Το μακρινό 1979, ο αντιαμερικανισμός είχε χτυπήσει κόκκινο στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και όλες οι «προοδευτικές δυνάμεις» της χώρας χαιρέτισαν το κίνημα των Αγιατολάχ ως «γνήσια αντιιμπεριαλιστική επανάσταση». Σύμφωνα δε με τον «Ριζοσπάστη», «τα συνθήματά τους (…) στη σημερινή κατάσταση έχουν αντικειμενικά προοδευτικό χαρακτήρα». Ο δε Χομεϊνί δεν έχει «τίποτα το θεατρικό, τίποτα το αλλαζονικό, το εξεζητημένο, αλλά μια βαθιά πνευματική διαύγεια» («Ποιοι είναι και τι θέλουν οι Πέρσες Σιίτες», «Ριζοσπάστης», 3.2.1979). Σε ανακοίνωση το Κεντρικό Συμβούλιο της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδος απηύθυνε «θερμό χαιρετισμό (…) για την περήφανη νίκη της αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής επανάστασης» («Η Ελληνική νεολαία χαιρετίζει τη νίκη του λαού του Ιράν», «Ριζοσπάστης», 14.2.1979).
Για να πούμε και του ΚΚΕ το δίκιο, η στάση του δεν οφειλόταν μόνο στις αναλύσεις της «Πράβντα», που χαρακτήριζαν τον ισλαμισμό εκείνης την εποχής ως «γνήσια λαϊκή επαναστατική έκφραση». Οπως γράφει στη διδακτορική διατριβή του ο κ. Ιχάμπ Σαμπάνα, απ’ όπου αλιεύσαμε και τα παραπάνω δημοσιεύματα, «είναι σαφές ότι ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι θεμελιώδους σημασίας για το σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό κίνημα και πως τα μουσουλμανικά κράτη αντιπροσωπεύουν την προοπτική της ταξικής και σοσιαλιστικής επανάστασης για το ευρωπαϊκό αριστερό κίνημα. Εν είδει ματαίωσης των ενδοευρωπαϊκών επαναστάσεων, η συζήτηση σχετικά με την επανάσταση στον Τρίτο Κόσμο ιεραρχεί την αντιιμπεριαλιστική προοπτική πολύ πιο πάνω από οποιεσδήποτε πατριαρχικές ή πατερναλιστικές πρακτικές» («Η ευρωπαϊκή Αριστερά και το πολιτικό Ισλάμ: Τα παραδείγματα της Ελλάδας και της Βρετανίας, 1979-2001», Παν. Πελοποννήσου, 2019).
Τα ανωτέρω έχουν κάποιο ιστοριοδιφικό ενδιαφέρον, αλλά παράγουν και ένα συμπέρασμα. Οπως γίνεται με το γινάτι, έτσι και το «αντί-» βγάζει μάτι. Οταν πολιτικές δυνάμεις ή πολιτικές φιλοσοφίες ορίζονται και οριοθετούνται από κάποιον τυφλό «αντι(…)ισμό», δεν μπορούν να πάνε μακριά και εκτίθενται. Στο τέλος, δε, φέρνει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Οι πρώτοι που διώχθηκαν από τους Αγιατολάχ ήταν οι (άθεοι) Ιρανοί κομμουνιστές.
Μεταφέροντας αυτόν τον συλλογισμό στα καθ’ ημάς μπορούμε να καταλάβουμε πόσο μεγάλη υπηρεσία προσφέρει στον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη ο «τυφλός αντιμητσοτακισμός» (με τα χυδαία συνθήματά του) που υιοθετεί ένα μεγάλο μέρος της Αριστεράς. Πρώτον, παραμορφώνει την ανάλυση της πραγματικότητας, με αποτέλεσμα να πάει στράφι κάθε πολιτική δράση. Ολοι ξέρουμε πού κατέληξε η τριετής προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι η κυβέρνηση των πολλών επιδομάτων και των περισσότερων «-pass» είναι… νεοφιλελεύθερη. Δεύτερον, μαζί με τα ξερά της λυσσώδους ρητορείας καίγονται και τα χλωρά της εύλογης κριτικής. Ενα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος κουφάθηκε από τις κραυγές του ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα να μην ακούει ό,τι σοβαρό πει. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Διά του ΣΥΡΙΖΑ απαξιώνεται κάθε κριτική, αρκεί να σκεφτούμε ότι διαβάσαμε πως «έγινε ΣΥΡΙΖΑ ο Ευάγγελος Βενιζέλος»!