Κάπου στον πλανήτη. Ενα παιδί παίζει με το ροζ μπαλόνι του, κι είναι σαν να πετάει. Αλλο παιδί διαβάζει τα μαθήματά του. Ενα κοριτσάκι πλατσουρίζει στα νερά του δρόμου. Αλλο κοριτσάκι στην αγκαλιά του πατέρα του. Τρία παιδιά βλέπουν κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση.
Συνηθισμένες εικόνες; Ναι, συνηθισμένες, γιατί ιστορούν στιγμιότυπα από έναν κόσμο που, με γερή δόση μιθριδατισμού ημερησίως, συνηθίζει τα πάντα. Και τα πιο ανοίκεια και απαράδεκτα: τον πόλεμο, την ακραία φτώχεια, τον φονικό ρατσισμό, τη μεσαιωνικών προδιαγραφών παιδική εργασία, την έλλειψη νερού αλλά και των πιο απλών φαρμάκων για μυριάδες ανθρώπους. «Κανονικά», οι φωτογραφίες που μνημονεύω εδώ, και οι οποίες συνιστούν την εικονογραφημένη ανασκόπηση του 2022 από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ), θα έπρεπε όχι μόνο να είναι ασυνήθιστες αλλά και να προκαλούν συναγερμό. Του ΟΗΕ, των ιερατείων όλων των θρησκειών, του ΠΟΥ, της Ε.Ε., γιατί όχι και της FIFA, με την τεράστια ισχύ και τα τεράστια κέρδη.
Γιατί; Γιατί το παιδί που υψώνεται μαζί με το μπαλόνι του δεν είναι εικόνα από του Φιλοπάππου, αλλά από καταυλισμό εκτοπισμένων κάπου στην Υεμένη, μια χώρα πάμπτωχη, όχι πολύ μακριά από το χρυσοσκονισμένο Κατάρ, που την τρώει χρόνια τώρα ένας σιωπηρός εμφύλιος. Τα τρία παιδιά που βλέπουν Τομ και Τζέρι ή Σκούμπι-Ντου στην τηλεόραση δεν φωτογραφίζονται στο ζεστό τους σπίτι, αλλά κάπου στη Μεσόγειο, πάνω στο πλοίο έρευνας και διάσωσης των ΓΧΣ. Ο πιτσιρικάς που διαβάζει δεν είναι στο γραφείο του, με κομπιούτερ, πορτατίφ και ντουζίνες πολύχρωμα μολύβια. Δίχως σπίτι πια, αφού το σάρωσαν οι πλημμύρες, κάθεται σ’ ένα λείψανο κρεβατιού, σε κάποιο καταφύγιο, κάπου στο Πακιστάν.
Σε δέκα χρόνια, μπορεί και λιγότερα, ίσως το πάθος της γνώσης που φωτίζει τα μάτια του, μαζί και η ανέχεια, βγάλουν το Πακιστανάκι στον δρόμο της μετανάστευσης. Κι αφού περάσει βουνά και θάλασσες, ίσως βρεθεί σε ελληνικό νησί. Τι να του ευχηθούμε, μέρες που είναι; Να μην αναγκαστεί να φύγει απ’ την πατρίδα του. Κι αν προσφυγέψει και φθάσει στα μέρη μας, να μην έχει τη μοίρα των 22 προσφύγων, οι δέκα παιδάκια, που τον Οκτώβριο τους λιάνισαν στο ξύλο, κάπου στη Λέσβο, «πατριώτες» που ο ρατσισμός τους φορούσε μπαλακλάβα. Οι ΓΧΣ το είχαν καταγγείλει, σαν αυτήκοοι μάρτυρες των βογκητών και σαν αυτόπτες έπειτα των αποτυπωμάτων του ξυλοδαρμού. Ποιαν απάντηση έλαβαν; «Αυτά τα λέει ο Ερντογάν». Κάτι τέτοιο.