επιστρέψαμε στο σημείο όπου είχε πέσει ο γύπας. Πλέον είχε βγει από την κρυψώνα του και είχε ανέβει σε μια ξερολιθιά. Βλέποντάς μας να τον πλησιάζουμε έκανε μερικά βήματα, άνοιξε τις φτερούγες του και πέταξε, χωρίς να… τρεκλίζει αυτή τη φορά. «Αααααα», συντονιστήκαμε όλοι σε ένα επιφώνημα έκπληξης και ανακούφισης. «Πρέπει να ήταν νεαρός, από εκείνους που δεν έχουν μάθει ακόμη να πετούν καλά και έχουν συχνές πτώσεις», μας εξήγησαν οι εθελοντές της ΑΝΙΜΑ, τους οποίους ενημερώσαμε.
Και κάπως έτσι έληξε αισίως η περιπέτεια του «δικού μας» κρητικού γύπα. Που κατάφερε να βάλει άγνωστους, μεταξύ τους, ανθρώπους, διαφόρων ηλικιών και εθνικοτήτων, στον ίδιο παρονομαστή: της ενσυναίσθησης για ένα πλάσμα που είχε ανάγκη από βοήθεια. Και αυτό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου λίγο.