Δεν ήταν οι πολλοί επίσημοι, με πρώτη την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ούτε η παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος ή του μητροπολίτη Νέας Σμύρνης ή πολλών εκπροσώπων ιδρυμάτων. Δεν ήταν ούτε το χειροκρότημα που δεν έλεγε να τελειώσει ούτε τα βουρκωμένα μάτια των περισσότερων προσκεκλημένων. Αυτή η ασυνήθιστη εκδήλωση για τα 50 χρόνια της «Πόρτας Ανοιχτής» (Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών) είχε ένα βλέμμα και μια στιγμή, για εμένα, την πιο ξεχωριστή. Οταν η Χριστιάνα, ένα κορίτσι σε αναπηρικό αμαξίδιο, μίλησε με προσπάθεια (λόγω της επίπονης διαδικασίας άρθρωσης) για τα 25 χρόνια που βρίσκεται εκεί. «Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα κατάφερνα να ταξιδέψω με τη θεατρική ομάδα ώς την Πορτογαλία… Η “Πόρτα Ανοιχτή” με βοήθησε να ενηλικιωθώ, να είμαι χρήσιμη, να είμαι ο εαυτός μου… Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που μου εμπιστεύτηκαν να πάω μόνη μου στο περίπτερο. Κάτι τόσο απλό και αυτονόητο για εσάς, με έκανε να αισθανθώ τόσο ελεύθερη, σα να πηγαίνω εκδρομή…».
Εμείς, λοιπόν, οι θεατές, οι γεμάτοι από «αυτονόητα», βρεθήκαμε για δύο ώρες να παρακολουθούμε τις ζωές ανθρώπων για τους οποίους οποιαδήποτε δική μας «κανονικότητα» προϋποθέτει πολύ κόπο, προσπάθεια και θέληση. Το φωτεινό αποτέλεσμα, στο άνετο και καλαίσθητο κτίριο της Αργυρούπολης (από το 2001), οφείλεται στην επιμονή ενός αφιερωμένου ανθρώπου. Η 85χρονη σήμερα Δάφνη Οικονόμου συνειδητοποίησε (με τον πιο τραγικό τρόπο), πριν από 50 χρόνια, μαζί με τον γιατρό Σπύρο Δοξιάδη, ότι χρειάζεται να γίνει κάτι για τα παιδιά με εγκεφαλική παράλυση. Το 1965 απέκτησαν με τον άνδρα της, Κώστα Οικονόμου, τον Θέμο, το τρίτο παιδί τους, που προσβλήθηκε από πυρηνικό ίκτερο κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα σοβαρά κινητικά προβλήματα. Ο Θέμος έφυγε από τη ζωή στα 17 του.
Εμείς, οι θεατές, βρεθήκαμε να παρακολουθούμε τις ζωές ανθρώπων για τους οποίους οποιοδήποτε δικό μας «αυτονόητο» προϋποθέτει πολύ κόπο, προσπάθεια και θέληση.
Την περασμένη Τετάρτη της γιορτής, η Δάφνη Οικονόμου, όταν ανέβηκε στο βήμα, το πρώτο πράγμα που είπε ήταν: «Ηρθε η ώρα να μιλήσω για τον Θέμο». Και μίλησε. «Μας έμαθε την αγάπη», επανέλαβε με τον τρόπο της πολλές φορές, δηλώνοντας ότι ο Θέμος τούς βοήθησε όλους να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Κοντά του διαπίστωσε ότι τα παιδιά αυτά δεν έπαιζαν ούτε είχαν εκπαίδευση. «Και έτσι ιδρύσαμε την Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών το 1972, σε τρία δωμάτια στο Παγκράτι. Πολύ φτωχικά, αρχίσαμε σιγά σιγά να χτίζουμε, να βλέπουμε πού υπάρχουν τα κενά. Δεν είχε σκεφτεί ο κόσμος ότι τα παιδιά αυτά δεν μπορεί να κάνουν φυσικοθεραπεία από το πρωί έως το βράδυ ή έστω να μαθαίνουν γράμματα. Παίζουν κάποτε. Και δημιουργήσαμε τα πρώτα προγράμματα ψυχαγωγίας στην Ελλάδα. Αυτό το στοιχείο το κρατάμε σε οτιδήποτε κάνουμε στην εταιρεία».
Σήμερα τα παιδιά (νέοι και ενήλικοι) είναι 240, το προσωπικό, συνολικά, 130 άτομα. Οπως συμβαίνει σε αυτές τις προσπάθειες, οι χορηγοί (ιδρύματα), οι δωρητές (ιδιώτες), η εθελοντική εργασία, γονείς που συνεργάζονται, και η πολιτεία, βέβαια, αρωγός, συμβάλλουν ώστε το «θαύμα» να εμπλουτίζεται, να εξελίσσεται, να μη μένει στάσιμο. Τα βήματα γίνονται με μεγάλη έγνοια και φροντίδα. Και, κυρίως, αθόρυβα. Χωρίς θριαμβευτικές ανακοινώσεις και δελτία Τύπου…
Στην εκδήλωση για τον μισό αιώνα λειτουργίας δεν είναι ότι άνοιξε η, ούτως ή άλλως Ανοιχτή, Πόρτα. Κι ότι εμείς, οι θεατές με τα «αυτονόητα», μοιραστήκαμε μαζί τους στιγμές, με ομιλίες, μαρτυρίες, μια μικρή ταινία (γυρισμένη με έμπνευση, χάρη και πολλή κίνηση, από τη σκηνοθέτιδα Μαριάννα Οικονόμου), μια θεατρική παράσταση, όλα με μέτρο και οίστρο. Είναι ότι νιώσαμε αυτό το «άγγιγμα» που δεν κατασκευάζεται, δεν είναι τεχνητό ή επικοινωνιακά εκβιασμένο. Καλλιεργείται στον χρόνο, ποτίζει τον χώρο, αναδύεται στην ατμόσφαιρα αβίαστα. Είναι αντανάκλαση του αισθήματος που είχε περιγράψει η Δάφνη Οικονόμου («Κ» 22/2/21): «Τα αγαπώ πάρα πολύ αυτά τα παιδιά και αυτό λέω στο προσωπικό πάντα, ότι εμείς είμαστε εδώ γι’ αυτά. Είναι αισιόδοξα, είναι γελαστά, είναι ευγενέστατα, αξίζουν τα πάντα και εγώ θεωρώ ότι εμείς παίρνουμε πολύ περισσότερα απ’ ό,τι δίνουμε. Απείρως περισσότερα…».