«Αν δεν δράσουμε σήμερα στην Αττική, σύντομα θα είναι αργά. Και μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν», είχε δηλώσει κατά τη διάρκεια πρόσφατης συνέντευξής του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων o υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Κώστας Καραμανλής. Οπωσδήποτε εκατοντάδες χιλιάδες οδηγοί Ι.Χ. θα συμφωνούσαν μαζί του. Αλλά το ζητούμενο δεν είναι αυτό. Η διαφορά ανάμεσα σε έναν ταλαιπωρημένο οδηγό και σε έναν υπουργό είναι ότι ο πρώτος βιώνει το σύμπτωμα μιας προβληματικής κατάστασης και ότι ο δεύτερος φροντίζει ώστε να προλαβαίνει τον εκτροχιασμό της προβληματικής κατάστασης.
Ανατρέχοντας στις απαντήσεις του κ. Κώστα Καραμανλή έχεις την αίσθηση ότι η κυβέρνηση ανέλαβε καθήκοντα πριν από λίγους μήνες. Την άνοιξη θα έχουμε εκτός απροόπτου εκλογές και θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που παραδόθηκαν σε χρήση οι τελευταίοι τρεις σταθμοί της επέκτασης του μετρό στον Πειραιά, ύστερα από επικές καθυστερήσεις πολλών ετών, και ξεκίνησαν επιτέλους τα έργα για τη γραμμή 4 με χρονικό ορίζοντα ολοκλήρωσης τις αρχές της δεκαετίας του 2030. Πολύ σωστά ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών σημειώνει ότι το κυκλοφοριακό είναι ένα ζήτημα με πολλές παραμέτρους, που δεν μπορεί να αλλάξει από τη μία ημέρα στην άλλη. «Τι χρειάζεται, επομένως; Τρία πράγματα: Στοχευμένες παρεμβάσεις σε συγκεκριμένες υποδομές, που βελτιώνουν σημειακά την κυκλοφορία. Ενίσχυση των μέσων μαζικής μεταφοράς και των εναλλακτικών μεθόδων κινητικότητας».
Τι από όλα αυτά έχει κάνει η κυβέρνηση τα τελευταία τρία χρόνια; Το (αιώνιο) θέμα στην Ελλάδα είναι πώς θα καταστήσουμε τις δημόσιες συγκοινωνίες ελκυστικές για το κοινό, σωστά; Πλήθος λεωφορειακών γραμμών εξακολουθούν να λειτουργούν με μέσο όρο διέλευσης τη μισή ώρα (ή και περισσότερο), οι λεωφορειολωρίδες δεν τηρούνται από κανέναν (γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή αστυνόμευση), ενώ ο έλεγχος κομίστρου σε όλα τα μέσα έχει καταντήσει το πιο σύντομο ανέκδοτο της πόλης. Μάλλον για αυτό στους σταθμούς της επέκτασης του Πειραιά δεν εγκαταστάθηκαν οι γνωστές μπάρες· φαίνεται ότι στην κυβέρνηση υπάρχει στοιχειώδης αυτογνωσία (και κάποιος αυτοσαρκασμός). Οσο για την (απολύτως επείγουσα) ανάγκη για «διοικητική αναδιοργάνωση του μοντέλου των μεταφορών στις πόλεις μας», τι εμπόδισε την κυβέρνηση να την προχωρήσει; Και έχει (πάλι) δίκιο ο υπουργός όταν λέει ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πάντα από τη μία μέρα στην άλλη. Αλλά από το 2019 μέχρι το 2022 δεν είναι επαρκής χρόνος για να δούμε έστω και κάτι να αλλάζει;