Από τη Σκανδιναβία έως τις Ινδίες, τη Μεσοποταμία (θαυμαστό το έπος του Γκιλγκαμές) έως τον δικό μας αρχαίο χώρο, οι άνθρωποι είχαν κάτι κοινό να αφηγούνται από γενιά σε γενιά: κοσμογονικούς κατακλυσμούς με σωσίβιες ξυλοκατασκευές.
Στην αγαπημένη μας μυθολογία κυριαρχεί αυτός του Δευκαλίωνα. Ο άτεγκτος σε θέματα ηθικής παντεπόπτης Δίας, αηδιασμένος από τη διαφθορά των θνητών αποφασίζει να τους πνίξει. Ολους; Οχι. Ο ευσεβής Δευκαλίων, που παρότι έπιαναν τα χέρια του βιοποριζόταν ως βασιλιάς, φτιάχνει ένα ευρύχωρο πλοιάριο, επιβιβάζεται σε αυτό με τη γυναίκα του Πύρρα και πέρα βρέχει. Οταν το πολυήμερο κακό στέγνωσε, έκαναν ευχαριστήρια θυσία στον Δία με αίτημα ν΄ αναστηθεί το ανθρώπινο γένος. Εισακούστηκαν. Σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή οι πέτρες που πέταγε πίσω από την πλάτη του ο Δευκαλίων γίνονταν άνδρες, ενώ της Πύρρας γυναίκες. Μάλιστα, ο γενάρχης Ελληνας είδε το φως με την πρώτη πετριά.
Νοσταλγική(;) επιστροφή στα μικράτα μας. Πολλοί πριν από το αλφαβητάρι μάθαμε από χείλη γονέων για τα κατορθώματα του Ηρακλή και την ιστορία της Κιβωτού του Νώε.
Παρότι σε σύγκριση με τα οκτώ δισεκατομμύρια ψυχές που κατοικούν σήμερα στη Γη, τω καιρώ εκείνω ο πλανήτης πληθυσμιακά ήταν μικρό χωριό, η αμαρτία ξεχείλιζε από παντού. Φανερώθηκε τότε οργή Υψίστου:
«Και είπεν ο Θεός· απαλείψω τον άνθρωπον, ον εποίησα από προσώπου της γης, από ανθρώπου έως κτήνους και από ερπετών έως πετεινών του ουρανού, ότι μετεμελήθην ότι εποίησα αυτούς» – Γένεσις 6,7.
Στον βιβλικό κατακλυσμό –επιτομή θεομηνίας–, στην τριώροφη πιο γνωστή κιβωτό των αιώνων κατέφυγαν ενημερωμένοι εγκαίρως για τα επερχόμενα, το ζεύγος Νώε με τους τρεις γιους και τις εξίσου ενάρετες νύφες τους. Μαζί τους ένα ζευγάρι απ’ όλα τα ζωντανά της Γης και του ουρανού με επάρκεια τροφίμων. Θρυλείται ότι ο φυσιοδίφης Κάρολος Δαρβίνος μελετούσε φανατικά αυτό το κεφάλαιο της Βίβλου, παράλληλα με τις έρευνές του για την εξέλιξη των ειδών.
«… Και πάντα, όσα έχει πνοὴν ζωής, και παν, ο ην επὶ της ξηράς, απέθανε» – Γένεσις 7,22. Μετά τον υδάτινο Αρμαγεδδώνα –η υπομονή των ενοίκων της Κιβωτού διήρκεσε μήνες– η ευλογημένη οικογένεια προσέφερε θυσία ευγνωμοσύνης και τότε δεσμεύθηκε ο Θεός: «Ου προσθήσω έτι καταράσασθαι την γην διὰ τα έργα των ανθρώπων, ότι έγκειται η διάνοια του ανθρώπου επιμελώς επί τα πονηρά εκ νεότητος αυτού· ου προσθήσω ουν έτι πατάξαι πάσαν σάρκα ζώσαν, καθὼς εποίησα» – Γένεσις 8,21.
Αραγε πόσοι το θυμούνται; Ο Νώε, πάντα κατά τας Γραφάς, πέθανε από φυσικά αίτια 350 χρόνια μετά τον Κατακλυσμό, ετών 950, μόλις 19 έτη λιγότερα από τον πρωταθλητή μακροζωίας παππού του Μαθουσάλα.