Οι γραφιάδες, λογοτέχνες και εφημεριδογράφοι δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε πως αληθεύει το κοινόχρηστο δόγμα που εξισώνει την αξία μίας εικόνας με την αξία χιλίων λέξεων. Ερχονται όμως στιγμές που ακόμα και ο πιο αποφασισμένος λεξιλάγνος και εικονοκλάστης υποκλίνεται άναυδος στη δύναμη μιας εικόνας και παύει να προβάλλει συντεχνιακού ή ναρκισσιστικού τύπου ισχυρισμούς. Ναι, υπάρχουν φωτογραφίες με αφοπλιστική αφηγηματική ισχύ, είτε την ομορφιά ιστορούν είτε την καταστροφή.
Με εικόνες μιας ασύλληπτης ομορφιάς από το βαθύ διάστημα μας κεραυνοβολεί κάθε τόσο το διαστημικό τηλεσκόπιο «Τζέιμς Γουέμπ», το πιο ισχυρό που εκτόξευσαν ποτέ χέρια ανθρώπου, αμερικανικά, ευρωπαϊκά και καναδικά, ευτυχώς συνεργαζόμενα. Οι αστρονόμοι βέβαια ξέρουν πως ό,τι βλέπουμε εμείς τώρα έχει πεθάνει μυριάδες χρόνια πριν. Οι υπόλοιποι, οι ανειδίκευτοι, ακόμα κι αν καταλαβαίνουμε αυτόν τον συμπαντικό νόμο του θανάτου, προτιμούμε να βλέπουμε στην ομορφιά των διαστημικών εικόνων τη ζωή να πανηγυρίζει, όχι το ήδη νεκρό.
Αν θέλουμε άλλωστε να δούμε εικόνες αγιάτρευτης καταστροφής, ο πλανήτης μας διαθέτει αναρίθμητες. Και η Ελλάδα επίσης, για να περιοριστούμε στα του οίκου μας, που τον φθείρουμε ταχύτατα, άλλοι από απληστία κι άλλοι από αμέλεια, άλλοι από θράσος κι άλλοι από δειλία. Αν τον χειμώνα μια μέτρια καταιγίδα έχει τα αποτελέσματα κατακλυσμού, δεν φταίει η «εκδίκηση της φύσης», όπως μάθαμε να ψελλίζουμε. Τα έργα των χειρών μας φταίνε. Τα ρέματα που μπαζώθηκαν χάριν αναπτύξεως (τουριστικής, τι άλλο) και οι πυρκαγιές που απογύμνωσαν τα δάση, περιαστικά και αστικά.
Τα βουνά που περιβάλλουν την Αθήνα υποχωρούν κάθε χρόνο και περισσότερο στην περιοχή της ανάμνησης. Η φωτογραφική έκθεση του Τάσου Βρεττού «Αίνιγμα του δάσους», στο κτίριο «Νόμπελ» του Δήμου Χαλανδρίου (ανοιχτή έως τις 11.12), με επιμέλεια της Νάντιας Αργυροπούλου και του Γιώργου Τζιρτζιλάκη, είναι συγχρόνως ουρλιαχτό και πλήρης λόγος: ουρλιαχτό απόγνωσης και πλήρης λόγος καυτηριασμού, αφύπνισης, έκκλησης και απόδοσης ευθυνών. Δίχως κανένα πείραγμα, οι καμένοι κορμοί εμφανίζονται σαν δεόμενες μορφές τραγωδίας. Κι εκεί που ήταν δέντρο, τώρα, στη σπαραχτική εικόνα, ένα ελάφι κλαίει. Μόνο του γεννήθηκε, αιφνιδιάζοντας και τον φωτογράφο.
Ενα φροντιστήριο μνήμης και ευθύνης είναι η έκθεση του Βρεττού. Αν όδευαν προς τα εκεί οι πρωθυπουργοί μας του 21ου αιώνα, κάτι θα μάθαιναν. Ισως.