Χόρτασε ζωή ο Νώε, ο προπάτορας όλων των ανθρώπων. Αν βέβαια βρούμε λόγους για να πιστέψουμε πως η εβραϊκή αφήγηση για τον κατακλυσμό είναι ιστορική και όχι μυθολογική, όπως η αφήγηση για τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα ή του Ωγύγου. «Εγένοντο πάσαι αι ημέραι Νώε εννακόσια πεντήκοντα έτη» διαβάζουμε στη βιβλική «Γένεση». Να τα χρειάστηκε για να πενθήσει τον αφανισμό της οικουμένης; Δεν προκύπτει.
Ο κατακλυσμός πέτυχε τον Νώε μεσήλικο: εξακοσίων ετών. Βγαίνοντας από την κιβωτό καταπιάστηκε με τη γεωργία. Φύτεψε λοιπόν αμπελώνα, πλην, όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, «έπιεν εκ του οίνου και εμεθύσθη και εγυμνώθη». Ατυχώς για τον Χαμ, τον έναν από τους τρεις γιους του, που θρυλείται ως πρόγονος των Αφρικανών, είδε τον πατέρα του γυμνό. Και αυτός τον καταράστηκε να είναι «οικέτης τοις αδελφοίς αυτού», δούλος τους. Με αυτό ακριβώς το βιβλικό «επιχείρημα» δικαιολογούσαν και διαιώνιζαν τη δουλεία των μαύρων οι καλοί λευκοί χριστιανοί.
«Εκ του οίνου έπιεν και εμεθύσθη» και ο ιδρυτής της «Κιβωτού του Κόσμου». Μόνο αχαλίνωτη υπεροψία και βαρύτατη μέθη εξηγούν τις «αγιογραφίες» που καλύπτουν τον τοίχο του αυτοσχέδιου ναού στον έκτο όροφο της κεντρικής δομής της «Κιβωτού», στον Κολωνό. Ιερά Εξέταση δεν υπάρχει σήμερα, ευτυχώς. Ωστόσο, ακόμα κι ένας χριστιανός αποφασισμένος να συγχωρεί όλα τα αμαρτήματα των συνανθρώπων του, θα οργιζόταν βλέποντας τις ανάρμοστες αναπαραστάσεις του ιερέα Αντωνίου Παπανικολάου ως Ιησού και ως Νώε. Και ίσως αναρωτιόταν: «Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;».
Ξεπατικώνοντας χονδροειδώς τις αγιογραφίες της ορθόδοξης παράδοσης, ο ζωγράφος του Κολωνού εμφανίζει τον ιερέα σαν Νώε, να οδηγεί στην κιβωτό μια ομάδα παιδιών. Δίπλα τους ελέφαντες, βόδια, άλογα, σε ζεύγη βέβαια. Και πίσω η παπαδιά, με ένα παιδί στην αγκαλιά, οιονεί βρεφοκρατούσα. Ο Αντώνιος, όχι μόνο Νώε αλλά και οιονεί Χριστός, κρατάει ένα παιδί στους ώμους του. Ακριβώς όπως κρατάει ο Ιησούς το αρνάκι, σαν «Καλός Ποιμήν».
Απληστος όμως ο σφετεριστής, εμφανίζεται σε μια καρικατούρα και σαν πιστό αντίγραφο του Ιησού στην παράσταση όπου ο Χριστός ταυτίζεται αλληγορικά με την άμπελο. Στο κέντρο, στον κορμό, ο ιερέας. Και στα κλωνάρια της αμπέλου ονόματα παιδιών μέσα σε κύκλους, αντί για τους Αποστόλους που βλέπουμε στην παραδοσιακή εικόνα που χρησιμοποιήθηκε σαν μοντέλο. Ναι, «έπιεν και εμεθύσθη» ο ιερέας. Μέσα στην κιβωτό όμως. Οχι έξω όπως ο Νώε.