«Εσύ, Ελληνα, για κοίτα την Ιστορία. Κοίτα πίσω στην Ιστορία. Αν πάτε πολύ παραπέρα, το τίμημα θα είναι βαρύ. Εχουμε μόνο μία πρόταση για την Ελλάδα. Μην ξεχνάτε τη Σμύρνη. […] Δεν μας αφορά αν εισβάλετε στα νησιά. […] Οταν έρθει η ώρα, θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται. Ξέρετε, λέμε “Μπορούμε να έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ”». Τάδε έφη Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν από το βήμα ομιλίας του Teknofest στη Σαμψούντα.
Υπάρχουν πολλές θεωρίες, απόψεις, φήμες για αυτή την ακραία ένταση. Μία είναι ότι όλο αυτό γίνεται για εσωτερική τουρκική κατανάλωση.
Προφανώς και αυτό έχει μεγάλη δόση αλήθειας, όμως δεν μπορεί να είναι τόσο απλό αυτό που συμβαίνει. Επ’ αυτού παραπέμπω στα σχετικά ρεπορτάζ στην «Κ» του καλού συναδέλφου Βασίλη Νέδου, ο οποίος έχει ευρεία ενημέρωση και εποπτεία επί της τρέχουσας ελληνοτουρκικής έντασης.
Αν δεν κάνω λάθος πάντως, από την εποχή που ο Ελληνας πρωθυπουργός μίλησε στο Κογκρέσο, ο κ. Ερντογάν απασφάλισε. Οι S-300 και τα εκσυγχρονισμένα F-16 Viper στην Ελλάδα οδήγησαν σε ακόμη μεγαλύτερη κορύφωση της έντασης. Οπως επίσης η –λεκτική έστω– υπεράσπιση της Ελλάδας από ΗΠΑ και Ε.Ε. απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις.
Λέγονται και ακούγονται πολλά για την Τουρκία και την παράνομη οικονομία της (είτε μέσω του διεθνούς δουλεμπορίου είτε μέσω Ρωσίας), πρακτικές που, εφόσον ισχύουν, αντισταθμίζουν σε μεγάλο βαθμό την εύθραυστη –επίσημη– οικονομία της.
Οι γεωπολιτικές και οικονομικές αναλύσεις έχουν την αξία τους, όμως ειδικά σε ό,τι αφορά την ερντογανική ρητορική («Ελληνα, κοίτα την Ιστορία»), καλό θα είναι να υπενθυμίσουμε κι εμείς με τη σειρά μας το εξής: Ναι, η Τουρκία θριάμβευσε εις βάρος της Ελλάδας το 1922. Και αναγεννήθηκε ως χώρα χάρη στον Κεμάλ. Σε επίπεδο όμως δημοκρατικών κατακτήσεων, έτσι όπως νοούνται σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, η σημερινή Τουρκία δεν αντέχει απλώς να συγκριθεί με την Ελλάδα. Ως προς τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελευθερία της έκφρασης και του Τύπου, ας δούμε πού βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα και πού η Τουρκία, η εικόνα της οποίας είναι θλιβερή.
Βολευόμαστε με το να γκρινιάζουμε για τα κακώς κείμενα της Ελλάδας (δεν είναι λίγα) αλλά ας θυμίσουμε, και στους εαυτούς μας και στους «απ’ έξω», ότι η πρόοδος (και η υστέρηση) της Ελλάδας σε αυτούς τους τομείς μπορεί μονάχα να συγκριθεί με άλλες ευρωπαϊκές, δυτικές χώρες. Η Τουρκία βρίσκεται, δυστυχώς, πίσω. Το πιστοποιεί και η «αιμορραγία» πολλών πολιτών της γείτονος χώρας που εγκαταλείπουν ή προσπαθούν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. Αυτό το βαθύ δημοκρατικό έλλειμμα, όπως επίσης η παρελθοντολαγνεία (περί αυτοκρατορικού παρελθόντος κτλ.), ποτέ δεν βγαίνει σε καλό σε καμία χώρα, όσο ισχυρή κι αν (εμφανίζεται ότι) είναι.