Πώς συστήνεται ένας άνθρωπος που ασχολείται επαγγελματικά με το κλασικό τραγούδι, αλλά γεμίζει τον ελεύθερο χρόνο του πελεκίζοντας το ξύλο και φτιάχνοντας για φίλους και γνωστούς βιβλιοθήκες και ροτόντες; «Μαστροτενόρος», μου λύνει αμέσως την απορία ο Δημήτρης Σιγαλός, ο οποίος έχει και χιούμορ και αυτογνωσία. «Από μικρός είχα μια αγάπη για το ξύλο και τις κατασκευές. Εβρισκα το ξύλο πιο ευγενές υλικό· για παράδειγμα το μέταλλο είναι πιο δύσκολο για τα μάτια, τα αυτιά, τα χέρια. Επίσης το ξύλο πάντα μου φαινόταν πιο χειροποίητο και πιο εύπλαστο».
Παρ’ όλα αυτά δεν έγινε επαγγελματίας ξυλουργός ή επιπλοποιός. Για την εξέλιξη αυτή θα πρέπει να ρίξουμε το φταίξιμο στον θρυλικό τενόρο του 20ού αιώνα Μάριο ντελ Μόνακο, τον μεγαλύτερο, ίσως, λυρικό ερμηνευτή όλων των εποχών μετά τον Καρούζο. «Κάποια στιγμή έπεσα πάνω σε μια ηχογράφηση του Οθέλλου του Βέρντι με τον Μάριο ντελ Μόνακο στον ομώνυμο ρόλο. Αυτό ήταν. Είχα βρει τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου». Στο κλασικό τραγούδι τον είχε σπρώξει ο αδελφός του, πιανίστας ο ίδιος. Χωρίς καμία παιδεία βρέθηκε σε ένα επιδοτούμενο σεμινάριο χορωδίας του Δήμου Αθηναίων, όπου κάποιος τρίτος αναγνώρισε για πρώτη φορά το ταλέντο του στο τραγούδι. Στη συνέχεια σπούδασε μονωδία στο Ελληνικό Ωδείο με τον Βασίλη Γιαννουλάκο. Πρωτοτραγούδησε στη σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής την καλλιτεχνική περίοδο 1994/95 στην όπερα Διδώ και Αινείας, όπως παρουσιάστηκε από το Εθνικό και το Ελληνικό Ωδείο. Το 1998 υπογράφει συμβόλαιο με τη Λυρική ως μονωδός ερμηνεύοντας τόσο βασικούς όσο και δευτερεύοντες ρόλους. Εχει τραγουδήσει σε 20 όπερες και 10 οπερέτες και σε περίπου 35 παραγωγές ή/και αναβιώσεις παραγωγών, αριθμοί που μεταφράζονται σε πάνω από 700 παραστάσεις.
Αν έπρεπε να θυσιάσει τη μία από τις δύο μορφές έκφρασης θα είχε μεγάλη δυσκολία. «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το τραγούδι, αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορώ να περάσει και μια μέρα χωρίς να ασχοληθώ έστω και για μια ώρα με το ξύλο. Νομίζω ότι αλληλοσυμπληρώνονται με έναν αναπάντεχο, αλλά ιδανικό τρόπο: με το τραγούδι η επιβράβευση είναι άμεση, αλλά την ίδια στιγμή αυτό που κάνεις εξαϋλώνεται στον χρόνο. Προφανώς με μια κατασκευή από ξύλο δεν εισπράττεις την ίδια αποδοχή, αλλά φτιάχνεις κάτι που θα έχει μεγαλύτερη διάρκεια ζωής και μπορεί να συντροφεύει τους ανθρώπους που θα το βάλουν σπίτι τους για μια ζωή». Αν θέλετε να ακούσετε τον Δημήτρη Σιγαλό θα έχετε μια ευκαιρία στις 21 Νοεμβρίου, στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, όπου θα ερμηνεύσει αγαπημένες άριες και καντσονέτες.
