Μήπως ζούμε ημέρες 1938-’39; l Μήπως ζούμε εποχές που εγκυμονούν ένα νέο πανευρωπαϊκό ή και παγκόσμιο πόλεμο; l Ο κόσμος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης –όσοι βέβαια έχουν έστω και στοιχειώδη γνώση του τι συμβαίνει σήμερα στην υδρόγειο, με επίκεντρο τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία–, και φυσικά ιδίως οι Ευρωπαίοι και οι κοντινότεροι γείτονες, αναρωτιούνται τι σημαίνει η όλο και πιο βάρβαρη ρωσική επίθεση στην ουκρανική επικράτεια l και πού θα οδηγήσει αυτή η συνεχής όξυνση της κατάστασης. l Πάει κιόλας καιρός που ο Πούτιν και τα νευρόσπαστά του άρχισαν να μιλάνε για χρήση πυρηνικών όπλων. l Η συνέχεια επί της οθόνης – για όσους τουλάχιστον επιζήσουν από έναν Γ΄ Παγκόσμιο, και σίγουρα πυρηνικό, πόλεμο l και θα θυμούνται μετά αυτές τις εποχές όπως θυμόταν ο μεταπολεμικός κόσμος τις προπολεμικές ολιγωρίες των «συμμάχων» έναντι του ξεσαλωμένου προ πολλού Χίτλερ, τις απατηλές συμφωνίες που υπέγραφε ο Τσάμπερλεν στο Βερολίνο ή ο Στάλιν με τον «Φύρερ» l και άλλα πολλά εμπριμέ. l Μαύρη ‘ν’ η νύχτα στα βουνά, μαύρη σαν καλιακούδα… l
Κι έχουμε κι εμείς, η χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, και το ιδιαίτερό μας έκζεμα, τον προσωπικό μας τριχοφάγο, που καραδοκεί εξ Ανατολών – «αμυνόμενος» τάχα μου, ο αδιάντροπος καραγκιόζης. l Αναρωτιόμουν εδώ και καιρό –και σίγουρα δεν ήμουν ο μόνος– πώς, μέσα στην τόση χλεύη, στις τόσες απίστευτα ιταμές ύβρεις με τις οποίες μας περιλούζουν καθημερινά οι ερντογανάδες, πώς και δεν έχουν αρχίσει να μας απειλούν και με διακοπή του φυσικού αερίου που μας έρχεται από το Αζερμπαϊτζάν με αγωγούς που περνάνε από τη χώρα τους. l Ωσπου προ ημερών προστέθηκε κι αυτή η απειλή στο μενού τους – αλλά πώς! l Πρώτα μέσα από το σάπιο στόμα του Μπαχτσελί, του αρχηγού των διαβόητων Γκρίζων Λύκων, που είναι για τον Ερντογάν ό,τι ήταν ο Καμμένος για τον Τσίπρα – το δεκανίκι για το γκουβέρνο. l Σου λέει, ας πρωτακουστούν από αυτόν τα ντιπ ξεφτίλικα, για να περάσουν σιγά σιγά σε «εγκυρότερα» στόματα. l Η γνωστή τακτική. l Αυτός δεν είχε πρωτοπεί ότι τα νησιά που βρίσκονται κοντά στις τουρκικές ακτές τελούν υπό ελληνική κατοχή και οφείλει η Γαλάζια Πατρίδα να τ’ απελευθερώσει; l Για να φτάσει πρόσφατα ο πατισάχ να διαλαλεί «Θα ‘ρθούμε βράδυ!». l Ναι, και να ‘χετε φάει λάδι, πλιζ. l
Η συνέχεια επί της οθόνης – για όσους τουλάχιστον επιζήσουν.
Πόσο ξεκουραστικό, πόσο έως και παρήγορο είναι να έχουμε έναν πρωθυπουργό που στέκεται με τόση επάρκεια, τόση αξιοπρέπεια, τόσο ανεπιτήδευτη σοβαρότητα στα πάσης φύσεως διεθνή βήματα. l Δεν είναι λίγο, μέσα στα ακανθώδη και επικίνδυνα προβλήματα που διασχίζουν απειλητικά τους καιρούς μας. l Βλέπεις και ακούς έναν σοβαρό εκπρόσωπο μιας χώρας. l Φαντάσου να είχαμε σήμερα εκείνον που είχε ριχτεί στην πολυθρόνα σαν άδειο τσουβάλι, με τα πόδια ανοιχτά, απέναντι στον Ομπάμα. l Εκείνη την κομπλεξική στάση της δήθεν «άνεσης έναντι του πλανητάρχη». l (Ή επρόκειτο για απλή του ανδρός αγένεια;) l
Τώρα έχουμε και τα «όλα». l Δεν μας έφτανε η («πολιτικώς ορθή», μη θέσω, και εξ αριστερών, αλεοίμονον, εξικνούμενη) μόδα να πιπιλάνε όλοι (και όλες) το κάθε επίθετο, αντωνυμία ή μετοχή και στο αρσενικό, και στο θηλυκό γένος, χωρίς να υπάρχει κάτι που να δικαιολογεί αυτή την ανούσια, πλαδαρή περιττολογία l (λ.χ: «απασχολημένοι και απασχολημένες, όπως είμαστε όλοι και όλες με τις δουλειές μας») l δεν μας έφτανε αυτή η μόδα-ψώρα, η παρεπιδημούσα κυρίως στους συριζοκουλτουρέ, τρομάρα τους, κύκλους και, βεβαίως, στα ράδια, επεκτείνεται τώρα, ως έκζεμα που είναι, και στα ουδέτερα, l τα αδικημένα και τα απόκληρα: l «Ολοι, όλες και όλα, καλημέεερααα». l Εξωθεν μας έρχεται αυτή, υπερασπιζόμενη τάχα μου «το δικαίωμα του καθενός να προσφωνείται σε όποιο γένος επιθυμεί». l Τι δικαίωση κι αυτή…