Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 μπορεί να μην έριξε τη χούντα. Παρήγαγε όμως δημοκρατική συνείδηση. Η ελληνική κοινωνία, τμήμα της οποίας ανεχόταν αδιαμαρτύρητα το δικτατορικό καθεστώς, συνειδητοποίησε πως έχει ανάγκη από δημοκρατία. Ταπεινώθηκε με μια χούντα χειρότερη απ’ αυτήν που έριξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τη δημοκρατία την πλήρωσε ακριβά με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και ένα αίσθημα αδυναμίας απέναντι στην Τουρκία, που τραυμάτισε όλες τις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης. Σαράντα εννέα χρόνια μετά, ο εορτασμός ή μάλλον το μνημόσυνο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σηματοδοτεί την αδυναμία της ελληνικής κοινωνίας να παράγει δημοκρατική συνείδηση. Η δημοκρατική συνείδηση δεν είναι κάτι δεδομένο, όπως η κονσόλα της γιαγιάς. Είναι ζωντανός οργανισμός. Οφείλει να ανανεώνει τα κύτταρά της. Ενδέχεται να παραγάγει και καρκινογόνα κύτταρα, όπως και να κινδυνεύσει από ιούς, μικρόβια ή και αυτοάνοσα. Ο επέτειος εορτασμός της εξέγερσης του 1973 μία σημασία μπορεί να έχει. Οπως οι μεγάλες εθνικές μας γιορτές ανανεώνουν –υποτίθεται– την εθνική μας συνείδηση, έτσι και η «γιορτή» του Πολυτεχνείου υποτίθεται πως οφείλει να ανανεώσει τη δημοκρατική μας συνείδηση. Κάθε μνημόσυνο παράγει νόημα. Θυμόμαστε τον μακαρίτη και τον τιμούμε. Η γιορτή του Πολυτεχνείου δεν παράγει δημοκρατική συνείδηση. Είναι μια μηχανική αναπαραγωγή συνθημάτων και εξαρτημένων αντανακλαστικών που αναδεικνύει, με τον καλύτερο τρόπο, την ασθένεια της δημοκρατίας μας. Την αντιμετωπίζουμε ως ένα σύστημα από στερεότυπα. Ξεκινούν απ’ τις παρακολουθήσεις και τα «πόθεν έσχες» και καταλήγουν στη γιορτή του Πολυτεχνείου.
Αρκετά το μαστιγώσαμε το Πολυτεχνείο, όχι πάντα άδικα. Πρόθεσή μου δεν είναι να συμμετάσχω στον διασυρμό του ίδιου του γεγονότος. Αρκετά απαξιώθηκε η γενιά μου, εξαιτίας ορισμένων επιτήδειων ηλιθίων. Για την ανυπαρξία δημοκρατικού νοήματος που σηματοδοτεί σήμερα το Πολυτεχνείο δεν φταίνε όσοι συμμετείχαν στην εξέγερση του 1973. Μερικοί φταίνε για πολλά, δεν έχω αντίρρηση, όμως για την αδυναμία παραγωγής δημοκρατικού ή οποιουδήποτε νοήματος φταίνε όσοι υποτίθεται πως το τιμούν. «Σήμερα το μήνυμα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ». Ακολουθεί το μήνυμα: «Εξω οι βάσεις και το ΝΑΤΟ». Κουτσούμπας, Τσίπρας και τα συμπαρομαρτούντα πανό μπροστά στην αμερικανική πρεσβεία. «Με γεια και το μπλουζάκι», που λέει κι ο Σαββόπουλος. Τι σημαίνει για την Ελλάδα του 2022 το σύνθημα «Εξω το ΝΑΤΟ»; Και δεν μιλάω για τους ζηλωτές του ΚΚΕ. Μιλάω για την ελληνική δημοκρατία. Δεκαετίες τώρα τα ίδια και τα ίδια. Τα ίδια τραγούδια, τα ίδια συνθήματα, μια δημοκρατική συνείδηση αγκυλωμένη που ψάχνει το χαμένο της νόημα. Ανόητη δημοκρατία.