Χθες το πρωί, στην εκπομπή του Aρη Πορτοσάλτε, η Φωτεινή Πιπιλή μιλούσε για τη δερματική ασθένεια της Αθήνας. Το όνομα, δε, αυτής, τραπεζοκαθίσματα. Είναι τα οιονεί μπιτσόμπαρα, η προέκταση της αμμουδιάς στον αστικό ιστό της πόλης. Απλώνονται σαν τη λειχήνα στο σώμα της πόλης, σε δρόμους, παραδρόμους και πλατείες. Δεν θυμάμαι πόσα εμπορικά απαρίθμησε πως έκλεισαν στο παλιό κέντρο, στην Καλαμιώτου ή την Αγίου Μάρκου, για να παραχωρήσουν τη θέση τους στην υβριδική ύπαρξη που καλείται καφέ-μπαρ, θορυβεί ασυστόλως και καταλαμβάνει ξεδιάντροπα ζωτικό χώρο από τους πεζούς. Ο,τι απομένει ελεύθερο δεν παύει να δυστροπεί και να σε ταπεινώνει, αναγκάζοντάς σε να περπατάς με το κεφάλι σκυφτό για να μη σκοντάψεις στην πλάκα που εξέχει ή στη μισόκλειστη τρύπα που άφησε ο εργολάβος στην εγκατάσταση οπτικών ινών της τηλεφωνίας. Το μικρό εμπόριο του κέντρου της Αθήνας είναι η ζωή της πόλης, η μνήμη της, όχι η αρχαία αλλά η βιωμένη μνήμη, η διαδρομή που ακολούθησε η πόλη ως πρωτεύουσα. Η αξία της γης έχει αυξηθεί δραματικά και το διώχνει. Ο τρόπος ζωής έχει αλλάξει. Δεν έχω αντίρρηση. Και δεν υποστηρίζω πως το κέντρο της Αθήνας πρέπει να μείνει όπως ήταν στα παιδικά μου χρόνια. Ομως, μια πόλη που αποστρέφεται τα ίδια της τα βιώματα και δεν ανέχεται πεζούς παρά μόνο καθιστούς σε καφέ-μπαρ είναι μια πόλη που αποστρέφεται τους κατοίκους της. Ζει για τους επισκέπτες της, τους άγιους Πάντες τουρίστες. Ομως ο τουρίστας, αν δεν είναι ζόμπι, έρχεται στην Αθήνα για να συναντήσει τη ζωή των κατοίκων της. Δεν θέλει μια πόλη που δεν έχει η ίδια ζωή και περιμένει να ζήσει από αυτόν. Ασε που τα τραπεζοκαθίσματα των καφεμπαράδων υποτίθεται ότι απευθύνονται σε αυτόν, αλλά στην πραγματικότητα απευθύνονται στους Αθηναίους που θέλουν να τον μιμηθούν.
Η Αθήνα δεν είναι άσχημη πόλη. Δεν ανήκω στη συνομοταξία των συμπολιτών μου που θα την ήθελαν να μοιάζει με το Λονδίνο ή το Παρίσι. Είναι όμως μια ανώμαλη πόλη. Τις προάλλες, η Πυροσβεστική γλίτωσε μια ολόκληρη περιοχή και πολλές ανθρώπινες ζωές όταν έσβησε την πυρκαγιά πριν φτάσει στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας, σε ένα κατάστημα που εμπορευόταν φιάλες υγραερίου. Οχι γκαζάκια. Φιάλες. Η πολυκατοικία βρίσκεται στην οδό Αχαρνών, στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονος, μια περιοχή πυκνοκατοικημένη, ένα ολόκληρο κεφάλαιο της ιστορίας της πόλης, που σήμερα χάθηκε. Είναι στην καρδιά του έκτου διαμερίσματος, στη μικρή Καμπούλ. Οι επιγραφές των καταστημάτων είναι είτε στα αραβικά είτε σε κυριλλικό αλφάβητο. Ερώτημα κρίσεως: Πώς συνυπάρχει η Αθήνα του μπιτσόμπαρου με τη μικρή Καμπούλ; Και πού βρίσκεται ο χώρος για τους κατοίκους της;