Οι διαδικασίες κινήθηκαν γρήγορα. Τον Οκτώβριο του 2021 το ιστορικό αρχείο της πτωχευμένης ΑΕΠΙ κηρύχθηκε μνημείο, τον περασμένο Ιούνιο γράφαμε ότι θα περιέλθει στα χέρια του ελληνικού Δημοσίου για περίπου μισό εκατομμύριο ευρώ και χθες δημοσιεύθηκε στη «Διαύγεια» η απόφαση του ΥΠΠΟΑ σύμφωνα με την οποία η συλλογή με τους χιλιάδες δίσκους, τα κειμήλια και τις δεκάδες μήτρες ηχογραφήσεων κατευθύνεται σε έναν χώρο που της αρμόζει, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στον Σύλλογο «Οι Φίλοι της Μουσικής».
Η συλλογή λοιπόν παραχωρείται για τα επόμενα 50 χρόνια στο Μέγαρο με σκοπό την προβολή, την ανάδειξη και την αξιοποίησή της. Πρακτικά μιλάμε για ένα αρχείο που αποτελείται από περισσότερους από 14.000 δίσκους βινυλίου των 45 και 75 στροφών με όλα τα είδη της μουσικής. Υπάρχουν ακόμη 550 μήτρες, κασέτες και ορισμένα κειμήλια, όπως ένα συλλεκτικό γραμμόφωνο «His Master’s Voice» και κάποια μουσικά όργανα, όπως το πιάνο του συνθέτη Κώστα Γιαννίδη, το μπουζούκι και ο μπαγλαμάς του συνθέτη Γεράσιμου Κλουβάτου, ο οποίος έγραψε τη μουσική για το γνωστό λαϊκό τραγούδι «Αναψε το τσιγάρο». Περιλαμβάνονται ακόμη το αρχείο του συνθέτη Γιώργου Μουζάκη και του Μενέλαου Θεοφανίδη και το αρχείο Πάνου Βισβάρδη και Νίτσας Μόλλυ με παρτιτούρες και χειρόγραφα με στίχους.
Οι υπηρεσίες του ΥΠΠΟΑ που έλεγξαν τη συλλογή της ΑΕΠΙ πριν από την εξαγορά της από το Δημόσιο δεν είχαν διαπιστώσει αλλοιώσεις ή ζημιές από τις συνθήκες στις οποίες κρατούνταν. Αυτό που δεν είχε γίνει τότε και είναι υποχρεωμένο να κάνει το Μέγαρο είναι να προχωρήσει στην ταξινόμηση, την αρχειοθέτηση και την καταλογογράφηση της συλλογής για να δούμε ακριβώς τι υπάρχει και ενδεχομένως, τι λείπει.
Επίσης σημαντικό είναι ότι το υπουργείο Πολιτισμού έχει μόνο την κυριότητα της συλλογής και όχι τα πνευματικά δικαιώματα των αντικειμένων (δίσκων, τραγουδιών, κασετών κτλ.) και άρα η χρήση τους είναι κατά βάση εκπαιδευτική και κάθε άλλη δράση, όπως π.χ. μια έκθεση, θα γίνεται με την καταβολή των αντίστοιχων αποζημιώσεων.
Πάντως το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι ένα μεγάλο αρχείο της ελληνικής μουσικής που κινδύνευε να χαθεί ή και να καταστραφεί, βρήκε μια νέα και σίγουρη στέγη.