Είναι ίσως το πιο γνωστό ξενοδοχείο της Αθήνας. Μια ολόκληρη γειτονιά έχει πάρει το όνομά του. Δεν λειτουργεί εδώ και αρκετούς μήνες καθώς βρίσκονται σε εξέλιξη εργασίες ανακατασκευής που θα το περάσουν σε μια νέα εποχή. Θα ξοδευτούν εκατομμύρια ευρώ τα επόμενα χρόνια για την «επόμενη μέρα» του εμβληματικού ξενοδοχείου με τη νέα επωνυμία.
Και τώρα επιχειρήστε να περπατήσετε στο πεζοδρόμιο που απέμεινε στην πίσω πλευρά του συγκροτήματος ύστερα από την εγκατάσταση του εργοταξίου. Αν είστε μόνος σας, το πιθανότερο είναι να μη χρειαστεί να κατεβείτε από το εναπομείναν πεζοδρόμιο. Αλλά σε κάποιο σημείο υπάρχει ένα ψηλό δέντρο· δεν φύτρωσε χθες, θα μπορούσα να πω από μνήμης ότι μάλλον πρόκειται για μια καταπονημένη αλλά ανθεκτική καστανιά, αλλά δεν είμαι σίγουρος. Ευτυχώς είναι ακόμη στη θέση της, στριμωγμένη ανάμεσα στη βαριά περίφραξη και στο οδόστρωμα. Σε εκείνο το σημείο ο πεζός δεν έχει πολλές επιλογές· το πιθανότερο είναι να κατέβει στον δρόμο. Και ο «δρόμος» δεν είναι κάποιο στενό, είναι οδικός άξονας μεγάλης κυκλοφορίας με δύο ή και τρεις λωρίδες ανά τμήματα. Δεν συζητάμε αν περπατούν περισσότερα του ενός άτομα ή αν είστε ερωτευμένοι ή αν έχετε δυσκολία στην κίνηση ή στην όραση ή αν έχετε βγάλει βόλτα το παιδάκι σας με το καρότσι ή αν χρησιμοποιείτε αναπηρικό αμαξίδιο. Και λίγα μέτρα πιο κάτω έχει ένα στύλο της ΔΕΗ. Κι εκεί θα ζοριστείτε: θα βγείτε στον δρόμο κι αν είστε πολύ άτυχος και σας παρασύρει κάποιο τροχοφόρο, ο κατηγορούμενος για επικίνδυνη σωματική βλάβη ή ανθρωποκτονία από αμέλεια (αν, δηλαδή, σας σκοτώσει) μπορεί να ισχυριστεί αυτό που υποστήριξε ο οδηγός που χτύπησε στη Θεσσαλονίκη με το αυτοκίνητό του την 21χρονη γυναίκα που τελικά κατέληξε: ότι αν είχε επιλέξει να διασχίσει τον δρόμο από τη διάβαση πεζών, δεν θα είχε συμβεί ποτέ αυτή η τραγωδία.
Η μοίρα των πεζών και των ατόμων με ειδικές ανάγκες είναι γνωστή στη χώρα μας. Τα βήματα προόδου που έχουν γίνει δεν είναι τόσα ώστε να σταματήσουμε να ντρεπόμαστε για την πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης κατάστασης όταν καλείσαι να περπατήσεις σε μια πόλη σαν την Αθήνα. Οταν μάλιστα ένα από τα μεγαλύτερα εργοτάξια του κέντρου της επιφυλάσσει για τους πεζούς ένα ισχνό (και άκρως επικίνδυνο) πέρασμα και δεν υπάρχει η παραμικρή παρέμβαση από τους εκπροσώπους της πολιτείας τόσους μήνες μετά, τότε δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψουν το μέγεθος της ντροπής.