Δεν γνώριζα ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος συγκατάλεγονταν στους κομματικούς εκείνους του Πασόκ που απέτρεψαν παλιά τον Γιώργο Παπανδρέου να υπερψηφίσει την πρόταση της Ν.Δ., επί Κώστα Καραμανλή, να αλλάξει το άρθρο 16 του Συντάγματος ώστε να επιτραπεί επιτέλους η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. l Υπέρ της αλλαγής αυτής είχε σαφώς εκφραστεί παλαιότερα ο Παπανδρέου, αναγκασμένος όμως μετά από την κομματίλα να κάνει γαργάρα την άποψή του για το θέμα. l Το έμαθα κι αυτό l –σημαντική μαρτυρία κατά τη γνώμη μου, η οποία φωτίζει περισσότερο και άλλες, μεταγενέστερες, ενέργειες των δύο διακεκριμένων πολιτικών– l από το βιβλίο «Στέφανος Μάνος – Τομή στην Αδράνεια» του Αρη Πορτοσάλτε που κυκλοφόρησε πρόσφατα (εκδόσεις Πρώτη Υλη). l
Φωτίζει λ.χ. περισσότερο το ρόλο που έπαιξαν Βενιζέλος και Λοβέρδος στην υπονόμευση του νόμου Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια ο οποίος είχε ψηφιστεί με πρωτοφανή κι ανεπανάληπτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία επί κυβερνήσεως Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη. l Φυσικά, ο Κουβέλης, l από τους βασικούς ολετήρες αυτής της κυβέρνησης, αλλά και γενικότερα της πολιτικής ζωής κατά την Κρίση, l ήταν αυτός που εφρύαξε να κατεδαφίσει τον νόμο εκείνο l – γνωστός γαρ ο στενός δεσμός και της «ανανεωτικής», τρομάρα της, αριστεράς κατά τη μεταπολίτευση με τους βοηθούς και επιμελητές των ΑΕΙ l – δηλαδή με το λεφούσι εκείνο που έκανε γιούρια στις καθηγητικές «έδρες» μετά το νόμο πλαίσιο του Πασόκ το ’82 l (μεταξύ των οποίων και οι διαλάμψαντες επί Συριζανέλ καθηγητές Γαβρόγλου, Μπαλτάς, Φωτίου κ.ά. ων ουκ έστιν αριθμός). l Το καθηγητικό σινάφι τους βεβαίως υποστήριξαν Βενιζέλος και Λοβέρδος όταν επρόκειτο για νόμους σχετικούς με τα πανεπιστήμια. l Δεν παραγνωρίζω, κάθε άλλο, τη σοβαρότητα και το έργο τους σε πολλούς άλλους τομείς της δημόσιας ζωής, l και ιδίως στην αντιμετώπιση της κρίσης και κατόπιν της δρεπανηφόρου Πρώτηφορά Αριστεράς, l αλλά οι αμαρτίες, όπως και τα επιτεύγματα, δεν πρέπει να ξεχνιούνται. l Επανέρχονται άλλωστε ζωντανότερα στη μνήμη τώρα τελευταία, ειδικά από τον θεαματικά «αναβαπτισμένο» την τελευταία δεκαετία Ευάγγελο Βενιζέλο· l μια αύρα γνωστής πολιτικής «συμπεριφοράς» από τα παλιά – επί Σημίτη. l
Aλλο το νά ’σαι άλαλος, και άλλο το να μοιάζεις / Και μετά χρόνια εκτροπές, τώρα σού ’ρθε να κράζεις.
Οσον αφορά το βιβλίο των Μάνου – Πορτοσάλτε: l Το διάβασα απνευστί. l «Κλισέ» αυτό, θα πεις. l Ναι, όταν το λες για λογοτεχνικό ή ιστορικό έργο. l Δύσκολο να το πεις, και να το εννοείς, για ένα τέτοιο βιβλίο. l Oπου ένας δημοσιογράφος ακούει και καταγράφει επί ημέρες και μήνες το βίο, την πολιτεία, τα επιτεύγματα και τις αστείρευτες όσο και τραγικά για τον δημόσιο βίο ανεκμετάλλευτες προτάσεις και απόψεις ενός «ιδιόμορφου» πολιτικού· l αποδεδειγμένα δραστικού και δημιουργικού, και παρ’ όλ’ αυτά αφημένου στο πολιτικό περιθώριο από ιδιοτελή, στενοκέφαλα κόμματα και «οπαδικούς» ψηφοφόρους. l Οσοι διαβάζουν τα άρθρα του Στέφανου Μάνου που συχνά δημοσιεύονται σε έγκυρες εφημερίδες για ποικίλα ζητήματα, γνωρίζουν το περίεργο εκείνο μίγμα ευφορίας και θλίψης που αφήνουν στον αναγνώστη τους. l Απλή, τετράγωνη λογική, απλά και πειστικά διατυπωμένες απόψεις και προτάσεις για σοβαρά ζητήματα, l λύσεις και αντιμετωπίσεις αυτονόητες, όσο και επίμονα, ακατανόητα ανέγγιχτες από τα κομματικά ή κυβερνητικά επιτελεία. l Για όλα μιλάει ο Μάνος στο βιβλίο αυτό, παλιά και καινούργια – και επιπλέον για όλους. l Ελάχιστοι είναι οι σημαίνοντες πολιτικοί παράγοντες παρελθόντος και παρόντος που δεν παίρνουν «αντίδωρο» από την αυστηρή, αλλά δίκαιη κρίση του. l
(Τη μαντινάδα στο «μότο» την ενεπνεύσθην από τη 12ετή αφωνία Καραμανλή και την αιφνίδια «κραυγή» του τώρα· l ή του πάτησε κανείς τον κάλο;)