Το ιδανικό θα ήταν να ξυπνήσει ένα πρωί ο Βρετανός πρωθυπουργός Ρίσι Σούνακ, πεφωτισμένος. Να σκεφτεί πως η χώρα του αδικεί τη δική μας για 200 χρόνια. Να συγκαλέσει τους συμβούλους του και να τους πει: «Δεν πάει άλλο. Χθες το βράδυ με επισκέφτηκαν τα τρία φαντάσματα της παγκόσμιας δικαιοσύνης. Το φάντασμα του παρελθόντος με τη μορφή του Ελγιν, ο οποίος μου είπε την αλήθεια: “τα μάρμαρα είναι κλεμμένα”. Το φάντασμα του παρόντος με τη μορφή της Μελίνας που μ’ έπιασε από τον γιακά και με τη βαριά φωνή της μου είπε “I want my marbles back” (Θέλω τα μάρμαρά μου πίσω). Το φάντασμα του μέλλοντος που έδειχνε τη Βρετανία να καταπλακώνεται από τεράστιους ογκόλιθους, σμιλεμένους σαν τον Παρθενώνα».
Μετά την αφωνία (λόγω έκπληξης) των συμβούλων του θα καλούσε τους υπουργούς του για να πάρουν την απόφαση. Εκεί οι «ministers» δεν είναι πειθήνια στρατιωτάκια. Θα έφερναν αντιρρήσεις. Κάποιοι μπορεί να έφευγαν από την κυβέρνηση, με πιθανό αποτέλεσμα αυτή να πέσει και να πάει το όνειρο του Σούνακ χαμένο. Υπάρχουν κι εκεί βαρεμένοι πολιτικοί που θεωρούν ότι τα εθνικά συμφέροντα είναι υπεράνω λογικής και παγκόσμιου δικαίου. Ας υποθέσουμε ότι και οι υπουργοί έχουν δει το ίδιο όνειρο. Στα παραμύθια όλα γίνονται. Συντάσσουν ένα νομοσχέδιο που ανατρέπει τη μακρόχρονη πολιτική της Βρετανίας που απαγορεύει την παραχώρηση αρχαιοτήτων «τους».
Ακολουθεί η συζήτηση στη Βουλή όπου γίνεται κακός χαμός, σαν αυτούς που κατά καιρούς βλέπουμε στις τηλεοράσεις. Η αντιπολίτευση των Εργατικών –αν κουβαλά τα μυαλά του ΣΥΡΙΖΑ– θα μιλήσει για «εθνική προδοσία» και θα πει ότι η μεταβίβαση ιδιοκτησίας των μαρμάρων είναι σαν «παραχώρηση βρετανικού εδάφους». Θα πουν πως «και γι’ αυτά τα μάρμαρα ματώσαμε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν έμεναν στην Αθήνα θα τα είχαν κλέψει οι ναζί». Στην πολιτική όλα λέγονται. Μόλις ψηφιστεί το νομοσχέδιο αρχίζουν οι δικαστικές προσφυγές, αναρίθμητες μηνύσεις για «εθνική προδοσία». Υπάρχουν κι εκεί «ευαίσθητοι» πολίτες που θεωρούν όλο τον κόσμο (με τις αρχαιότητές του) «βρετανική ιδιοκτησία».
Με άλλα λόγια, θα χρειαστούν τρία φαντάσματα και πάνω από 50 χρόνια για να πάρουμε τα μάρμαρα πίσω· αν εν τω μεταξύ δεν αλλάξουν οι τωρινές συνθήκες. Τα μάρμαρα θα γίνουν σαν το Κυπριακό, όπου ύστερα από πολλές ψυχρολουσίες κατανοήσαμε ότι κάθε σχέδιο είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Λαϊκιστικές αντιπολιτεύσεις, σαν του ΣΥΡΙΖΑ, πλειοδοτούν στο «πάρ’ τα όλα» (ακόμη κι όσα έχουν συμβολική σημασία), ο λαός τους πιστεύει, οι κυβερνήσεις λόγω πολιτικού κόστους υποχωρούν, για να καταλήξουμε το 2074 με τα μάρμαρα διχασμένα, όπως η Κύπρος.