Στις 28 Φεβρουαρίου 2020 ξεκίνησε μια οργανωμένη επίθεση κατά της ελληνικής επικράτειας. Ενορχηστρωτής ήταν το απολυταρχικό καθεστώς της Τουρκίας. Τα όπλα ήταν πρόσφυγες και μετανάστες που υποτίθεται ότι ζητούσαν άσυλο στην Ευρώπη μέσω Ελλάδος. Ο Ερντογάν έκανε δύο λάθη. Το πρώτο είναι ότι δεν περίμενε πως η Ελλάδα θα αντιδρούσε όπως αντέδρασε. Είχε συνηθίσει τη φοβική Ελλάδα του Τσίπρα που το 2015 κατέλυσε η ίδια τα σύνορά της. Το δεύτερο λάθος είναι ότι δεν περίμενε πως η Ευρώπη, έστω διά της ανοχής της, θα υπερασπιζόταν τη γραμμή αμύνης που έστησε η Ελλάδα για λογαριασμό της Eνωσης. Είχε συνηθίσει στην πολιτική ανοιχτών συνόρων της Μέρκελ και προφανώς δεν είχε αντιληφθεί τις διαδρομές που είχε διανύσει έκτοτε η ευρωπαϊκή κοινωνία. Διαδρομές που προκάλεσαν σοβαρούς κραδασμούς στο πολιτικό της σύστημα, με άλλα λόγια στη δημοκρατία. Ο Ερντογάν δεν καταλαβαίνει τη λειτουργία της δημοκρατίας, άρα δεν καταλαβαίνει και τη λειτουργία της Ευρώπης. Η αντίσταση της Ελλάδας στον Eβρο είχε και ένα επιπλέον αποτέλεσμα, ίσως το πιο σημαντικό διότι μεταθέτει το παράδειγμα της αντιμετώπισης του προβλήματος «μετανάστευση». Είναι η απενοχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας και των αντανακλαστικών της απέναντι στο μεταναστευτικό. Εως τότε η πολιτική του ελληνικού κράτους απέναντι στο μεταναστευτικό-προσφυγικό στηριζόταν στην παραδοχή πως η ελληνική κοινωνία ήταν κατά βάθος ρατσιστική και ξενόφοβη. Η εισβολή του 2015 της έδωσε την ευκαιρία να διαψεύσει τους ηθικούς εισαγγελείς της. Πρωταγωνιστές σε αυτήν τη διαδικασία ενοχοποίησης ήταν οι ΜΚΟ. Αυτές υποτίθεται πως ήξεραν καλύτερα τη διαχείριση του προβλήματος, αφού σε αυτές την είχε αναθέσει το παραπληγικό ελληνικό κράτος.
Τα γεγονότα στον Eβρο το 2020 υπονόμευσαν, εκτός από τα σχέδια του Ερντογάν, και την αξιοπιστία των ΜΚΟ που ασχολούνταν με το μεταναστευτικό. Ορισμένων εν πάση περιπτώσει. Προσφάτως προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν την Ελλάδα, γιατί αν η νησίδα ήταν τουρκική η Τουρκία θα τους έγραφε στα παλιά της τα παπούτσια. Oχι μόνον αποδείχθηκε πως η νησίδα δεν ήταν ελληνική επικράτεια, αλλά δεν βρήκαν και το πειστήριο του εγκλήματος, το πτώμα της μικρής Μαρίας. Η νησίδα είναι «απέραντη», γύρω στα 300 τετραγωνικά, μεγαλούτσικη μεζονέτα, και είναι εύκολο να κρύψεις και να θάψεις ένα νεκρό παιδί σε ένα πλήθος 38 ανθρώπων. Το «Σπίγκελ» κατέβασε αναρτήσεις του επειδή έχει αμφιβολίες για τις μέχρι πρότινος βεβαιότητές του, ότι κάποιο πλάσμα πέθανε από δάγκωμα σκορπιού. Η ΜΚΟ που ανέδειξε πρώτη το θέμα το έχει ήδη διαψεύσει και τώρα ελέγχεται από την Εισαγγελία. Εκείνο που μετράει περισσότερο είναι η αδιαφορία της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε ένα πρόβλημα που δεν θεωρεί δικό της. Γιατί δεν το θεωρεί υπαρκτό.