Μεγάλοι τίτλοι στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων με λέξεις που τρυπούν κατευθείαν την καρδιά και το στομάχι, περιγραφές και λεπτομέρειες που δεν αντέχονται. Βίντεο στα δελτία και στις εκπομπές με «αποκλειστικές» πληροφορίες για το παρελθόν του δράστη και μαρτυρίες από τη γειτονιά – είχε περίεργο βλέμμα ο 53χρονος, λέει η νεαρή γειτόνισσα.
Στο Διαδίκτυο, αναγγελίες νέων συλλήψεων κάθε τόσο, πότε από το στενό περιβάλλον του θύτη και πότε του θύματος, συνεχής η ροή ειδήσεων, μικρή σημασία έχει πόσες απ’ αυτές επιβεβαιώνονται. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οι λίστες περιέχουν όλο και πιο «επώνυμους», καλλιτέχνες, πολιτικοί, επιχειρηματίες, άνθρωποι υπεράνω υποψίας, «φωτογραφίζονται» από χρήστες ως πελάτες σε αναμονή.
Μια ιστορία αδιαπραγμάτευτης φρίκης, η υπόθεση της μικρούλας από τον Κολωνό στα χέρια των «τεράτων» θα βρίσκεται για αρκετές μέρες ακόμη στην κορυφή της επικαιρότητας. Κάποια στιγμή, θα κατρακυλήσει. Μια άλλη είδηση, πιο φρικτή, πιο δυσκολοχώνευτη, πιο ανεξήγητη στα μέτρα του μυαλού και της ψυχής μας, θα πάρει τη θέση της. Ετσι συμβαίνει πάντα.
Αυτή τη φορά θα καταφέρουμε να κερδίσουμε κάτι; Θα γίνουμε πιο σοφοί; Θα είμαστε πιο έτοιμοι να προλάβουμε το κακό ή έστω να το διαχειριστούμε πιο αποτελεσματικά; Θα κλείσουμε τα κενά του συστήματος; Θα γίνουν οι κεραίες μας πιο ευαίσθητες; Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξη. Η εμπειρία από ανάλογες υποθέσεις ανείπωτης φρίκης δεν έχει δείξει κάτι τέτοιο. Ξεχνάμε όσο εύκολα οργιζόμαστε.
Ενα 12χρονο κορίτσι βιάστηκε κατ’ εξακολούθηση και ωθήθηκε στην πορνεία. Πώς ζούσε αυτό το κορίτσι; Σε ποια οικογένεια, σε τι σπίτι; Τι έκαναν οι γονείς της; Πήγαινε σχολείο; Επαιζε με άλλα παιδιά, είχε φίλες; Στη γειτονιά την έβλεπε κανείς όταν γυρνούσε μόνη της αργά το βράδυ στο σπίτι;
Είναι λες κι αυτό το παιδί δεν ζούσε ανάμεσά μας αλλά σε ένα κενό, σε μια γκρίζα ζώνη, κάτω απ’ το ραντάρ όλων – γείτονες, γνωστοί, συμμαθητές και δάσκαλοι αν υπήρχαν, υπηρεσίες, δομές, κανείς μα κανείς δεν έβλεπε, δεν άκουγε, δεν παρατηρούσε, δεν υποψιάστηκε τίποτα. Δεν ενδιαφέρθηκε. Ενα παιδί πηγαινοερχόταν τα βράδια μόνο του, μπαινόβγαινε σε αυτοκίνητα, ζούσε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ενα παιδί στο κενό.
Οταν κανένας φορέας του Δημοσίου δεν μπορεί να απαντήσει αν υπάρχει αύξηση της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών στην Ελλάδα, όταν δεν γίνεται κεντρική καταγραφή ούτε ανάλυση των στοιχείων, όταν δεν υπάρχει ούτε προσχέδιο για εθνική στρατηγική, είναι άδικος κόπος να μιλάμε για πρόληψη και πρώιμο εντοπισμό των περιστατικών. Οσο μένουμε στην εκ των υστέρων «φρίκη», θα υπάρξουν κι άλλα παιδιά στο κενό.