Λένε ότι το νομοσχέδιο για την ΕΥΠ και την άρση του απορρήτου συνιστά έμπρακτη μεταμέλεια. Η κυβέρνηση μετανιώνει νομοθετικώς. Το λένε συνήθως για να τρίψουν στο πρόσωπο των κυβερνητικών στελεχών τα λάθη που είχαν διαπράξει – ενεργητικά ή διά της σιωπής τους.
Ομως, η μεταμέλεια που αποκαθιστά θεσμικές βλάβες δεν είναι μόνο ηθικοπολιτικά σωστή. Είναι και συμφέρουσα. Αφού η κυβέρνηση δεν έχει να επιδείξει αποτελέσματα αυτοκάθαρσης, πέραν των λαχανιασμένων παραιτήσεων του Αυγούστου· αφού χρησιμοποίησε επίμονα το απόρρητο σαν αλεξικέραυνο ασυλίας, για να αποκρούσει τα ανακριτικά ερωτήματα της Βουλής· ας δοκιμάσει τουλάχιστον να σχεδιάσει ένα νομικό καθεστώς, αποκαθηλώνοντας και τα «κατσαβίδια» διαρρήξεως με τα οποία η ίδια εφοδίασε την εξουσία της (όπως τα προσόντα του διοικητή της ΕΥΠ και το δικαίωμα εκ των υστέρων πληροφόρησης του παρακολουθούμενου).
Αυτή η προσπάθεια νομοθετικής εξιλέωσης δεν θα τελεσφορήσει, αν η διαβούλευση, που μόλις ολοκληρώθηκε, αποδειχθεί προσχηματική. Σπάνια στη ζωντανή μνήμη έχουν κατατεθεί τόσο εμπεριστατωμένες απόψεις επί ενός σχεδίου νόμου. Υπάρχουν σημεία όπου οι φωνές της κριτικής ταυτίζονται. Θα εξακολουθήσει ο νομοθέτης να αντιμετωπίζει τη συνταγματικώς κατοχυρωμένη Αρχή για τη διασφάλιση του απορρήτου ως γραφειοκρατικό εμπόδιο – μάλλον προσπερνώντας την, αντί να την εξοπλίζει με τη δυνατότητα να εκπληρώσει τη συνταγματική αποστολή της; Θα επιμείνουμε στην απουσία αιτιολογίας ως δήθεν εχέγγυο της μυστικότητας (δεν καταγράφουμε τον λόγο της παρακολούθησης για να μη διαρρεύσει· δεν λέμε στον θιγέντα γιατί τον παρακολουθούσαμε, παρά μόνο για πόσο); Θα εξακολουθήσουμε να εμπιστευόμαστε ως φίλτρο ελέγχου έναν εντοιχισμένο στην ΕΥΠ εισαγγελέα;
Οταν μια κυβέρνηση μετανιώνει νομοθετώντας.
Εχουν δίκιο οι κυβερνητικοί που λένε ότι τα ζητήματα αυτά παραμένουν ξένα για τον πολύ κόσμο. Αυτό όμως που διαφεύγει από τη δημοσκοπική οπτική είναι το γεγονός ότι η υπόθεση αυτή έχει δηλητηριάσει τις σχέσεις του κυβερνητικού πυρήνα με όλο το πολιτικό σύστημα – και με το ίδιο το σώμα του κυβερνώντος κόμματος.
Ενδεικτικό της δηλητηρίασης –και τραγικότατα ειρωνικό– είναι ότι ακόμη και ο υπουργός που συνέταξε και εισηγείται το νομοσχέδιο, ο Γιώργος Γεραπετρίτης, φέρεται και ο ίδιος θύμα των ελλειμμάτων που επιχειρεί τώρα να θεραπεύσει (όχι απλώς θύμα απόπειρας παγίδευσης, αλλά και ορατής χρήσης των προϊόντων της παγίδευσης). Κάποιοι από αυτούς που καταγγέλλονται ως θύτες φωτογραφίζονται ταυτόχρονα και ως θύματα.
Αν το νομοσχέδιο καταλήξει να ψηφιστεί μόνο από μια ανόρεχτη κυβερνητική πλειοψηφία, ο όποιος αντίκτυπός του θα έχει εξανεμιστεί πριν από την ψηφοφορία. Αν η πλειοψηφία ακούσει και ενσωματώσει τις πιο στέρεες από τις ενστάσεις, δεν θα έχει ωφεληθεί μόνο η ίδια. Θα έχει αποκαταστήσει ένας μέρος της ζημιάς στην αξιοπιστία των θεσμών.