Αυξάνονται οι φωνές που εγκαλούν την κυβέρνηση για αλόγιστες οικονομικές παροχές που υπονομεύουν το μέλλον της χώρας, παροχές που σε τελική ανάλυση αντιστρατεύονται τους στόχους μιας φιλελεύθερης κυβέρνησης. Μάλιστα, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, κατηγορούν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό ότι ενέδωσαν στις σειρήνες του λαϊκισμού.
Εχουν βάση αυτές οι κατηγορίες; Εξαρτάται από την οπτική που τις βλέπουμε, εξαρτάται με τι κριτήρια προσεγγίζουμε την οικονομική πολιτική. Αν εξετάσουμε τις συγκεκριμένες ενστάσεις από την αμιγώς πολιτική σκοπιά θα υποστηρίξουμε ότι εν μέσω τόσων απρόβλεπτων αντιξοοτήτων καμιά κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να παραμείνει απαθής και να μη στηρίξει τους οικονομικά αδύναμους, να μη φροντίσει τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Καλή είναι η ακαδημαϊκή οικονομική ορθοδοξία, αλλά οι θέσεις της και οι προτάσεις της παράγονται εν κενώ πολιτικής. In vitro. Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει πως η δουλειά ενός πολιτικού είναι να συνδυάζει την προσφορά προς το έθνος με την επανεκλογή του και τη νίκη του κόμματός του. Συνεπώς είναι υποχρεωμένος κάθε φορά να λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες των πολιτών και τις αντιδράσεις τους πριν αποφασίσει. Η ακαδημαϊκή οικονομική σκέψη δεν ακολουθεί παρόμοια λογική. Εχει έναν οδηγό και με αυτόν πορεύεται και με αυτόν κρίνει και επικρίνει ή επιβραβεύει. Ο πολιτικός όμως στο τέλος της θητείας του θα κάνει ταμείο. Και στις δημοκρατίες το ταμείο γίνεται στις εκλογές. Εκεί οι πολίτες θα τον κρίνουν με βάση τα δικά τους πολυσύνθετα κριτήρια και όχι με τους κανόνες μιας οικονομικής ορθοδοξίας. Στο κάτω κάτω είναι γνωστό πως καμιά γενιά δεν θέλει να θυσιαστεί για να περάσει η επόμενη καλύτερα. Αυτές οι ηρωικές εποχές, όπου και όταν υπήρξαν, ήταν αποτέλεσμα σκληρού καταναγκασμού και στυγνής επιβολής. Ας το κατανοήσουμε: μακροπρόθεσμοι σχεδιασμοί και οικονομικά πλάνα ελάχιστη σχέση έχουν με το δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτά μπορούν να τα εκπονούν ολοκληρωτικά καθεστώτα, καθώς η υλοποίησή τους δεν λαμβάνει υπόψη τη βούληση και τις αντοχές των πολιτών που παρακολουθούν φιμωμένοι, ανήμποροι να αντιδράσουν. Στις δημοκρατίες οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται σε πολιτικά αποστειρωμένο περιβάλλον. Γι’ αυτό πάντα η οικονομία υποτάσσεται στις ανάγκες της πολιτικής.