Η στιγμή δεν είναι καλή. Οχι η στιγμή για τις ελληνογερμανικές σχέσεις – αυτές έχουν γίνει πιο απλές από τη στιγμή που η δανειζόμενη Ελλάδα έπαψε να είναι σκιάχτρο για εσωτερική πολιτική χρήση στη Γερμανία. Η στιγμή της επίσκεψής του στην Αθήνα δεν είναι καλή προσωπικά για τον Ολαφ Σολτς.
Προτού καν κλείσει χρόνο στην εξουσία, ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος δέχεται ήδη κριτική από αυτούς που θα περίμενε κανείς να τον βλέπουν ως φυσικό τους σύμμαχο. Φτάνει στην Αθήνα προερχόμενος από το Παρίσι, από την πιο ψυχρή συνάντηση στην πρόσφατη ιστορία του γαλλογερμανικού άξονα. Φτάνει ενώ ακόμη στη Γερμανία δεν έχουν κοπάσει οι φωνές για τον τρόπο που ο ίδιος μεθόδευσε την παραχώρηση ενός μέρους του λιμανιού του Αμβούργου στην Cosco.
Το τελευταίο μπορεί να ακούγεται σαν ένα νέο τοπικής εμβέλειας, που αφορά μόνο την πόλη στην οποία ο Σολτς ήταν κάποτε δήμαρχος. Ομως, η –επιεικώς– συγκαταβατική στάση έναντι της εγκατάστασης των κινεζικών συμφερόντων είναι ενδεικτική των ελλειμμάτων που ανιχνεύουν στον Σολτς ακόμη και οι κοντινοί του. Πόσο σοφό είναι για τον επικεφαλής της μεγαλύτερης δύναμης στην Ευρώπη να δείχνει σε αυτή τη χρονική στιγμή ότι δεν υπολογίζει τη γεωπολιτική παράμετρο της σινικής επενδυτικής επέκτασης;
Πόσο καλό για τη χώρα του και για την Ε.Ε. είναι να δίνει την εντύπωση ότι διαιωνίζει το λάθος του Βερολίνου έναντι της Ρωσίας – ότι αφήνεται να δεσμευτεί με σχέσεις εξάρτησης που δεν είναι απλώς συναλλακτικές· που μπορεί να οπλοποιηθούν εναντίον του;
Πώς θα χωρέσει η Γερμανία του Σολτς στο ευρωπαϊκό της μέγεθος;
Στην «επένδυση» του Αμβούργου αντέδρασε μέχρι και ο σοσιαλδημοκράτης πρόεδρος Σταϊνμάγερ. Αντέδρασε προληπτικά, αλλά δεν εισακούστηκε. Οι περίπου δέκα μήνες του στην καγκελαρία δεν είναι πολλοί για να δείξει ο Σολτς αν είναι καλύτερος απ’ ό,τι φοβούνται οι επικριτές του. Τα ίδια –και χειρότερα– άκουγε και η προκάτοχός του, η οποία όμως είχε δείξει ότι ωρίμασε στο αξίωμα. Ο Σολτς τώρα επαναλαμβάνει τον εφησυχασμό της πρώτης φάσης της θητείας του – της αλησμόνητης, ας πούμε, εκτίμησής του ότι ο δεύτερος αγωγός που επρόκειτο να ενώσει τη Γερμανία με τη Ρωσία ήταν «μια ιδιωτικο-οικονομική υπόθεση».
Τι «εταιρικό ήθος» έχει να περιμένει η Αθήνα από έναν καγκελάριο που μοιάζει πιο αργός ακόμη και από τη Μέρκελ; Το καλύτερο σενάριο θα ήταν η διατήρηση του Βερολίνου σε μια γραμμή ήπιας ηθικολογίας έναντι της Τουρκίας, χωρίς κεντρί.
Το ερώτημα δεν είναι τι θα κάνει η Γερμανία στα ελληνοτουρκικά – όπου ποτέ δεν έπαιξε ρόλο. Το ερώτημα είναι πώς θα «κατοικήσει» στο ευρωπαϊκό της μέγεθος – που τα τελευταία είκοσι χρόνια το βλέπει σαν μακρύ ίσκιο που την κυνηγάει.
Τέτοιος έχει φανεί μέχρι στιγμής ο νυν καγκελάριος: Ισκιος δίχως σώμα.
