Είναι κάτι σαν εθιμικό δίκαιο: κάθε μεγάλη συγκέντρωση και πορεία στο κέντρο της Αθήνας συνοδεύεται από βανδαλισμούς σε καταστήματα, τράπεζες, κτίρια δημοσίων οργανισμών, σε στάσεις λεωφορείων, σε κάδους απορριμμάτων. Χρόνια τώρα. Και το συνηθίσαμε. Μάθαμε να ζούμε με αυτό, να ακούμε και να βλέπουμε τις καταστροφές αδιαμαρτύρητα. Από τις πιο μικρές, έναν κάδο απορριμμάτων που καίγεται ή μια σπασμένη πλάκα πεζοδρομίου, μέχρι τις πιο μεγάλες, που αφήνουν πληγές ανοιχτές στην πόλη για χρόνια πολλά, όπως η καταστροφή του κτιρίου που στέγαζε «Αττικόν» και «Απόλλων».
Εμαθαν και οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων στις διαδρομές «υψηλού κινδύνου» να παίρνουν τα μέτρα τους. Σιδηρόφρακτες προσόψεις σκεπάζουν τις τζαμαρίες σε κάθε πορεία. Τι γίνεται όμως όταν οι μπαχαλάκηδες αποφασίζουν να ξεστρατίσουν και να πάνε σε άλλους δρόμους; Το είδαμε προχθές στην Ερμού. Εκεί προκλήθηκαν βανδαλισμοί σε καταστήματα. Από «ελάχιστα περιθωριακά στοιχεία, μετά το τέλος της ειρηνικής πορείας», όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών. Τι ακριβώς συνέβη; «Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και κάτω από τα έκπληκτα και τρομοκρατημένα βλέμματα τουριστών και καταναλωτών, προέβησαν σε πράξεις βανδαλισμού σπάζοντας βιτρίνες και τρομοκρατώντας υπαλλήλους και πελάτες», περιγράφεται στην ίδια ανακοίνωση.
Η Ερμού βρίσκεται εκτός του συνηθισμένου πεδίου δράσης μπαχαλάκηδων. Σταδίου, Πανεπιστημίου, Πατησίων, Στουρνάρη είναι συνήθως οι δρόμοι όπου σημειώνονται επεισόδια και βανδαλισμοί. Κατά κανόνα σε αυτούς τους άξονες αναπτύσσεται και η αστυνομία. Η Ερμού βρέθηκε απροετοίμαστη για την επίθεση. Φαίνεται και από τις φωτογραφίες με τους βανδαλισμούς. Βιτρίνες καταστημάτων χωρίς καμιά προστασία, που έσπασαν με τη μία. Και σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη εμπειρία για όσους έτυχε να βρίσκονται εκείνη την ώρα εκεί. Ακόμα και για ανθρώπους που συμμετείχαν νωρίτερα στη διαδήλωση. Είναι πάντοτε μια μικρή μειοψηφία που επιδίδεται σε βανδαλισμούς. Υπάρχει πάντοτε ο αντίλογος πολλών ότι τέτοιες κινήσεις αμαυρώνουν συνολικά τις κινητοποιήσεις και λειτουργούν αποτρεπτικά για μεγαλύτερη συμμετοχή στη διαμαρτυρία.
Ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών ζήτησε μηδενική ανοχή της πολιτείας σε αντίστοιχα φαινόμενα βίας και να προβλεφθεί ειδική διαδικασία αποζημίωσης των πληγέντων εμπόρων. Δυστυχώς, παρά τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια και τους βανδαλισμούς σε πορείες και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, μηδενική ανοχή δεν επιδεικνύεται. Κατά κανόνα η αστυνομία περιορίζεται σε προσαγωγές που δύσκολα μετατρέπονται σε συλλήψεις. Ισως μια πιο αποφασιστική αντιμετώπιση τέτοιων καταστάσεων να λειτουργούσε αποτρεπτικά. Οσον αφορά τις αποζημιώσεις, είναι λογικό και αναμενόμενο να τις διεκδικούν όσοι υφίστανται την καταστροφική δράση των βανδάλων. Το ποιος πληρώνει τα σπασμένα, βεβαίως, είναι μια άλλη συζήτηση. Συνήθως το Δημόσιο έπειτα από δικαστικές διαδικασίες των θιγομένων. Πιθανότατα θα ήταν λιγότεροι οι βανδαλισμοί αν, επιτέλους, εφαρμοζόταν η αρχή να πληρώνουν τις καταστροφές οι υπαίτιοι.