Ποτέ δεν ένιωθε «Υπερήφανος που γεννήθηκε Ελληνας». l Νεότερος είχε μια αίσθηση βαθιάς ικανοποίησης που ήταν Ελληνας l – κι ακόμη νιώθει καλά που έτυχε να γεννηθεί μέσα σ’ αυτή την ιστορική και πλούσια γλώσσα κι αυτόν τον βασικό για την ανθρωπότητα πολιτισμό. l Αλλά «υπερήφανος»; l Για κάτι που δημιουργήθηκε από αρχαίες γενιές του τόπου και της λαλιάς του; l Η δική του γενιά, ο σύγχρονος, γενικότερα, κόσμος του τόπου του, πόσα έχει δημιουργήσει που να δικαιολογούν υπερηφάνεια και καμάρι; l Με ενδιαφέρον διαβάζει τις μέρες αυτές ότι για τη δημιουργία του περίφημου κινέζικου Πήλινου Στρατού που βρέθηκε στη δυτική Κίνα πριν από περίπου 50 χρόνια, l με 8.000 στρατιώτες από τερακότα, σε φυσικό μέγεθος, l συνέβαλαν Ελληνες γλύπτες υπό την καθοδήγηση των οποίων εργάστηκαν οι χιλιάδες ντόπιοι τεχνίτες και εργάτες που κατασκεύασαν αυτόν τον εκπληκτικό «στρατό». l Ο οποίος ετάφη πριν από περίπου 2.300 χρόνια μαζί με τον αυτοκράτορα που τον εμπνεύστηκε, στον «μεγαλύτερο τάφο του κόσμου». l Δεδομένου ότι η γλυπτική ήταν ξένη προς την αρχαία κινεζική κουλτούρα, η οποία μόνο ειδώλια δημιουργούσε, ειδικοί επιστήμονες, Κινέζοι και άλλοι διεθνούς κύρους αρχαιολόγοι, υποστηρίζουν σε εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του BBC και του National Geographic πως η αιφνίδια παρουσία τόσων και τέτοιων αγαλμάτων αν δεν οφείλεται στην παρουσία Ελλήνων γλυπτών στην αυλή του αυτοκράτορα, οφείλεται σίγουρα σε ελληνική επιρροή. l Είναι βέβαιο εξάλλου ότι Κινέζοι και Ελληνες ήρθαν σε επαφή στην κοιλάδα της Φεργκάνα, η οποία με τις κατακτήσεις του Μεγαλέξανδρου είχε γίνει μέρος της Βακτριανής και του κατοπινού βασιλείου των Σελευκιδών. l Σε εποχή δηλαδή ελάχιστα προηγηθείσα της εποχής που κατασκευάστηκε ο στρατός από τερακότα. l Και βρέθηκαν σε αρχαία κινεζικά κείμενα και άλλες μαρτυρίες που συνηγορούν με τη θεωρία της συμβολής Ελλήνων στη δημιουργία του μοναδικού αυτού «μνημείου». l Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά, ιδιαίτερα για εμάς τους Ελληνες. l Οι οποίοι όμως από πού κι ως πού «υπερήφανοι»; l Υπερήφανοι θα ήταν αν είχαν εξαλείψει λ.χ. το ανεκδιήγητο χάλι της ελληνικής «Δικαιοσύνης» – της Αρνησιδικίας πες καλύτερα. l Υπερήφανοι, αν τη γλώσσα τους την δίδασκαν αποτελεσματικά στα σχολεία τους και όχι ζαμανφουτίστικα, σε βαθμό κακουργήματος πια. l Υπερήφανοι αν τα νοσοκομεία τους έπαυαν να θυμίζουν… l Αλλά άστα. l Δεν έχει πάτο η λίστα. l
Ενδιαφέροντα όλα αυτά για εμάς – οι οποίοι όμως από πού κι ως πού «υπερήφανοι»;
Πώς τσιμάνε όμως τα ΜουΜουΕεεε! l Του ήρθε του κυβερνητικού πολιτικορθού να πλασάρει «το Καλάθι του Νοικοκυριού» l αντί του παραδοσιακού, και ορθότερου, «το καλάθι της νοικοκυράς» l (διότι η νοικοκυρά ή ο νοικοκύρης πάει για ψώνια, όχι το νοικοκυριό) l κι έσπευσαν να το υιοθετήσουν και να το παπαγαλίζουν ακατάπαυστα οι πάσης φύσεως δικαιωματιστές l –γλωσσικώς πολιτικορθάδες ως γνωστόν– l των τηλεραδίων, εντύπων, ιστοτόπων και άλλων δεινών. l Αφτιά, μάτια, νιονιό για διόρθωση των γλωσσικών ολισθημάτων τους, δεν διαθέτουν. l Αλλά το ορθόν τους, αμέσου δράσεως. l
Και κοίτα τώρα να δεις: l Αρχισε στην ΕΣΗΕΑ σεμινάριο για τη δημοσιογραφική γλώσσα. l Από τους συμμετέχοντες 75% είναι εν ενεργεία δημοσιογράφοι κι από αυτούς μόνο ένας (1) είναι ηλικίας έως 24 ετών. l Αλλά και στις ηλικίες 25-34 το ποσοστό είναι μόνο 8%. Στις ηλικίες 35-44 είναι 28%, 45-54 39%, 55-64 22% και ένα φιλομαθές 6% άνω των 65. l Σημειωθήτω επίσης: μόνο το 10% είναι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης – τουτέστιν ου φροντίς Ιπποκλείδη. l Οι λοιποί, πτυχιούχοι ΑΕΙ και άνω. l Πάντως, εύγε στην ΕΣΗΕΑ. l (Α, το Δ.Σ. της παρακολουθεί το σεμινάριο; l Λέω, μπας και εκλείψει κάποτε η λιπαρή γλώσσα συνδικαλαρίας που μετέρχεται και η ΕΣΗΕΑ).