Μεταξύ μας τώρα, τον ζηλεύω λίγο τον Σαλμάν Ρουσντί. Oχι επειδή του επετέθη ο μανιακός δολοφόνος του Μωάμεθ με τις μαχαιριές του. Αυτό καθόλου δεν το ζηλεύω. Oμως πολύ θα ήθελα να ξέρω ότι η ζωή μου, κυρίως η σκέψη μου, αξίζει τριάμισι εκατομμύρια δολάρια. Για τόσα τον έχουν επικηρύξει. Εντάξει, πλάκα κάνω, αγαπητοί, και για να είμαι ειλικρινής δεν θα ήθελα να έχω ζήσει τη δική του ζωή. Να κρύβομαι, να μην τολμώ να ξεμυτίσω για δεκαετίες ολόκληρες επειδή με κυνηγούν να με σκοτώσουν οι σαλοί ενός θεού – ενός από τους τόσους που κυκλοφορούν στον κόσμο μας. Οι σαλοί οι οποίοι δεν έχουν αποδράσει από το φρενοκομείο των φανατικών, αλλά διαθέτουν ένα ολόκληρο κράτος για να υποστηρίζει την τρέλα τους, μηχανισμούς, μυστικές υπηρεσίες, χρήματα και, το κυριότερο, πίστη. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος του Ιράν, αφού μας διαβεβαίωσε ότι για τη δολοφονική επίθεση εναντίον του φταίνε ο ίδιος και οι υποστηρικτές του, κατέληξε σ’ ένα «ας πρόσεχε». Με τα γραπτά του εξέθεσε εαυτόν στην οργή 1,5 δισεκατομμυρίου μουσουλμάνων διότι διέσχισε τις κόκκινες γραμμές της πίστης τους. Οχι, δεν θα ήθελα με τίποτε να με κυνηγάνε 1,5 δισεκατομμύριο πιστοί του Μωάμεθ.
Ευχαριστώ τη Μεγαλόχαρη, την οποίαν σύμπας ο Ελληνισμός τίμησε προχθές, που με γέννησε Ελληνα, με αποτέλεσμα τα γραπτά μου να αφορούν μερικά εκατομμύρια ελληνόφωνους, εκ των οποίων ελάχιστοι μπορούν να διαβάσουν. Ως εκ τούτου, κανείς δεν ασχολείται με τη δική μου ισλαμοφοβία, εκτός από μερικούς καλοθελητές της πολιτισμικής ορθότητας και έναν τύπο ο οποίος έχει πιτσαρία μηνύσεων και ζει από τα ιδεολογικά φιλοδωρήματα της εισαγγελίας. Διαφορά κλάσης θα μου πείτε. Αλλο να απειλούν τη ζωή σου κι άλλο να σε σέρνουν με παράβολα. Η απόσταση που χωρίζει την ελληνική μικρότητα από τον υπόλοιπο κόσμο μας. Ή το ελληνικό μεγαλείο.
Προβλέπω τις αντιδράσεις άσπονδων φίλων αναγνωστών επειδή τολμώ να συγκρίνω τον εαυτό μου με τον Ρουσντί. Θέλω να τους διαβεβαιώσω ότι το κάνω από αγάπη στον εαυτό μου – ό,τι χειρότερο. Και από σεβασμό προς τη δουλειά μου. Οφείλεις να συγκρίνεσαι με όσους ομοτέχνους σου μεσουρανούν στο στερέωμα των καιρών σου, ακόμη κι αν βρίσκεις τον εαυτό σου ελλειμματικό. Κι αν ζηλεύω τον Ρουσντί, τον ζηλεύω επειδή είχε την τόλμη πριν από μερικές δεκαετίες να συγκρουσθεί με το σκοτάδι του Ισλάμ. Δεν ξέρω αν είναι ο Βολταίρος της εποχής μας, όπως τον βάφτισε ο Μπρυκνέρ. Είναι, πάντως, ένα κύτταρο που κρατάει ζωντανή την ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης στη σκοτεινή πλευρά του κόσμου μας. Στην επικράτεια του Ισλαμισμού. Και από αυτή την άποψη δικαιούμαι να ζηλεύω τον Ρουσντί.