Ενα κορεσμένο στέμμα

3' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η πέμπτη σεζόν του «The Crown» ήρθε μετά τον θάνατο της βασίλισσας Ελισάβετ, μετά την ενθρόνιση του Καρόλου, μετά τη γερή προσωπική και μιντιακή κόντρα ανάμεσα στο παλάτι και το ζεύγος Χάρι – Μέγκαν, μετά και την τυπική ατίμωση του πρίγκιπα Aντριου (έχασε σημαντικούς στρατιωτικούς και βασιλικούς τίτλους). Ο νέος κύκλος επεισοδίων της δημοφιλούς σειράς κουβαλάει πια ένα είδος ιστορικής κόπωσης· οι δραματοποιημένες αναδρομές που μέχρι πρόσφατα έμοιαζαν συναρπαστικές γιατί άγγιζαν περιοχές που η μνήμη είχε καιρό να επισκεφθεί, τώρα δείχνουν κάπως φλύαρες και κουραστικές: η αλήθεια είναι πως οι θεατές έχουν λάβει υπερβολικές δόσεις μοναρχίας και δυσκολεύονται να απολαύσουν μια αφήγηση που τρέχει παράλληλα σε παρελθοντικό και ενεστωτικό χρόνο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η επανάληψη κατά κάποιον τρόπο στραγγάλισε το μυστήριο και φόρεσε το στέμμα στον κορεσμό· η επίμονη βασιλική επικαιρότητα επισκίασε το υλικό της βασιλικής παρακαταθήκης. Ακόμα κι αν ο πέμπτος κύκλος ήταν άψογος, και πάλι θα στερείτο ενδιαφέροντος· η πρωτοτυπία και το στοιχείο της έκπληξης δεν βρίσκονται πια εδώ, τα έφαγε η παλιλλογία.

Επαναλήψεις και εκπτώσεις

Πόσες καλλιτεχνικές μετενσαρκώσεις της πριγκίπισσας Νταϊάνα μπορεί κανείς να αντέξει; (μόνο τα τελευταία δύο χρόνια είδαμε τρεις). Πόσες φορές μπορεί να συγκινηθεί με το αφήγημα του αδικημένου αγγέλου που τον έφαγαν τα βασιλικά κυκλώματα; Πόσο εποικοδομητική μπορεί να αποβεί ακόμη μία βουτιά στα άδυτα του μοναρχικού συντηρητισμού και στα υπαρξιακά διλήμματα της βασίλισσας; Πέρα από το αντικειμενικό πρόβλημα των ανησυχητικά γνώριμων μοτίβων, ο τελευταίος κύκλος της σειράς που εξοικείωσε τις νέες γενιές με τη βρετανική μοναρχία έχει και πρόβλημα ουσίας στο γράψιμο: το δράμα, τώρα περισσότερο από ποτέ, ίσως επειδή αφορά περιστατικά σχετικά πρόσφατα, φαίνεται κατασκευασμένο, στημένο, σταχυολογημένο. Ενώ μέχρι τώρα το «The Crown» μάς είχε μάθει σε μια δημιουργική συμπλοκή Ιστορίας και φαντασίας, πλέον μας παραδίδει ένα γραμμικό συμπίλημα κίτρινης εξωφρενικότητας: σκανδαλάκια στη σειρά, από έναν καβγά πάνω σε γιοτ μέχρι τις πικάντικες υποκλαπείσες συνομιλίες Καρόλου – Καμίλα, συνθέτουν μια παρέλαση «περιστατικών», όχι ιδιαίτερα αξιοσημείωτων, που προσιδιάζει σε σαπουνόπερα. Η αίσθηση που μένει στο τέλος κάθε επεισοδίου δεν είναι το «Oντως συνέβη αυτό; Ας το ψάξω στο Google» που χαρακτήριζε τον απόηχο των προηγούμενων κύκλων· είναι το «Κι εμένα τι με νοιάζουν τώρα όλα αυτά;».

Ηθοποιοί στο απόσπασμα

Κάποιοι βρήκαν προβληματική την ερμηνεία της Ιμέλντα Στόντον ως Ελισάβετ – και δεν έχουν άδικο. Η ταλαντούχα ηθοποιός ίσως επιχείρησε μια προσέγγιση μακριά από μιμητικές μανιέρες, αλλά το αποτέλεσμα είναι κάτι που δεν θυμίζει καθόλου τη βασίλισσα· για την ακρίβεια, το αποτέλεσμα θυμίζει απολύτως την ίδια την ηθοποιό, η οποία δεν καταφέρνει (παρά σε ελάχιστα μόνο σημεία) να αποδράσει από τον εαυτό της. Ο Ντόμινικ Γουέστ ως Κάρολος, από την άλλη, φαντάζει ως παράλογα εξωραϊσμένη εκδοχή του αληθινού προσώπου, ενώ η Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, παρότι είναι η μόνη ηθοποιός μέχρι σήμερα που κατόρθωσε να πλησιάσει την Νταϊάνα οπτικά, χάνεται στη στερεοτυπική σεναριακή απόδοση της πριγκίπισσας. Τα στερεότυπα, πάντως, παίζουν γενικότερο ρόλο σε αυτόν τον κύκλο, έναν ρόλο συνολικά περιοριστικό: η μαγκωμένη βασίλισσα, η πονεμένη πριγκίπισσα Μαργαρίτα, ο παρεξηγημένος Κάρολος. Το κοινό πήρε αυτό που ήξερε, δηλαδή δεν πήρε τίποτα.

Προσαρμογή στην εποχή

Στην εποχή του binge-watching (της μαραθώνιας παρακολούθησης), μια σειρά δεν είναι μόνο το περιεχόμενό της, αλλά και η έκταση, η οικονομία της. Τα επεισόδια δεν απέχουν κατ’ ανάγκην το ένα από το άλλο χρονικά, κι όταν ακόμη προβάλλονται ανά εβδομάδα, οι θεατές συνηθίζουν να τα φυλάνε για να τα δουν όλα μαζί. Αυτό σημαίνει πως το θέαμα δεν προσφέρεται σε στάδια, αλλά καταναλώνεται ολόκληρο, άρα χωνεύεται εξίσου γρήγορα. Κοντολογίς, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο: όταν μια ιστορία πλατειάζει ή χάνει για οποιονδήποτε λόγο τη συνοχή της, καλύτερα να συμπυκνώνεται· ένας ή δύο κύκλοι λιγότεροι είναι σίγουρα προτιμότεροι από ένα έργο που όλοι θυμούνται μέχρι τη μέση.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή