Οι ελίτ που έχουν την ικανότητα να αναλύσουν με τη μεγαλύτερη δυνατή πληρότητα το τι συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν είναι λογικό να σχεδιάζουν με πληρότητα και το μέλλον. Απεναντίας, ανιστόρητες ελίτ που δεν διδάχθηκαν τίποτα από αυτά που συνέβησαν είναι καταδικασμένες να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη. Φαίνεται πως οι γερμανικές ελίτ ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς πως συνεχίζουν μια πολιτική που μόνο δεινά έφερε στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η άρνησή τους να συζητήσουν για μια κοινή αντιμετώπιση του ενεργειακού προβλήματος στην Ευρώπη αυτό αποδεικνύει. Προτάσσοντας το εθνικό συμφέρον τους, υπονομεύουν για μία ακόμη φορά την έννοια της ευρωπαϊκής ιδέας, δίνοντας «όπλα» στους ευρωσκεπτικιστές. Ενώ οι ίδιες οι γερμανικές ελίτ διά χειρός Μέρκελ έδεσαν όλη την Ευρώπη στο ενεργειακό άρμα του Πούτιν, σήμερα, χωρίς καμία ενοχή, καταφεύγουν στην πολιτική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Και επειδή έχουν τα θηριώδη πλεονάσματα που παρήχθησαν και λόγω του φθηνού φυσικού αερίου, αποφάσισαν να στηρίξουν επιχειρήσεις και νοικοκυριά με 200 δισ. ευρώ.
Προτάσσοντας το εθνικό συμφέρον τους, οι γερμανικές ελίτ υπονομεύουν για μία ακόμη φορά την έννοια της ευρωπαϊκής ιδέας.
Στοιχειώδης αίσθηση ευθύνης θα επέβαλλε η Γερμανία, αυτή να προτάξει την αντιμετώπιση του ενεργειακού προβλήματος με κοινές πολιτικές, ώστε να μη διασαλευθούν τα οικονομικά μεγέθη των αδύναμων κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αν οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου εξέλθουν από αυτήν την κρίση και πάλι με το πρόβλημα του χρέους, τότε γυρνάμε πίσω, στις αρχές της δεκαετίας του 2010. Και αν τότε οι ευθύνες ανήκαν στο μεγαλύτερο μέρος τους στις ελίτ αυτών των κρατών, τώρα οι ευθύνες θα βαρύνουν αποκλειστικά τη Γερμανία.
Ας μην αναρωτιόμαστε μετά γιατί στις εκλογικές αναμετρήσεις σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη τα αντισυστημικά κόμματα κερδίζουν ολοένα και πιο πολλές ψήφους. Οταν οι πολίτες βλέπουν πως οι αποκαλούμενες ενάρετες χώρες του Βορρά επικαλούνται την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη μόνον στις περιπτώσεις που εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους, είναι πολύ λογικό να αρχίσουν να αναθεωρούν τη στάση τους απέναντι στο εγχείρημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Με δεδομένο ότι η αγανάκτηση, ο θυμός και η οργή είναι κακοί σύμβουλοι, ας αναζητήσουμε τους υπευθύνους που προκαλούν αυτά τα συναισθήματα στους Ευρωπαίους πολίτες.
