Η νέα και κρίσιμη (πάλι, θεέ!) περίοδος, μετά τη θερινή ανάπαυλα, δεν ανοίγει ήπια και σε γαλήνια νερά. l Αύριο κιόλας έχουμε το πρόωρο και ήδη φορτισμένο άνοιγμα της Βουλής, l με στημένο από μέρες το τοξικό σκηνικό των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων στο οποίο, l δεδομένης της αντικειμενικής σοβαρότητας του ζητήματος, l το συριζαϊκό πάνθεον βρήκε γόνιμο έδαφος για τη χολερική ρητορική του και την ακραία, παροξυσμική, παραληρηματική πια αντιπολιτευτική του τακτική. l Πράγμα που έχει αρχίσει να επισημαίνεται με έμφαση από ποικίλους σχολιαστές ή μετόχους της πολιτικής ζωής, l οι οποίοι καθόλου δεν απαλλάσσουν την κυβέρνηση από τις ευθύνες της για τις ευφημιστικές «επισυνδέσεις». l Απευθυνόμενος στον πασοκικό χώρο πρωτίστως, αλλ’ όχι μόνον, ο πάντα ουσιώδης και μετριοπαθής στις διατυπώσεις του Γιώργος Φλωρίδης μίλησε για «αγχώδη και πληθωριστική πολιτικοποίηση» του ζητήματος από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. l
Εμένα πάλι, αλλά νομίζω και σε πολλούς άλλους απλούς πολίτες, l ακούγοντας ή διαβάζοντας τσιπραίους κυρίως, αλλά και κάτι τσι(π)ρίζοντες ανδρουλακικούς τελευταία, l μου έρχεται η κλασική εικόνα «κατινάρας» με το φακιόλι στο κεφάλι, που πετάει στους δρόμους της γειτονιάς βρωμόνερα, λούζοντας πατόκορφα με τη χυδαία γλώσσα της και τη γειτόνισσα που δεν χωνεύει. l Τέτοια «ρητορική κατινάρας» έχει καταντήσει πια να χρησιμοποιεί l «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ» l αυτό το τοξικό κόμμα, είτε πρόκειται για τους μετανάστες που αναμφισβητήτως προβοκατόρικα βρέθηκαν πεταμένοι από τους Τούρκους σε νησίδα του Εβρου, l είτε πρόκειται για την ακρίβεια, τα επιδημικά, τις πυρκαγιές, τις «επισυνδέσεις» τώρα κ.ο.κ. l Είναι αφόρητο, είναι απελπιστικό διότι δεν είναι ένα ακραίο απόκομμα της παλαβής αριστερίλας ή της μικρονοϊκής δεξιίλας· l για την αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας πρόκειται, l το όλον πολιτικό σύστημα ασθενεί και πυρέσσει με τέτοιες τακτικές, με τέτοια αμετροέπεια. l Αλλά ίσως εντέλει μόνο αυτό μας σώζει: να συνεχίσει το τροπάρι της με αυτήν τη λοιμώδη γλώσσα, για να τη σιχαθούν στο τέλος κι οι πέτρες. l Σίγουρα πάντως αισθάνονται ήδη ναυτία τα γονιμότερα εδάφη, του αειφόρου «κέντρου», το οποίο και επιθυμεί διακαώς ο ταλαίπωρος Τσίπρας να γοητεύσει – ή μάλλον, τώρα πια, να παγιδεύσει και να το τσουβαλιάσει εκόν άκον στο αχταρμά-ασκέρι του. l
Η κλασική εικόνα «κατινάρας», που πετάει στους δρόμους της γειτονιάς βρωμόνερα.
Βρέθηκε επιτέλους κι ένας άνθρωπος της Εκκλησίας να πει δυο κουβέντες στους αφασικούς που παπαγαλίζουν κάθε Δεκαπενταύγουστο τον αηδιαστικό μπακαλιάρο «Καλή Παναγιά». l «Η φράση αυτή ούτε λεκτικά ούτε θεολογικά στέκει», κήρυξε ο Ναυπάκτου Ιερόθεος, l κάνοντας έστω πως δεν καταλαβαίνει ότι αυτοί που το λένε μάλλον εννοούν «Καλό Δεκαπενταύγουστο να περάσετε». l Είναι θρησκευόμενοι όμως και τους κάθεται καλύτερα ο μπακαλιάρος στο στόμα. l
Αχ, αυτά τα κλισέ. l Οι σανίδες σωτηρίας για κάθε αμήχανο ή άπειρο ή τεμπέλη ή απαίδευτο ή απλώς δεν έχω ήχο δεν έχω υλικό δημοσιογραφούντα – ιδίως ραδιοφωνατζή. l Εξ ων και οι γλωσσοασθένειες που διαχέονται επιδημικώς: l Νά ‘στε καλά, μια μουσική ανάσα, να σε ευχαριστήσω Νίκο, βάλε εδώ μια άνω τελεία, να γεμίσουμε λιγάκι τις μπαταρίες μας, Καλό ΣουΚού, έχει (ή δεν έχει) ενσυναίσθηση l – αυτό πια κερδίζει Οσκαρ Μπακαλιάρου Δεκαετίας. l Στην αρχή, ως συνήθως, τη χρησιμοποιούσαν μόνο «βαθείς νόες», μεταφορείς ξενικών γλωσσικών ευρημάτων, l ώσπου την παρέλαβε η κουλτουριαρίζουσα «συνισταμένη» της Αριστεράς l (αυτή είναι που τη βάζει συχνά στο στόμα ακόμα και του… Τσίπρα) l και τώρα πια την πιπιλίζει και η ημιμαθής κουτσή Μαρία. l
Αλήθεια, πώς ζούσαμε τόσα χρόνια χωρίς ενσυναίσθηση; l Τόσο τομάρια ειμάστενε;