Αυτό λέγεται στις πολιτικές παρέες τον τελευταίο καιρό. Πως ο Κυριάκος είναι τυχερός που έχει απέναντί του αυτούς τους αντιπάλους που όχι μόνο δεν εκμεταλλεύονται τα λάθη του, αλλά είναι επιρρεπείς και στα αυτογκόλ. Τι σημαίνει αυτογκόλ στην πολιτική; Σημαίνει πως με ένα λάθος χειρισμό δικό σου επικαλύπτεις πολιτικά και επικοινωνιακά το λάθος του αντιπάλου σου από το οποίο υποτίθεται επεδίωκες να προσποριστείς πολιτικά οφέλη. Ή ο τρόπος που αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα σού δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα από το ίδιο το πρόβλημα. Εδώ και περίπου τρεις μήνες –ίσως και περισσότερο– αυτό ακριβώς συμβαίνει. Πλήρης αδυναμία της αντιπολίτευσης να καρπωθεί τη φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης και τα λάθη που αυτή διαπράττει. Ετσι ο πρωθυπουργός, ο οποίος είναι και το ισχυρό χαρτί του κυβερνώντος κόμματος, αλώβητος απολαμβάνει με τον αέρα των δέκα δημοσκοπικών μονάδων τη μοναξιά της κορυφής.
Εδώ και περίπου τρεις μήνες υπάρχει πλήρης αδυναμία της αντιπολίτευσης να καρπωθεί τη φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης και τα λάθη που αυτή διαπράττει.
Το να υποπίπτει σε λάθη μια κυβέρνηση είναι λογικό και αναμενόμενο. Το να υποπίπτει η αντιπολίτευση σε περισσότερα λάθη από μια κυβέρνηση, αυτό είναι εκ πρώτης όψεως ανεξήγητο. Μαρτυρά υποκειμενικές ανεπάρκειες και αδυναμία πρόσληψης της πραγματικότητας. Βέβαια αυτά τα δύο συμβαδίζουν. Επειδή είσαι ανεπαρκής αδυνατείς να διαβάσεις σωστά την πραγματικότητα, γιατί χρησιμοποιείς λάθος ή πεπαλαιωμένα αναλυτικά εργαλεία. Ο Μητσοτάκης σχεδιάζει το 2050 και οι αντίπαλοί του μιλούν με όρους του 1980. Δεν αντιλαμβάνονται πως ο κόσμος αλλάζει με ξέφρενους ρυθμούς, δεν κατανοούν πως αν δεν αλλάξουν και αυτοί θα κυλούν συνεχώς προς το περιθώριο.
Το ζητούμενο είναι αν μπορείς να βλέπεις τη μεγάλη εικόνα. Αυτή μετράει και όχι τα εικονίδια. Καλή είναι η τακτική, εφόσον υπάρχει στρατηγική. Διαφορετικά ξεπέφτεις σε ασύντακτες κινήσεις, σε αυτό που ονομάζουμε τακτικισμό. Αν συμφωνήσουμε πως η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου ήταν κυβέρνηση ειδικών συνθηκών, οι μόνοι πολιτικοί ηγέτες με στρατηγική σκέψη είναι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Κώστας Σημίτης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Χάραξαν και χαράζουν δρόμους για να ακολουθήσουν οι επόμενοι. Μπορεί λοιπόν ο Μητσοτάκης να είναι τυχερός λόγω των πολιτικών του αντιπάλων, αλλά αυτό δεν αρκεί για να αιτιολογήσει τη μοναξιά της κορυφής.