Οταν μια πολιτεία αποφασίζει να εκχωρήσει κάποιες αρμοδιότητες και υποχρεώσεις της προς το κοινωνικό σύνολο σε ομάδες πολιτών, είναι αναπόφευκτες οι στρεβλώσεις και ενίοτε η απώλεια ελέγχου. Αυτό ως φαίνεται συνέβη με την περίπτωση της «Κιβωτού του Κόσμου», το έργο της οποίας εγκωμιαζόταν έως πρόσφατα, και σήμερα αποτελεί στόχο δικαστικής ερεύνης για κακοποίηση παιδιών και ξέπλυμα «μαύρου» χρήματος.
Η στήλη αυτή δεν πρόκειται να σχολιάσει ένα θέμα που συγκλονίζει την κοινή γνώμη και αναδεικνύει τραγική υστέρηση στην κοινωνική λειτουργία του κράτους ή και της Εκκλησίας. Διότι απλούστατα, η προωθούμενη μετ’ επιτάσεως αντίληψη της «κοινωνίας των πολιτών» δεν έχει βρει ακόμη σημείο ισορροπίας μεταξύ της δυναμικής εισόδου της «ατομικής πρωτοβουλίας» σε τομείς που ενέπιπταν στην αποκλειστική αρμοδιότητα του κράτους ή της Εκκλησίας.
Παρεμπιπτόντως σημειώνεται ότι ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος επιχείρησε να υπαγάγει –δίχως επιτυχία– την «Κιβωτό του Κόσμου» στην ευθύνη της Εκκλησίας. Ο δε πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αγωνίζεται να ελέγξει τη δράση των ΜΚΟ –πολυεθνικής συνθέσεως– στη χώρα μας.
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Ούτε όμως ήταν και ποτέ. Οταν το 1972 άρχισαν στο Ελσίνκι οι συνομιλίες της Διασκέψεως Ασφαλείας και Συνεργασίας στην Ευρώπη (ΔΑΣΕ), στόχος της ΕΣΣΔ ήταν να διασφαλίσει αναγνώριση της επικυριαρχίας της στην Ανατολική Ευρώπη και την επέκταση του εμπορίου της.
Και αυτό το επέτυχε εν πολλοίς. Αλλά στο τελικό κείμενο της ΔΑΣΕ περιελήφθησαν εγγυήσεις σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων περιλαμβανομένων των κοινωνικών και πολιτικών ελευθεριών των πολιτών των συμβαλλομένων κρατών. Ετσι προέκυψαν οι ΜΚΟ. Απορρίπτοντας τη σημασία αυτών των προνοιών, ο ΥΠΕΞ της ΕΣΣΔ Αντρέι Γκρομίκο είχε δηλώσει «είμαστε οι κύριοι του οίκου μας». Λίγα χρόνια αργότερα, ο σοβιετικός Λεβιάθαν θα κατέρρεε.
Μόνον παράφρων θα επιχειρούσε παραλληλισμούς των όσων συνέβαιναν στις «χώρες του παραπετάσματος» με τις αρρυθμίες της ελληνικής κοινωνικής και πολιτικής σκηνής, όσο και αν είναι σοβαρότατες και απαράδεκτες. Η Ελλάς έχει μακρά παράδοση ευεργετών, που ορθώς τιμώνται από την κοινωνία και το κράτος. Δεν έχει ανάγκη τρακαδόρων της «φιλανθρωπίας», ούτε και ΜΚΟ, που δρουν ανεξελέγκτως.