Θα μπορούσε να είχε συμβεί όταν διέκοπτε τη βράβευση της 19χρονης τότε Τέιλορ Σουίφτ, για να επισημάνει πως η φίλη του, Μπιγιονσέ, άξιζε το βραβείο περισσότερο· όταν δήλωνε ότι 400 χρόνια σκλαβιάς ήταν επιλογή των σκλαβωμένων Αφροαμερικανών· όταν υποστήριζε με κάθε μέσο τον Ντόναλντ Tραμπ και το ακροδεξιό σύνθημα White Lives Matter· όταν αμφισβητούσε τις συνθήκες θανάτωσης του Τζορτζ Φλόιντ ή όταν οργάνωνε διαδικτυακές επιθέσεις εναντίον της πρώην συντρόφου του και του τότε συντρόφου της. Τελικά, το πολυαναμενόμενο cancel του Κάνιε Γουέστ συνέβη με αφορμή τις πιο πρόσφατες αντισημιτικές δηλώσεις του (ένα μείγμα στερεοτυπικής συνωμοσιολογίας και συκοφάντησης) και συμπυκνώνεται σε μια σειρά δυναμικών ενεργειών της βιομηχανίας εναντίον του: συνεργασίες εκατοντάδων εκατομμυρίων λύνονται, οι μεγάλες εταιρείες τού γυρνούν την πλάτη, τα σημαντικά Μέσα σταματούν να του παρέχουν βήμα και κύρος. Η συντεταγμένη περιφρόνηση έναντι ενός ανισόρροπου εκατομμυριούχου που χρησιμοποιεί την επιδραστικότητά του για να διασπείρει δηλητηριώδη βλακεία είναι μια εύλογη συνέπεια της δράσης του· περισσότερο ενδιαφέρον, όμως, από την ίδια την περιφρόνηση έχει το γεγονός ότι η περιφρόνηση άργησε· και άργησε ύποπτα πολύ.
Ακύρωση δύο ταχυτήτων
Υπό συνθήκες κοινωνικής ψυχραιμίας, ένας ράπερ που παραφέρεται θα μπορούσε να είναι ένα αδιάφορο ζήτημα, ανίκανο να ξεσηκώσει πάθη. Είναι ελαφρώς περίεργο, λοιπόν, που στην εποχή της παντοδύναμης πολιτικής ορθότητας, ο Κάνιε κατάφερνε για χρόνια να αποτελεί τη σκοτεινή εξαίρεση στον κανόνα τής κατά τ’ άλλα αμείλικτης ηθικής αστυνόμευσης. Αλήθεια, σε μια υπερευαίσθητη διεθνή δημόσια σφαίρα, όπου η χρήση της λάθος αντωνυμίας ή μια απλή κόμμωση είναι αρκετές για να χαρακτηριστείς «problematic» (προβληματικός με την έννοια του επικίνδυνου, αήθους και απροσάρμοστου) ή «tone-deaf» (αυτός που δεν αντιλαμβάνεται τα προβλήματα της κοινωνίας, ο αδαής και ανάλγητος), πώς γίνεται ένα άτομο με συστηματικά επιθετική ρητορική να πέφτει σε δυσμένεια μόλις τώρα; Τι είχαν πάθει οι ακυρωτικοί αισθητήρες των μαχητών της κοινωνικής δικαιοσύνης όλα αυτά τα χρόνια; Η απάντηση είναι πως, όπως κάθε σύστημα σκέψης και συμπεριφοράς που βασίζεται σε δόγματα αντί για αρχές, έτσι και η πολιτική ορθότητα είναι μεροληπτική. Oπως κάθε εργαλείο που αποδίδει δικαιοσύνη βάσει λαϊκής κατακραυγής, έτσι και το cancelling λειτουργεί πονηρά και λαϊκίστικα.
Καλός ως χρυσωρυχείο
Είναι γνωστό ότι ο Κάνιε Γουέστ έχει ασύλληπτα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, αλλά αυτό σε τελική ανάλυση δεν έχει και πολλή σημασία. Η ουσία βρίσκεται στο ότι ο Κάνιε (είτε ως κατασκευασμένη ιδιοφυΐα είτε ως δημοφιλές ανέκδοτο) πουλάει όσο ελάχιστοι: ως ράπερ, ως σχεδιαστής μόδας, ως ιδιάζουσα περσόνα «με άποψη» που μετατρέπει σε λογιστική αξία οτιδήποτε αγγίζει. Με αυτά τα δεδομένα, η πολυετής ασυλία του Κάνιε ήταν ένα συμφεροντολογικό δώρο προς τον καλλιτέχνη, από το ίδιο σύστημα που τώρα τον διώκει. Οι απόψεις που πλέον καταδικάζονται, λογίζονταν πριν από λίγο ως εκκεντρικότητες, ενώ το παραληρηματικό σόου που τώρα δίνει σε καπιταλιστικούς κολοσσούς την αφορμή να διαχωρίσουν τη θέση τους, μέχρι χθες σκεπαζόταν βολικά από πληθωρικούς ποδόγυρους Balenciaga. Φαίνεται, πάντως, ότι ακόμη και τα χρυσωρυχεία χάνουν κάποτε τη θελκτικότητά τους.
Ο μεγάλος χαμένος
Πολλοί ισχυρίζονται ότι το cancellingδεν θα έπρεπε να μας απασχολεί και τόσο· το παράδειγμα του Τζόνι Ντεπ είναι ενδεικτικό: ο ηθοποιός «ακυρώθηκε», αλλά επανήλθε. Η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, από την άλλη, συνεχίζει να δέχεται απειλές κατά της ζωής της, αλλά δεν παύει να κάνει αυτό που αγαπάει και να ζει πλουσιοπάροχα. O,τι κι αν συμβεί στον Κάνιε, που έδωσε πρεστίζ στην οικογένεια Καρντάσιαν και έβαλε τα αθλητικά παπούτσια ξανά στον χάρτη της μόδας, μάλλον η απώλεια του στάτους του δισεκατομμυριούχου δεν θα τον εμποδίσει να ζει καλά και ως απλός εκατομμυριούχος. Από την ιστορία του, ηττημένo βγαίνει κυρίως το cancelling: πότε πρόωρo, πότε όψιμo –αλλά πάντα επιφανειακό και αναξιόπιστο– κάνει επιτακτική την ανάγκη για κάτι λιγότερο θεαματικό αλλά σίγουρα πιο δίκαιο: την κοινή λογική.