Στην εικοσιπενταετία 1993-2018, σύμφωνα μ’ έναν κατάλογο της United for Intercultural Action, η οποία αποτελείται από 550 οργανώσεις κατά του ρατσισμού σε 48 χώρες του κόσμου, έχασαν τη ζωή τους 34.361 πρόσφυγες και μετανάστες. Οι περισσότεροι πνίγηκαν στη Μεσόγειο: 14.000 μόνο την πενταετία 2013-2018. Σε έναν από τους φονικότερους μήνες, τον Σεπτέμβριο του 2018, πνίγονταν οι δύο στους δέκα ανθρώπους που έφευγαν από τη Λιβύη προς την Ιταλία, πάνω σε σαπιοκάραβα συνήθως. Ο θάνατος όμως έχει κι άλλες μεθόδους: ασφυξία σε φορτηγά, πυρά αστυνομικών δυνάμεων, απάνθρωπες συνθήκες στα κέντρα υποδοχής, αυτοκτονία από απόγνωση, εκτέλεση στην πατρίδα, αν είσαι πολιτικός φυγάς και σε απελάσουν οι χορτασμένοι δημοκρατία Ευρωπαίοι.
Η Μεσόγειος ωστόσο δεν έχει την αποκλειστικότητα της προσφυγοκτονίας. Στις 29 του περασμένου Ιουλίου, τουλάχιστον πέντε άνθρωποι πνίγηκαν ανάμεσα στη Δομινικανή Δημοκρατία και στο Πουέρτο Ρίκο. Οι στυγνόψυχοι προπληρωμένοι διακινητές τούς πέταξαν στο νερό. Και επειδή και τα ποτάμια έχουν το θανάσιμο μερτικό τους, όπως ξέρουμε και από τον Εβρο, στις 3 Σεπτεμβρίου πνίγηκαν στον Ρίο Γκράντε οκτώ άνθρωποι που προσπαθούσαν να περάσουν από το Μεξικό στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ελάχιστες στεγνές ειδήσεις υγρού θανάτου: Στις 18 Μαρτίου ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης γνωστοποίησε ότι τουλάχιστον 70 μετανάστες πνίγηκαν το πρώτο μισό του μήνα στ’ ανοιχτά της Λιβύης. Αλλοι δεκαπέντε, ανάμεσά τους κι ένα μωρό, είχαν ανασυρθεί νεκροί στα τέλη του Φλεβάρη. Στις 9 Μαΐου πνίγονται 44 μετανάστες, όταν ναυαγεί το πλεούμενό τους στ’ ανοιχτά της Δυτικής Σαχάρας, στο νότιο Μαρόκο. Και τώρα η Λέσβος και τα Κύθηρα. Δεκάδες οι νεκροί και οι αγνοούμενοι.
Οι πρώτοι που ξέρουν ότι θα χάσει τη ζωή του ο ένας στους δέκα ή στους είκοσι είναι όσοι αποφασίζουν να ριψοκινδυνέψουν, γιατί δεν αντέχουν άλλο τη φτώχεια ή την ανελευθερία ή, συνήθως, και τα δυο μαζί. Οι στατιστικές δεν τους πτοούν, δεν τους αφορούν καν. Η επιδείνωση της κλιματικής κρίσης διογκώνει ήδη τα μεταναστευτικά ρεύματα. Οσα αυτοκρατορικά έθνη «μεγαλούργησαν» αρπάζοντας τον πλούτο των χωρών της Ασίας, της Αφρικής, της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, τώρα απαιτούν ησυχία, για να απολαύσουν το υψηλό τους επίπεδο. «Ας πνίγονται οι φυγάδες. Δικαίωμά τους. Ας πνίγονται αθορύβως όμως. Δικαίωμά μας». Και κάπου εκεί εξατμίζεται η ευαισθησία Ευρωπαίων και Αμερικανών.
