«Κόπωση στο Χόλιγουντ από το #MeToo» ήταν ο τίτλος άρθρου που δημοσιεύθηκε πριν από λίγες ημέρες στους New York Times, όπου εν συντομία ο συντάκτης υποστηρίζει ότι τα μεγάλα στούντιο και οι παραγωγοί ταινιών γυρίζουν την πλάτη τους στην ισότητα και στην ετερογένεια.
Βελτιώθηκαν κάπως οι συνθήκες εργασίας, θεσμοθετήθηκαν μέτρα μηδενικής ανοχής στη σεξουαλική παρενόχληση και στις διακρίσεις, έγιναν συστάσεις στο προσωπικό για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται στον χώρο εργασίας, υποστηρίχθηκε η συμπερίληψη, πήραν και ορισμένες γυναίκες ανώτερες θέσεις και υψηλότερους μισθούς και αυτό ήταν· τώρα, business as usual.
Τα ανδρικά κυκλώματα κάνουν απόλυτο κουμάντο, όπως έκαναν πάντα. Στελέχη που είχαν μπει στο περιθώριο για ανάρμοστες συμπεριφορές, σιγά σιγά επιστρέφουν. Μεγάλα ονόματα του Χόλιγουντ που κατηγορήθηκαν για βίαιες συμπεριφορές και σεξουαλική παρενόχληση, ετοιμάζονται για δυναμικό comeback σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Και φυσικά, ακόμη και η ισχυρή δέσμευση των στούντιο για «διαφορετικότητα και συμπερίληψη» στις ταινίες που γυρίζουν, φαίνεται να πηγαίνει περίπατο όσο οι εισπράξεις στο ταμείο παραμένουν σε χαμηλά επίπεδα. Η υποκρισία ζει και βασιλεύει σε σχέση με την περίφημη κοινωνική ευθύνη των μεγάλων εταιρειών.
Βλέποντας σήμερα από απόσταση την καταιγίδα που ξέσπασε στο Χόλιγουντ από το #MeToo ήταν σαν να υπήρχε ένα σχέδιο διαχείρισης κρίσεων που ενεργοποιήθηκε ταχύτατα και εκτελέστηκε άψογα. Εκείνες τις πρώτες ημέρες του κινήματος, στις αίθουσες συσκέψεων οι διευθυντές –όλοι άντρες– πιθανότατα να έλεγαν μεταξύ τους: «Θα κάνουμε μερικές παραχωρήσεις, θα παραδεχθούμε λάθη, θα φύγουν κάποιοι από το προσκήνιο για λίγο και… μπόρα είναι θα περάσει». Δεν ακούγεται καθόλου περίεργο κάτι τέτοιο, το έχουμε δει άλλωστε και σε ταινίες.
Τι μένει λοιπόν απ’ όλο αυτό; Μια «κόπωση»; Kαι αν ναι, τι ακριβώς είναι αυτό που κούρασε; Το να ασχολούμαστε με ένα θέμα υπαρκτό; Με καθημερινές υποθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης και διακρίσεων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις; Είναι μεγάλο λάθος να πιστεύει κανείς ότι το #MeToo επειδή αναδείχθηκε από το Χόλιγουντ –μέχρι τότε ήταν ένα ελάχιστα γνωστό κίνημα για την ενδυνάμωση των νεαρών έγχρωμων γυναικών–, με τον ίδιο τρόπο θα ξεφουσκώσει στο Χόλιγουντ.
Μπορεί αυτήν τη στιγμή να μην υπάρχουν στο προσκήνιο διάσημα θύματα και διάσημοι θύτες και ίσως γι’ αυτό τα μίντια να μη δείχνουν τον ίδιο ενθουσιασμό, όμως η κριτική στον σεξισμό και στην πατριαρχία είναι πλέον καθημερινή υπόθεση, τα θέματα αυτά συζητούνται πολύ πιο ανοιχτά, έχουν γίνει κτήμα περισσότερων γυναικών. Τώρα πια το #MeToo δεν έχει ανάγκη κανένα Χόλιγουντ.