Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν. Εύλογα, καθώς είναι άφθονη η προσφορά γύρω από το Qatargate. Στην κατανάλωση, όμως, έχει σημασία να επιλέγεις τις σωστές διαστάσεις. Ο χρηματισμός μιας χούφτας ευρωβουλευτών, εφόσον τεκμηριωθεί, δεν σημαίνει ότι το Ευρωκοινοβούλιο «τα παίρνει» και η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι από παντού διάτρητη. Οπως ο θάνατος ενός ανθρώπου από έναν αστυνομικό, άνθρωπος κι αυτός, δεν σημαίνει ότι η Ελληνική Αστυνομία είναι θεσμός εν συνόλω προβληματικός.
Μια προσέγγιση εξ ορισμού άτοπη· δεν μπορείς να λειτουργήσεις χωρίς αστυνομία, όπως δεν μπορείς να σταθείς οικονομικά, διπλωματικά και πολιτισμικά ανάμεσα σε γεωπολιτικούς γίγαντες χωρίς τη σύμπραξη με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Πού υπάρχουν ιδανικές συνθήκες για να υπάρχουν στις Βρυξέλλες; Και γιατί να αντιμετωπίζουμε τους ευρωβουλευτές, τους αστυνομικούς ή τους δημοσιογράφους σαν να είναι κάτι διαφορετικό από την υπόλοιπη κοινωνία; Διαφθορά υπάρχει όπου υπάρχουν άνθρωποι.
Η είδηση δεν είναι ότι κάποιοι ευρωβουλευτές –αν όντως αποδειχθεί– χρηματίστηκαν. Η είδηση είναι ότι τους έπιασαν και αυτή είναι μια καλή είδηση. Η βελγική αστυνομία δεν υπολόγισε ούτε Ευρωβουλή ούτε κράτη και κυβερνήσεις. Μπήκε στα σπίτια τους και έκανε τη δουλειά της. Αλλο ο θεσμός και άλλο οι μονάδες που τον υπηρετούν.
Ο κίνδυνος εδώ είναι η εκάστοτε Καϊλή, ο εκάστοτε αστυνομικός υπηρεσίας, να λάβει μεγαλύτερη «αξία» από αυτήν που του αναλογεί. Ας αφαιρέσουμε τη δυνατότητα από τους ελαττωματικούς κρίκους να χαρακτηρίζουν ολόκληρες αλυσίδες, απαραίτητες για τη σταθερότητα και την ανάπτυξη. Ας δώσουμε έμφαση στο γεγονός ότι μια ξένη χώρα επιχείρησε να μπει στο κέντρο λήψης αποφάσεων της Ευρώπης από την πίσω πόρτα και πιάστηκε στα πράσα.
Παθογένειες, συμφέροντα και εξωτερικές απειλές υπήρχαν και θα υπάρχουν. Γι’ αυτό και οι θεσμοί πρέπει πάντα να κάνουν την αυτοκριτική τους. Να μεταρρυθμίζονται και να περιορίζουν τα όποια κενά ασφαλείας, αφαιρώντας χώρο για κακοτοπιές.
Αλλά ας μην υποδυόμαστε ότι πέφτουμε από τα σύννεφα. Και κυρίως ας μη χάνουμε το δάσος. Η οργή στο άκουσμα ενός σκανδάλου –πόσο μάλλον όταν αυτό καταγράφεται στα θεμέλια της ενωμένης Ευρώπης– είναι αυτονόητη, όμως δεν δικαιολογεί την ηττοπάθεια γύρω από τους θεσμούς, τη χρησιμότητα και την προοπτική τους.