Η Αμερικανίδα ηθοποιός Κίρστι Αλεϊ πέθανε στα 71 της χρόνια έπειτα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο. Οι περισσότεροι τη θυμούνται από τον ρόλο της στην κωμωδία «Look Who’s Talking», πλάι στον Τζον Τραβόλτα. Οι παλαιότεροι για τη συμμετοχή της στην εξαιρετική κωμική σειρά «Cheers». Τόσο η ταινία όσο και η τηλεοπτική σειρά ήταν προϊόντα του τέλους της δεκαετίας του ’80, όταν ακόμη η Αλεϊ δεν ήταν απλώς μια δυναμική ηθοποιός αλλά και καλλίγραμμη, όμορφη, ερωτική.
Τις τελευταίες δεκαετίες «ψιλοεξαφανίστηκε». Κάποιες σποραδικές εμφανίσεις σε τηλεοπτικά σόου φανέρωσαν τον λόγο: η Αλεϊ είχε παχύνει.
Πράγματι, είχε γίνει όχι απλώς υπέρβαρη, αλλά παχύσαρκη, ξεπερνώντας σε μια φάση τα εκατό κιλά. Στο Χόλιγουντ περιθωριοποιήθηκε. Δεν ήταν ακριβώς επιλογή της να αποσυρθεί, απλώς δεν της έδιναν πια ρόλους.
Λίγα χρόνια μετά την «ψιλοεξαφάνισή» της η Αλεϊ μίλησε (από τις πρώτες αν δεν κάνω λάθος) για το πολύ γνωστό σήμερα body positivity. Ο ρατσισμός που βίωσε, και ο χλευασμός επίσης, την ώθησαν να βγει στην αντεπίθεση.
Προφανώς και η παχυσαρκία είναι ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, όμως, από την άλλη, είναι αποκρουστικός ο ρατσισμός που υφίσταται μια έστω και λίγο υπέρβαρη γυναίκα. Ουδείς, νομίζω, έθιξε με προσβλητικό τρόπο το γεγονός ότι ένας άλλος καλός ηθοποιός, ο Τζον Γκούντμαν, έκανε καριέρα ως παχύσαρκος.
Ολο αυτό δεν προκύπτει από ενδιαφέρον για την υγεία μιας γυναίκας, αλλά από μια γενικότερη εμμονή με την εικόνα. Την εικόνα της, την εικόνα μας. Η ειρωνεία είναι ότι ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία βομβαρδιζόμαστε από εικόνες και αφηγήματα περί γευσιγνωσίας, κουζίνας, εστιατορίων κ.τ.λ., αλλά το ίδιο το φαγητό, και κυρίως ο άνθρωπος που δεν βγάζει τη μέρα του με ρυζογκοφρέτες και γιαούρτια, έχει δαιμονοποιηθεί. Η μετάγγιση ενοχών ως προς το τι και πόσο τρώμε είναι καθημερινή υπόθεση, οδηγώντας σε μια στάση και άποψη ζωής που προσεγγίζει την αποστείρωση. Είναι σαν να μας επιτάσσει η εποχή να είμαστε κινητά μαυσωλεία.
Κανένας δεν θέλει να είναι εκατό κιλά. Η Αλεϊ το γνώριζε πολύ καλά αυτό, όπως όμως και την περιφρόνηση.
Προσωπικά θα τη θυμάμαι για την έξοχη ερμηνεία της ως ψυχαναλύτριας και συζύγου του Γούντι Αλεν στο «Διαλύοντας τον Χάρι», το 1997. Είχε ήδη αρχίζει να «πρήζεται». Και ήταν εκπληκτική. Η σκηνή όπου ανακαλύπτει ότι ο Γούντι Αλεν την απατάει με μια ασθενή της, ο εξωφρενικός διάλογος που ακολουθεί, ενώ περιμένει στο ντιβάνι ένας άλλος ασθενής της, έχει περάσει στην παγκόσμια κινηματογραφική ανθολογία. Και όχι μόνο για το άφθονο γέλιο που βγάζει αλλά και για την αληθινή εικόνα που βγάζει των ερωτικών σχέσεων: πόσο τραγικές και πόσο κωμικές μπορεί να είναι την ίδια στιγμή. Δεν θα ήταν η ίδια σκηνή χωρίς την Κίρστι Αλεϊ.