Τα πρώτα χρόνια που ήμουν στον ΟΤΕ, μια από τις δουλειές του προέδρου ήταν να υπογράφει τις εντολές για παρακολούθηση τηλεφώνων. Ερχονταν κάθε τόσο στο γραφείο μου πάκα με έγγραφα από αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες με αιτήματα για παρακολουθήσεις ατόμων, ονομαστικά και πιο σπάνια αριθμών. Πάντοτε οι εισηγήσεις είχαν την υπογραφή εισαγγελέα. Η δική μου υπογραφή ήταν τυπική. Συχνά τότε διερωτήθηκα αν ο ρόλος του εισαγγελέα ήταν ουσιαστικός ή απλώς μια τζίφρα παραπάνω για να διαχέονται οι ευθύνες. Με άλλα λόγια, αν ο εισαγγελέας εξέταζε αν τα αιτήματα ήταν νόμιμα ή υπέγραφε αυτόματα ό,τι του έστελναν οι υπηρεσίες, δεχόμενος ανεξέλεγκτα το σκεπτικό τους. Θα ήταν άλλωστε δύσκολο να το εξακριβώσω, γιατί σ’ εμένα έφταναν μόνον όσα αιτήματα είχαν εγκριθεί από τον εισαγγελέα, που πιθανώς είχε απορρίψει άλλα.
Στήνεται τώρα ένα βαρύ σκηνικό για να ερευνήσει την υπόθεση Ανδρουλάκη. Θα μας βασανίσει και θα μας πλήξει τους μήνες που έρχονται, ιδίως με το me too διαφόρων καραγκιόζηδων που θέλουν κι εκείνοι μερδικό από τη δημοσιότητα. Αντί η Βουλή και η κυβέρνηση να ασχολούνται με τα σοβαρότατα προβλήματα που μας τριγυρίζουν, θα χάνουν τον καιρό τους στο παιχνίδι των εντυπώσεων και τελικά μάλλον δεν θα βγει τίποτε.
Από την παράσταση που στήνεται για την υπόθεση Ανδρουλάκη λείπει ο άνθρωπος ή, πιο σωστά, ο θεσμός-κλειδί που είναι η Δικαιοσύνη.
Στην υπόθεση Ανδρουλάκη δεν έχουμε μάθει αν ο αρμόδιος εισαγγελέας που εγκρίνει το αίτημα της συνακρόασης έκρινε την ουσία του αιτήματος, άρα είχε ενημερωθεί για τους λόγους που η παρακολούθηση ήταν σκόπιμη. Αν αυτό έχει γίνει και υπάρχει κάποια σχετική γραπτή μαρτυρία, τότε περιττεύουν όλες οι άλλες ενέργειες για τη λύση του μυστηρίου.
Ακόμη και αν δεν υπάρχει γραπτό σκεπτικό, θα μπορούσε ο κ. εισαγγελέας να ερωτηθεί και να εκθέσει τους λόγους για τους οποίους έκρινε ότι έπρεπε να παρακολουθείται ο πολιτικός. Είναι αξιοσημείωτο ότι από την παράσταση που στήνεται λείπει ο άνθρωπος ή, πιο σωστά, ο θεσμός-κλειδί που είναι η Δικαιοσύνη.
Ακουσα στο ραδιόφωνο έναν υπουργό και μέλος της εξεταστικής επιτροπής να υπερηφανεύεται ότι είμαστε η μόνη χώρα που οι παρακολουθήσεις απαιτούν έγκριση από εισαγγελέα. Αλλά αν η παρουσία του είναι διακοσμητική, τότε διπλό το κακό, γιατί έτσι καλύπτονται με νομιμοφάνεια οι πράξεις της διοίκησης.
Ας ελπίσουμε ότι αυτό δεν ισχύει και ότι γίνεται ουσιαστικός έλεγχος, αν και η αύξηση των παρακολουθήσεων, από μερικές εκατοντάδες στην εποχή μου σε δεκαπέντε χιλιάδες τώρα, μάλλον οδηγεί προς το αντίθετο συμπέρασμα.