Το άρθρο 57 του Συντάγματος αναφέρει ότι τα καθήκοντα ενός βουλευτή είναι ασυμβίβαστα με τα έργα ή την ιδιότητα του ιδιοκτήτη ή εταίρου ή μετόχου ή διαχειριστή ή μέλους του διοικητικού συμβουλίου ή γενικού διευθυντή ή των αναπληρωτών μιας επιχείρησης, η οποία:
• Αναλαμβάνει έργα ή μελέτες ή προμήθειες του Δημοσίου ή παροχή υπηρεσιών προς το Δημόσιο ή συνάπτει με το Δημόσιο συναφείς συμβάσεις αναπτυξιακού ή επενδυτικού χαρακτήρα.
• Κατέχει ή διαχειρίζεται ραδιοφωνικό ή τηλεοπτικό σταθμό ή εκδίδει εφημερίδα πανελλήνιας κυκλοφορίας.
• Ασκεί κατά παραχώρηση δημόσια υπηρεσία ή δημόσια επιχείρηση ή επιχείρηση κοινής ωφελείας.
• Μισθώνει για εμπορικούς λόγους ακίνητα του Δημοσίου.
Οσοι παραβιάζουν το άρθρο 57 εκπίπτουν από το αξίωμά τους, λέει ακόμη το σύνταγμα. Αν, όμως, οι τριακόσιοι του Κοινοβουλίου ελεγχθούν με βάση τις διατάξεις του συγκεκριμένου άρθρου, είναι πολύ πιθανό το ένα τρίτο να μείνει χωρίς βουλευτική έδρα, αφού θα παραβιάζει το ασυμβίβαστο…
Καραμπινάτο παράδειγμα ο βουλευτής Γρεβενών της Ν.Δ. κ. Ανδρέας Πάτσης, ο οποίος παραδέχτηκε ότι έχει εταιρεία με έδρα εκτός Ελλάδος, εισπρακτική εταιρεία που δραστηριοποιείται στα κόκκινα δάνεια, ενώ ως δικηγόρος έχει αναλάβει νομικές εργασίες των ΕΛΤΑ, τα οποία ανήκουν στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Αν οι τριακόσιοι του Κοινοβουλίου ελεγχθούν με βάση τις διατάξεις του άρθρου 57β του Συντάγματος, είναι πολύ πιθανό το ένα τρίτο να μείνει χωρίς βουλευτική έδρα, αφού θα παραβιάζει το ασυμβίβαστο…
Ο κ. Πάτσης δηλώνει ότι έκανε καλά ο πρωθυπουργός που τον διέγραψε από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ., αλλά ο ίδιος είναι αποφασισμένος να κρατήσει την έδρα ως ανεξάρτητος βουλευτής. Παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με το άρθρο 57 του Συντάγματος δεν τη δικαιούται.
Ωστόσο, οι ελεγκτικές αρχές του Κοινοβουλίου, που θα έπρεπε να είχαν «εξοστρακίσει» τον Πάτση χρόνια τώρα, κοιμήθηκαν τον ύπνο του δικαίου. Το ερώτημα εύλογο: Aν δεν μπορούν να ελέγξουν τα «πόθεν έσχες» των τριακοσίων της Βουλής, για ποιο λόγο χρειάζεται να συμπληρώνονται δεκάδες χιλιάδες δηλώσεις «πόθεν έσχες» (βουλευτών, δημοσιογράφων, δικαστικών, άλλων υψηλόβαθμων στελεχών του Δημοσίου κ.λπ.) οι οποίες στοιβάζονται, χρόνια τώρα, σε αίθουσες του Αρείου Πάγου και δεν έχουν ελεγχθεί ποτέ;
Το θέμα παίρνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, εάν κοιτάξει κανείς διαχρονικά τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του Κοινοβουλίου. Που, επί της ουσίας, είναι μνημείο αδιαφάνειας και διαφθοράς. Ολα αυτά τα χρόνια, ουδείς βουλευτής έχει τιμωρηθεί ή εκπέσει από το βουλευτικό του αξίωμα για τις προεκλογικές δαπάνες του. Παρά το γεγονός ότι, όπως προβλέπει ο νόμος, όσοι έχουν δαπανήσει διπλάσια χρήματα στην προεκλογική περίοδο απ’ όσα προβλέπει ο νόμος χάνουν την έδρα τους.
Οποιος έχει την παραμικρή σχέση με την πολιτική πιάτσα ξέρει ότι για να εκλεγεί κάποιος βουλευτής για πρώτη φορά σε μια μεγάλη εκλογική περιφέρεια, π.χ. στην Α΄ Αθήνας, θα πρέπει –εφόσον δεν είναι κάποια γνωστή τηλεοπτική περσόνα– να ξοδέψει ίσως και το δεκαπλάσιο του ανωτάτου ορίου δαπανών που προβλέπεται από τον νόμο για τη συγκεκριμένη περιφέρεια, δηλαδή 86.000 ευρώ (το 2015). Και 20.000 ευρώ (2015) στις μονοεδρικές περιφέρειες της χώρας!
Το χειρότερο. Ενώ τα κόμματα θα έπρεπε τα ίδια να ελέγχουν τους υποψήφιους βουλευτές τους πριν τους εντάξουν στις λίστες, στην πραγματικότητα ενδιαφέρονται μόνο για τα «κουκιά» που θα μπορούσε να φέρει στο κόμμα ο κάθε υποψήφιος. Κι όσο για το ποιόν του και τα πρότυπα που δημιουργεί η επιλογή του, αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ενισχύεται και πάλι το στερεότυπο που θέλει τους πολιτικούς να ακολουθούν τους δικούς τους νόμους. Να είναι περισσότερο ίσοι σε σχέση με τον απλό πολίτη απέναντι στον νόμο. Και βέβαια, με κάθε Πάτση που εντάσσεται στα ψηφοδέλτια, άξιοι άνθρωποι, με περγαμηνές και οράματα, που θα ‘θελαν να ασχοληθούν με τα κοινά το βάζουν στα πόδια. Ποιος σοβαρός άνθρωπος που διαπρέπει στο επάγγελμά του, θα το αφήσει για να ασχοληθεί με την πολιτική;
Και ο τόπος γίνεται ακόμη πιο κλειστός και αποπνικτικός γι’ αυτούς που θέλουν να πετάξουν, αλλά δεν μπορούν.