Θυμάμαι το, τόσο κοντινά μακρινό, 1989: Μια σκανδαλώδης υπόθεση που αφορούσε το τότε κυβερνών κόμμα, συσπείρωνε την ετερόκλητη αντιπολίτευση και, δυστυχώς, γέμιζε τοξικότητα την πολιτική ζωή. Με ευθύνη όλων, μάλιστα, έκανε ένα ολόκληρο κράτος να βυθίζεται σε πελάγη διχασμού. Η μονοθεματική αυτή ενασχόληση αποδείχθηκε πέραν όλων των άλλων και εξαιρετικά αυτοκαταστροφική, δεδομένου ότι σε μια περίοδο τεκτονικών αλλαγών στην παγκόσμια σφαίρα, όπως αυτές πυροδοτήθηκαν από την πτώση των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο «ομφαλός της γης» το μόνο που έκανε ήταν να προσπαθεί να δει τη θωριά του σε έναν παραμορφωτικό καθρέφτη.
Σήμερα, όπως ο ήλιος σε καλοκαιρινό καθαρό ουρανό, είναι ορατές και αισθητές δραματικές εξελίξεις στον πλανήτη που είτε άμεσα είτε έμμεσα «χτυπούν» και την Ελλάδα, οικονομικά, ενεργειακά, κλιματικά, γεωστρατηγικά. Εξελίξεις οι οποίες κάνουν το συνταρακτικό 1989 να μοιάζει περίπου «παρωνυχίδα». Είναι σήμερα, λοιπόν, που η πολιτική ηγεσία της χώρας και κρίσιμοι θεσμικοί φορείς επιδεικνύουν πάλι τάση αυτοεγκλωβισμού τους σε νέο καθοδικό σπιράλ πόλωσης και τοξικότητας, με την κοινωνία να επιχειρείται εκ νέου να παρασυρθεί σε μια δίνη που μόνο οδύνη κρύβει στον επίλογό της.
Φυσικά και καμία άλλη, ακόμη και από εκείνες τις μείζονος σημασίας εξελίξεις στο διεθνές περιβάλλον, δεν θα πρέπει να αποτελέσει αφορμή για να μην υπάρξει διερεύνηση μιας τόσο σοβαρής, εσωτερικής υπόθεσης, όπως οι καταγγελλόμενες ως ανεξέλεγκτες παρακολουθήσεις από την ΕΥΠ ακόμη και πολιτικών προσώπων. Ασφαλώς και θα πρέπει να εξεταστεί το ζήτημα, όχι μόνο για να διαπιστωθούν οι «κερκόπορτες» ή και να καταλογιστούν ευθύνες σε εκείνους που τις άνοιξαν, αλλά –κυρίως– για να διαμορφωθούν ασφαλιστικές δικλίδες που να καθιστούν το θεσμικό πλαίσιο πραγματικά αξιόπιστο, ασφαλές και κατ’ επέκταση πραγματικά αποτελεσματικό για τα εθνικά θέματα.
Η πολιτική ηγεσία και κρίσιμοι θεσμικοί φορείς επιδεικνύουν πάλι τάση αυτοεγκλωβισμού σε νέο καθοδικό σπιράλ πόλωσης.
Μια υπεύθυνη και σοβαρή, όπως της αρμόζει άλλωστε, αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος που συγκλονίζει το πολιτικό σύστημα, δεν θα δηλητηριάσει άλλο την κοινωνία. Και αν δεν καταφέρει να αποπροσανατολίσει την ηγεσία, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, από την αντιμετώπιση των οξύτατων προβλημάτων που πλήττουν τον πολίτη, τουλάχιστον μπορεί να μην την παρασύρει ακόμη περισσότερο σε ένα τέλμα με ιδιαιτέρως αρνητικά χαρακτηριστικά. Ενα από αυτά; Κατεγράφη στη «συζήτηση» των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή, την περασμένη Παρασκευή.
Εκεί, λοιπόν, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η –βάσει μαρτυριών– απώλεια ζωής μικρού παιδιού οικογένειας προσφύγων στον Εβρο κάθε άλλο παρά άρμοζε σε ένα τέτοιο τραγικό περιστατικό – έστω κι αν οι μαρτυρίες ακόμη αμφισβητούνται και ερευνώνται. Ακόμη χειρότερα; Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η σχετική «συζήτηση» κινήθηκε στη σφαίρα της χυδαιότητας. Οι «υποκλοπές» άρχισαν να πνίγουν ακόμη και την ανθρωπιά; Είναι κρίμα. Ας σταματήσει εδώ.