Ο σιδηρόδρομος δεν θα είχε φτάσει έως την απώτατη Δύση χωρίς τη βοήθεια του «ιππικού» – βλ. Τζον Γουέιν, Τσάρλτον Ιστον και λοιπούς. Διότι ο σιδηρόδρομος, η σπονδυλική στήλη των ΗΠΑ, δεν ήταν απλώς τεχνικό κατόρθωμα. Υπήρξε μεγάλη πολιτισμική κατάκτηση, που συνέβαλε στη δημιουργία του μεγάλου έθνους. Και, όπως είναι φυσικό, αντιμετωπίσθηκε από τους ιθαγενείς Αμερικανούς ως η μεγαλύτερη απειλή για τον δικό τους πολιτισμό και τον δικό τους τρόπο ζωής. Τα άλογά τους στάθηκαν ανήμπορα να αντιμετωπίσουν την επέλαση του σιδερένιου θηρίου που έφτυνε καπνούς. Οι ινδιάνοι δεν αφανίστηκαν μόνο στρατιωτικά. Αφανίστηκαν πολιτισμικά. Ο πολιτισμός τους δεν άντεξε στην επέλαση του πολιτισμού που μετέφερε ο σιδηρόδρομος. Και αυτό είναι που ανησυχεί περισσότερο τους ιθαγενείς των Εξαρχείων. Δεν ξέρω ποιας ινδιάνικης φυλής είναι απόγονοι. Εκείνο που ξέρω, είναι ότι κρατούν ζωντανά τα αντανακλαστικά των προγόνων τους. Στην ψυχή του καθενός από δαύτους κρύβεται κι ένας Απάτσι. Ο εχθρός μπορεί να μη φτύνει τούφες μαύρου καπνού, όμως είναι ακόμη πιο ύπουλος. Κυκλοφορεί στα υπόγεια της πόλης χωρίς να τον πάρεις είδηση. Κι εκεί που περπατάς αμέριμνος στην αγαπημένη σου πλατεία, σε ρουφάει στην μπούκα του. Απ’ αυτήν την άποψη, το μετρό στα Εξάρχεια, ο σταθμός δηλαδή, είναι πιο επικίνδυνο. Δεν το παίρνεις είδηση και τα άλογά σου δεν μπορούν να του επιτεθούν.
Οι Απάτσι των Εξαρχείων μπορεί να μην έχουν αυτά τα ωραία φτερά που είχαν οι προπάτορές τους. Φορούν βερμούδες και δεν βάφονται με τα χρώματα του πολέμου, όμως έχουν οικολογική συνείδηση. Εδώ οι απόψεις διίστανται. Ορισμένοι ανθρωπολόγοι αποδίδουν τη λατρεία τους στο δάσος της πλατείας Εξαρχείων σε κάποιες δρυϊδικές επιμειξίες με τις ινδιάνικες καταβολές τους. Πιστεύουν ότι τα δέντρα είναι θεοί και ότι αν τα πειράξεις θα πέσει φωτιά και θα σε κάψει, ίνα μη είπω χείρον τι. Αλλοι, πάλι, θεωρούν ότι η αντίστασή τους οφείλεται στην οικολογική συνείδηση που η φυλή των Απάτσι έχει αποκτήσει, εν τω μεταξύ. Οπως και να ‘χει, τους απασχολεί πολύ η τύχη των δέντρων στην πλατεία των Εξαρχείων, η οποία, ως γνωστόν, αποτελεί πνεύμονα πρασίνου στην καρδιά της πόλης. Οταν, μάλιστα, πνίγονται από το πολύ οξυγόνο οι Απάτσι, αρχίζουν τις τελετές με τις μολότοφ.
Ας αφήσουμε κατά μέρος την ηθικολογία. Και ας παραμείνουμε στα ανεκτά επίπεδα ρεαλισμού. Οποιο κι αν είναι το μέλλον της Αθήνας, όπου κι αν φτάσει το μετρό και ο πολιτισμός του, δεν μπορούμε να υπολογίσουμε χωρίς τους Απάτσι. Χωρίς αυτήν την πολιτισμική βλάβη, η οποία διαστρέφει κάθε σοβαρή αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων.