Μετά τις δύο παγκόσμιες συρράξεις του 20ού αιώνα υπήρξε μια «διευθέτηση», ώστε οι νικητές να εξασφαλίζουν τα συμφέροντά τους, οι ηττημένοι να πληρώνουν και οι αισιόδοξοι να ελπίζουν ότι «ποτέ ξανά» η ανθρωπότητα δεν θα έπεφτε σε τέτοια βαρβαρότητα. Οι συρράξεις κατά τη διάρκεια και μετά τον Ψυχρό Πόλεμο έδειχναν τις «εκκρεμότητες» μεταξύ χωρών ή εθνικών ομάδων. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι σύγκρουση άλλου επιπέδου, η έκβαση της οποίας θα δείξει εάν το σύστημα διεθνούς διακυβέρνησης αντέχει ή εάν βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός πολύ επικίνδυνου νέου κόσμου ευκαιριακών συμμαχιών και συγκρούσεων.
Οι ενδείξεις είναι ότι πολύ δύσκολα θα επέλθει μια ισορροπία όπως αυτή που υπήρξε μετά τον Β΄ Π.Π. Ο «υβριδικός» τρόπος που διεξάγεται ο πόλεμος –από τα πεδία των μαχών έως την αγορά ενέργειας— εμπλέκει όλον τον κόσμο, χωρίς, όμως, να φθάνει ακόμη σε σημείο σύγκρουσης δύο ισχυρών πόλων. Αυτό οδηγεί σε δύο σημαντικές παραμέτρους της υπόθεσης: δεν υπάρχει η δέουσα κινητοποίηση και αποφασιστικότητα προκειμένου να ηττηθεί ο επιτιθέμενος, κυρίως λόγω της απειλής να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα εάν πιεστεί, και, επιπλέον, επιτρέπει σε κάποιες χώρες να εκμεταλλευθούν την κατάσταση. Η Κίνα, παρότι δεν μπορεί να χαίρεται με την ταραχή που η ρωσική συμπεριφορά προκαλεί στη διεθνή οικονομία, δεν έχει επιλέξει να πιέσει τον Πούτιν για να λήξει τις εχθροπραξίες. Η σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και της λεγόμενης Δύσης συμφέρει την Κίνα, της οποίας ο ισχυρός άνδρας οραματίζεται ενισχυμένο ρόλο για τη χώρα του. Ετσι, η Κίνα κερδίζει σε επιρροή και στην προμήθεια φθηνής ενέργειας.
Η Τουρκία δεν είναι Κίνα, δεν είναι πόλος. Μπορεί, όμως, να «αξιοποιεί» το γεγονός ότι, παρά τα μέτρα και τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι δεν έχουν φθάσει στο σημείο να λένε «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας», όπως είπε ο Τζορτζ W Μπους πριν από δύο δεκαετίες. Και τότε η Αγκυρα δεν «συμμορφώθηκε». Ομως, δεν έφθασε στο σημείο να κοροϊδεύει την υπερδύναμη-σύμμαχο όπως κάνει σήμερα – από την αθρόα εισροή ρωσικών κεφαλαίων έως τις αιτιάσεις ότι οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν την Ελλάδα εναντίον της Τουρκίας. Με τη μέθοδο των μικρών προκλήσεων, όπου η καθεμία από μόνη της δεν δικαιολογεί δυναμική απάντηση, η Τουρκία καταφέρνει να κατοχυρώνει τα δικά της συμφέροντα, ενώ συνεχώς υποσκάπτει αυτά των άλλων. Τον περασμένο αιώνα, πλήρωσε τις επιλογές της στους παγκόσμιους πολέμους. Τώρα δείχνει να μη φοβάται την ύπαρξη ισχυρού συστήματος διακυβέρνησης. Γι’ αυτό παίζει με όλες τις πλευρές ταυτόχρονα. Εάν η Τουρκία δεν πέσει έξω στις εκτιμήσεις της, εμείς θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για συνεχόμενες απειλές σε όλα τα μέτωπα, καθώς η Τουρκία θα κερδίζει από τη μία πλευρά χωρίς η άλλη να την αναγκάζει να πληρώσει τίμημα γι’ αυτό.
