Ποιος λίγο – ποιος πολύ, παρτίδες με γούρια, ξόρκια, οιωνούς, μαντικές ελπίδες και μαγικές ανάγκες έχουμε όλοι. Οσοι πάντως εμπλέκονται με τον αθλητισμό, ρέπουν προς τη δεισιδαιμονία ελαφρώς περισσότερο από τους υπόλοιπους. Και εννοώ τους παίχτες και τους προπονητές. Οι παράγοντες τυγχάνουν μέχρις αμοραλισμού πραγματιστές, είτε μικρομεσαίοι είναι, δρώντες εντός εθνικών ορίων, είτε πλανητικής εμβέλειας, σαν τον Γιόζεπ Μπλάτερ μια φορά κι έναν καιρό και τον Τζιάνι Ινφαντίνο τώρα, χυδαίους εμπόρους μιας ψευδεπίγραφης αθλητικής ιδέας.
Κάθε Μουντιάλ μάς δίνει τη δυνατότητα να δούμε στ’ αλήθεια στρογγυλό τον πλανήτη μας. Στις κερκίδες κάθε εθνότητα διαλαλεί την παρουσία της φορώντας ό,τι πιο κλισέ, για να την αναγνωρίσουν αμέσως· για να λείπουν πάντως η Ιταλία και η Ελλάδα φέτος, λείπουν και οι αρματωσιές των λεγεωναρίων και οι χλαμύδες. Στο χορτάρι οι παίχτες προσεύχονται στους ουρανούς, εφαρμόζοντας το δεητικό τελετουργικό της θρησκείας τους. Οι χριστιανοί κάνουν τον σταυρό τους, ορθόδοξα, καθολικά κτλ., οι μουσουλμάνοι σκύβουν στο χώμα κι έπειτα λένε την προσευχή τους στραμμένοι στα ψηλά. Ινδουιστές και βουδιστές δεν βλέπουμε. Αμέτρητες θεότητες λατρεύονται στην Ινδία, η Στρογγυλή Θεά όμως δεν έχει πολλούς πιστούς.
Και ενώ τα σχόλια για τους οπαδούς των «πνευματικών θρησκειών», και ιδίως των τριών αβρααμικών, αποφεύγονται, ο ορθολογισμός μας, επιπόλαιος και μεροληπτικός, βρίσκει πάντα πρόχειρο στόχο τους παίχτες των αφρικανικών ομάδων, που υποτίθεται πως είναι όλοι τους φανατικοί με τη μαύρη μαγεία, το βουντού κτλ. Και ιδού το «ανορθολογικό» ερώτημα: Ηταν όντως τεκμήριο πνευματικότητας το μπουκαλάκι με νερό αγιασμένο από τον Πάπα που έσερνε μαζί του ο Τζοβάνι Τραπατόνι στο Μουντιάλ του 2002, και μάλιστα το κλώτσησε διαμαρτυρόμενος δικαίως για τη διαιτησία στο ματς της Ιταλίας με την Κορέα; Ή είναι πειστήριο υψηλής θρησκευτικότητας η προχθεσινή διαβεβαίωση του Τζο Μπάιντεν ότι «ο Θεός αγαπάει την αμερικανική Εθνική», εξ ου και η νίκη της επί του Ιράν;
Θα πείτε, άλλοι πλανητάρχες ορκίζονταν ότι τους έστειλε εντολή ο Θεός να τσακίσουν το Ιράκ, το Αφγανιστάν κ.ο.κ. Προτιμητέο λοιπόν να εκδηλώνεται η θεϊκή εύνοια στο γηπεδικό χορτάρι, όχι σε πεδία μαχών. Προτιμητέο επίσης να είναι μεικτές θρησκευτικά οι Εθνικές. Για να έχουν στο πλάι τους και τον Γιαχβέ και τον Αλλάχ. Αν πάντως έπαιζε μπάλα ο Βούδας, θα ‘ταν ο Μαραντόνα.